Fotografią zajmuję się amatorsko, to jest mój sposób na relaks i oderwanie się od wszystkich problemów. Ulubiony temat fotograficzny to przyroda w różnych odsłonach. Ciągle poszukuję abstrakcyjnych kadrów w otaczającej mnie rzeczywistości.
Lubię poczuć ziemię pod stopami, dotykać drzewa, tak aby jego energia przeniknęła do mojego krwiobiegu. Ważna jest dla mnie rozmowa z przyrodą. Miłość do przyrody staram się łączyć z moją wielką pasją, fotografią. W ten sposób powstała wystawa „Blisko serca natury”, czyli podejdź bliżej i poczuj jej siłę.
Na fotografiach przedstawiam przyrodę w formie odrealnionej, co pozwala tworzyć dowolne formy, ważna jest tu tekstura, kompozycja, światło i cień. Czarno-białe kadry, pozbawione koloru pozwalają poczuć miękkość, szorstkość, łagodność, ale i drapieżność natury.
Inspirację czerpię z fotografii takich twórców jak: Fabrice Domenet, Edward Weston, Bill Brandt.
Jestem członkiem Krakowskiego Klubu Fotograficznego od 2017 r.
– Agnieszka Sumara
Wystawa przedstawia różnorodność przyrodniczą, ukazując czarno-białe obrazy natury, głównie w postaci wąskich wycinków krajobrazu i detali. Zdjęcia Agnieszki Sumary są efektem finalnym wielu godzin spędzonych w terenie aby utrwalić to, co nieodwracalnie ulega przeobrażeniom lub ginie, ale także w poszukiwaniu zaskakujących ujęć, gdzie zawarty w nich ładunek emocjonalny przywołuje skojarzenia, wprowadzając widza w świat jego osobistych interpretacji, przeżyć i doświadczeń.
Poprzez uchwycenie subtelnej gry świateł i cieni lub zastosowanie mocnego kontrastu, Agnieszka wydobywa urozmaicone pod względem kształtu układy tkwiące w fotografowanych obiektach, które intrygują atrakcyjnością wizualną, co w połączeniu z innowacyjnością techniczną, starannością wykonania oraz wysoką jakością prezentowanych obrazów – sprawia odbiorcy estetyczną przyjemność.
Za pomocą aparatu autorka wyczarowuje surowe, czarno-białe światy utkane równocześnie z promieni światła, ornamentów roślinnych, śniegu, lodu i wody. Pokazuje w ten sposób własną inwencję, wyobraźnię i wrażliwość, pragnąc uchwycić specyficzny nastrój, harmonię półtonów i niepowtarzalny fragment obiektów natury, układających się w figury geometryczne, rytmy, odbicia, linie, desenie i wzory.
Wystawa posiada mozaikowy charakter, z którą kontakt daje uczucie pewnego napięcia, gdyż zgromadzone tu prace można określić jako dokumentację zmierzającą niekiedy do granic abstrakcji, w której główną rolę odgrywa forma, jako najważniejszy środek budowy obrazu. W jej nieskończonej ilości odmian występują konfiguracje proste, jednoznaczne i oczywiste, ale również zaskakujące, bajeczne i tajemnicze.
Innym środkiem ekspresji jest tutaj światło, które z nią współgra, nadając przedmiotom odmienny charakter bardziej statyczny lub dynamiczny, świetnie powiązane z głęboką czernią, istotną cechą fotografii czarno-białej. Obserwujemy jej swoisty renesans, który Agnieszka wykorzystuje w opozycji do fotografii barwnej, koncentrując uwagę widza na głównym temacie wystawy i unikając rozproszenia przesytem koloru. Aby ten cel osiągnąć, skupia się na subiektywnym dostrzeżeniu przedmiotu, a następnie przedstawia to, co jest dane tuż obok, nieomal na wyciągnięcie ręki.
Inspiracja płynie ze świadomego, starannego wyboru zwyczajnych motywów, przez co ich szczegóły, struktura i realizm są rozpoznawalne i nie przeszkadzają oku w uchwyceniu istoty rzeczy, zaś czerń i biel stanowi tutaj ekspresyjny, a zarazem konstrukcyjny element obrazu.
Właściwości poszczególnych prac, ich autentyzm, wzajemne relacje oraz aranżacja wystawy przynoszą wartościowe funkcje, dopełniając istniejącą rozgrywkę plastyczną o nowe możliwości. Podkreślają indywidualne piętno wyraźnie zaznaczone przez artystkę, związane z projekcją jej osobowości, sposobem patrzenia na rzeczywistość, kontemplacją oraz bogatym zestawem umiejętności twórczych i warsztatowych.
Można je teraz podziwiać i przyjąć z radością, odkrywając w nich głęboki potencjał bezpośredniego powrotu „do korzeni” – do bliskiego kontaktu z naturą.
– Adam Gryczyński, 27 marca 2025 r.