Kajetan Dłużniewski, urodzony w 1976 roku w Warszawie.

Studia na wydziale Etnologii i Antropologii Uniwersytetu Warszawskiego. Dyplom na Wydziale Kulturoznawstwa Europy Środkowo-Wschodniej w roku 2006.

Od 2007 roku zaczął aktywnie pomagać ojcu w wykonywaniu pracy artystycznej. Stopniowo pomoc ta wiązała się ze współpracą i współautorstwem. Równolegle zajmował się własną pracą artystyczną.

W większości prac Kajetana można dostrzec silną relację autora z ojcem Andrzejem, która jednak w ich przypadku jest czymś więcej, to powtórzenie odwiecznej relacji uczeń – mistrz.

Przez wiele lat łączyła ich codzienność, zwykłe rodzinne sprawy, ale również artystyczna współpraca, niekiedy bardzo intensywna.

Ojciec, Andrzej Dłużniewski, utracił w 1997 roku wzrok w wypadku samochodowym i ten fakt stworzył jedyną w swoim rodzaju więź dwóch ludzi, z których jeden był znanym artystą i doświadczonym pedagogiem, drugi dopiero budował swój świat. Wiele prac Andrzeja nie powstałoby, gdyby nie pracochłonna pomoc Kajetana; on sam zaś korzystał z wiedzy ojca, jego przemyśleń nad istotą twórczości. Ich dyskusje, spacery, wspólny pobyt na artystycznym stypendium w Academie Schloss Solitude pod Stuttgartem w 2007 roku otwierały przed Kajetanem świat sztuki.

Natalia siedziała w kawiarni popijając ulubione Martini. Nie śpieszyła się.
W jej głowie szalała burza myśli, a palce obracały delikatny, złoty
pierścionek z małym diamentem. Migotał on w blasku lampy, jakby chciał
przypomnieć jej o szczęściu, które miał symbolizować. A jednak w jej sercu
nie było radości.
„Powinno być inaczej” – pomyślała, czując ciężar myśli, które z każdą chwilą
stawały się coraz bardziej nie do zniesienia. „Chciała być szczęśliwa. Chciała
czuć pewność.” A jednak siedziała tutaj, wpatrując się w pierścionek jak
w obcego, który wszedł do jej życia bez zaproszenia.
Pamiętała jego twarz, gdy klękał przed nią kilka tygodni temu. Uśmiechnięty,
pełen nadziei. Jak mogłaby powiedzieć mu, że coś jest nie tak? Że w tej
jednej chwili, zamiast miłości, poczuła niepokój? – Może po prostu się boję… – szepnęła, choć nie wiedziała, czy te słowa
miały usprawiedliwić ją samą, czy przekonać jej serce. Wiedziała, że czas
na decyzję się kończy. Albo zdejmie pierścionek na zawsze, albo założy
i pozwoli, by na nowo przypominał jej o życiu, którego być może nie chciała.
„To nie jest strach” – powiedziała do siebie w końcu, czując, jak łzy
napływają jej do oczu. „To coś głębszego. Coś, czego nie mogę zignorować.”
Zacisnęła pierścionek w dłoni. Czy odwagi, której teraz potrzebowała,
wystarczy, by zburzyć to wszystko, co do tej pory razem budowali?
„Kobiety z Labiryntu”

Prezentowana kompozycja była publikowana na okładkach wielu wydań zarówno zagranicznych, jak i krajowych, m.in. 1968, 2024. Do litografii załączona książka wyd.2024, w której „Mały Książe jest reprodukowany na pierwszej stronie okładki, na tylnej wyklejce oraz na str.16

Mały Książe to uniwersalna historia o przyjaźni, dorastaniu, współodpowiedzialności i przywiązaniu; przetłumaczono ją na ponad trzysta języków. Jest skierowana nie tylko do najmłodszych, ponieważ dotyka najbardziej czułych strun duszy czytelniczek i czytelników. O takim przeznaczeniu utworu świadczy również fakt, że autor zadedykował Małego Księcia dorosłemu, swojemu bliskiemu przyjacielowi Léonowi Werthowi — francuskiemu pisarzowi, eseiście i dziennikarzowi.

Po raz pierwszy książka została wydana w 1943 roku w Nowym Jorku. Narratorem jej jest pilot, którego można utożsamić z autorem — Antoine de Saint-Exupéry sam był doświadczonym lotnikiem. Również opis wyglądu Małego Księcia nawiązuje do pisarza z lat dziecięcych, kiedy to rodzina nazywała go „słonecznym królem” z powodu jego jasnych kręconych włosów. Symboliczne jest również umiejscowienie spotkania Małego Księcia i pilota na Saharze — w 1935 roku autor przeżył wypadek samolotowy, lecąc z Paryża do Sajgonu, w trakcie próby pobicia rekordu prędkości, a maszyna rozbiła się na pustyni.

Na maleńkiej asteroidzie B 612 mieszka Mały Książę. Większość czasu spędza na czyszczeniu wulkanów i plewieniu chwastów. Pewnego dnia odkrywa, że na jego planecie wyrosła róża. Chłopiec otacza ją troską — regularnie podlewa i osłania przed wiatrem. Niestety kwiat nie docenia jego starań. Zniechęcony zachowaniem róży, Mały Książę postanawia wyruszyć w podróż na inne planety. Na każdej z nich główny bohater poznaje różne postaci, zarówno rzeczywiste, jak i fantastyczne, które skłaniają go do refleksji nad światem i życiem. Mieszkaniec asteroidy B 612 trafia również na Ziemię…


Antoine Marie Jean-Baptiste Roger de Saint-Exupéry - francuski lotnik, pisarz i poeta. Na "lotniczym szlaku" - nad Saharą, Andami i Atlantykiem powstały wszystkie jego książki.
Był również korespondentem prasy francuskiej podczas wojny domowej w Hiszpanii. Zadebiutował "Pocztą na południe", sławę przyniósł mu "Nocny lot" a w 1939 roku napisał są największą książkę"Ziemia, planeta ludzi". W swojej prozie głosił braterstwo wszystkich ludzi, potrzebę odwagi, prawości i moralnego obowiązku. Podczas wojny brał udział w lotach zwiadowczych nad Francją i w jednej z takich misji zginął. Przedtem napisał piękną opowieść poetycką Mały Książę (1943) oraz rozpoczął pracę nad dziełem życia, traktatem Twierdza. Tej książki nie zdążył dokończyć, ukazała się pośmiertnie w 1948 roku.

Dali tworząc ilustracje do Don Kichota zastosował po raz pierwszy ekspermentalną technikę polegającą na zastąpieniu ołówka, pędzla i farby pistoletem pneumatycznym napełnionym tuszem, którym „strzelał” prosto na wapienny kamień litograficzny. Skutkiem tej techniki jest niezwykła dla klasycznej litografii grubość farby na odbitce, wyczuwalna ręką na prezentowanej tutaj pracy.

Referencje:

Catalogue Raisonné of Etchings and Mixed-Media Prints 1924-1980. Ralf Michler, Lutz W. Löpsinger, # 499/1118.
The Official Catalog of the Graphic Works of Salvador Dali Albert Field 57-2

Reprodukowana m.in. w “Don Chisciotte Dalla Mancia”,Aldo Palazzi editore,Milana 1965, str.85

Litografie Salvadora Dali w nakładach do 300 egz. powstawały głównie w latach 1957- 1980 w Atelier Mourlot i były nadzorowane oraz podpisywane osobiście przez Dalego.


Oprawy widoczne na wizualizacjach mają charakter poglądowy i nie stanowią oferty handlowej.

Dali był pierwszym znanym artystą, który wykonał projekty wszystkich 78 kart do Tarota, łącząc w swoich kompozycjach surrealistczne spojrzenie na arcydzieła mistrzów malarstwa ze swoim ironicznym humorem.


Oprawy widoczne na wizualizacjach mają charakter poglądowy i nie stanowią oferty handlowej.

Obraz przedstawia Adelę Bloch-Bauer (1881–1925), córkę dyrektora generalnego Wiener Bankverein, Moritza Bauera, w wieku około 26 lat. W oryginale to obraz olejny z nałożoną na płótno srebrną folią i złotem płatkowym, o formacie 138 × 138 cm. Aktualnie znajduje się w Neue Galerie w Nowym Jorku.


Oprawy widoczne na wizualizacjach mają charakter poglądowy i nie stanowią oferty handlowej.

Pablo Picasso poznał Jacqueline Roque w 1952 roku w Vallauris, gdzie pracowała w pracowni ceramicznej. W tym czasie Picasso miał 70 lat, a Jacqueline 26. Ich związek rozpoczął się, gdy Picasso był jeszcze związany z Françoise Gilot, z która miał dwoje dzieci.Oprawy widoczne na wizualizacjach mają charakter poglądowy i nie stanowią oferty handlowej.

Referencje:
“The Official Catalog of the Graphic Works of Salvador Dali” by Albert Field. 72, page 170-171.


Oprawy widoczne na wizualizacjach mają charakter poglądowy i nie stanowią oferty handlowej.

Referencje:
“The Official Catalog of the Graphic Works of Salvador Dali” by Albert Field. 72, page 170-171.

Bucefał był słynnym koniem Aleksandra Wielkiego, uważnym za jednego z najsłynniejszych koni starożytności. Zapisany jako potężny , ogier z dużą gwiazdą na czole . Początkowo uważano go za dzikiego i nieokiełznanego konia, którego nikt nie potrafi dosiąść . Jako młody chłopiec, Aleksander zauważy , że Bucefał boi się własnego cienia. Wykorzystał do, obracając konia w silnym słońcu , dzięki czemu cień znalazł się za nim . W ten sposób Aleksander zdołał go oswoić i dosiąść , ku zdumieniu wszystkich. Bucefał stał się symbolem lojalności, śmiałość i niezwykłej więzi między jeźdźcem a koniem.


Oprawy widoczne na wizualizacjach mają charakter poglądowy i nie stanowią oferty handlowej.

Ref: Katalog raisonne Bloch 1728
Katalog B.Baer Muzeum Picasso Barcelona 1748

Cykl prac Pabla Picassa pod tytułem "347 rycin" to zbiór rycin, który został stworzony przez artystę w stosunkowo krótkim czasie, między 16 marca a 5 października 1968 roku. Prace te były po raz pierwszy wystawione w Galerie Louise Leiris w Paryżu na przełomie lat 1968 i 1969.


Oprawy widoczne na wizualizacjach mają charakter poglądowy i nie stanowią oferty handlowej.

Oprawy widoczne na wizualizacjach mają charakter poglądowy i nie stanowią oferty handlowej.

Oprawy widoczne na wizualizacjach mają charakter poglądowy i nie stanowią oferty handlowej.

Jean-Michel Basquiat był amerykańskim artystą, który zyskał sławę w latach 80. XX wieku jako część ruchu neoekspresjonizmu. Jego prace charakteryzują się surowym, gestualnym stylem malowania, łączącym elementy graffiti, sztuki ulicznej i prymitywizmu. Basquiat często wykorzystywał w swoich obrazach symbole i znaki, które zapraszały widzów do interpretacji ich znaczenia. Jean-Michel Basquiat zmarł z przedawkowania heroiny w drodze do szpitala w wieku 27 lat.

Jego twórczość spotkała się z wielkim zainteresowaniem Andy Warhola, które zaowocowało przyjaźnią i współpracą obu twórców. Basquiat podziwiał Warhola i uważał go za mentora, podczas gdy Warhol odnalazł w Basquiacie nową pasję do malowania. Ich współpraca była oznaką wzajemnego szacunku i podziwu, a duet często widywano razem na różnych wydarzeniach w Nowym Jorku. Wspólnie stworzyli ponad 150 dzieł w cyklu „na cztery ręce”, które początkowo były krytykowane, ale z czasem zyskały uznanie i osiągają wysokie ceny na aukcjach. Warhol rozpoczynał pracę, rysując symbol pop-artu lub nagłówek prasowy na płótnie za pomocą swojego rzutnika, a następnie Basquiat dodawał symbol, obraz lub słowa do obrazu w swoim stylu neoekspresjonistycznym. Niestety, ich relacja doznała uszczerbku, gdy Basquiat zaczął intensywnie zażywać narkotyki, co ostatecznie doprowadziło do zakończenia ich współpracy. Mimo to, pozostali przyjaciółmi, choć intensywność ich relacji zmniejszyła się. Śmierć Warhola w 1987 roku mocno dotknęła Basquiata. Basquiat zmarł rok później, ale jego dziedzictwo artystyczne pozostaje żywe i wpływowe. Jego prace są wystawiane w galeriach i muzeach na całym świecie, osiągają milionowe ceny na aukcjach, a jego styl i symbolika nadal inspirują nowe pokolenia artystów.


Oprawy widoczne na wizualizacjach mają charakter poglądowy i nie stanowią oferty handlowej.

„Endangered Species” (Zagrożone gatunki) to jeden z kluczowych i najbardziej i rozpoznawalnych cykli graficznych Andy’ego Warhola. „Zagrożone gatunki” były pierwszym odejściem Warhola od wcześniej podejmowanych tematów i stanowiły punkt zwrotny w całej drodze artystycznej artysty. Często uważa się, że cykl ten powstał w szczytowym okresie jego twórczości, to jest w chwili, kiedy Warhol do perfekcji poznał techniczne właściwości serigrafii i przestał rozwijać swój niepowtarzalny styl.

Pomysł na stworzenie serii „Zagrożone gatunki” narodził się podczas rozmowy Warhola z jego przyjaciółmi, Ronniem i Giną Lombardo. Para ta była zaangażowana w działania na rzecz ochrony zwierząt i namówiła Warhola do zwrócenia uwagi na ten problem poprzez swoją sztukę. Warhol, który często inspirował się tematami z popkultury i współczesnych problemów społecznych, podjął ten temat, tworząc barwne, jaskrawe portrety zagrożonych zwierząt w swoim charakterystycznym stylu.

Grafiki z cyklu odniosły znaczący sukces, właśnie głównie z racji odejścia od dotychczasowej tematyki Warhola opartej o tzw. kulturę masową. W cyklu Warhol sportretował 10 zwierząt ujętych w Endangered Species Act – amerykańskiej ustawie o zagrożonych gatunkach z 1973. Komplet „Zagrożonych gatunków” to: Orangutan (Orangutan), Orzeł bielik (Bald Eagle), Tygrys syberyjski (Siberian Tiger), Nosorożec czarny (Black Rhinoceros), Słoń indyjski (Asian Elephant), Panda wielka (Giant Panda), Motyl (Pine Barrens Butterfly), Gepard (San Francisco Silverspot), Żółw skórzasty (Leatherback Turtle), Papuga Kakapo (Kakapo Parrot).Każda z prac charakteryzuje się intensywną kolorystyką i wyraźnymi konturami, co jest typowe dla stylu Warhola. Artysta zastosował technikę sitodruku, którą często używał w swoich dziełach, pozwalającą na tworzenie wielu odbitek z jednego wzoru.

„Zagrożone gatunki” to nie tylko artystyczny wyraz, ale także forma aktywizmu. Warhol chciał zwrócić uwagę na problem wymierania zwierząt, podkreślając ich piękno i unikalność poprzez swoje kolorowe, żywe portrety. Cykl ten jest często postrzegany jako artystyczne przypomnienie o konieczności ochrony przyrody i dbania o zachowanie bioróżnorodności.Cykl „Zagrożone gatunki” był wystawiany w różnych muzeach i galeriach na całym świecie, przyczyniając się do podniesienia świadomości na temat ochrony zwierząt. Prace Warhola z tej serii są cenione zarówno przez kolekcjonerów sztuki, jak i przez osoby zaangażowane w ekologię.

Oprawy widoczne na wizualizacjach mają charakter poglądowy i nie stanowią oferty handlowej.

"Bycie dobrym w interesach to najciekawsza forma sztuki," to słynne zdanie Warhola oddaje jego fascynację komercyjnymi aspektami życia.

Dolary jako symbol bogactwa, sukcesu i konsumpcji, idealnie pasowały do jego artystycznej wizji. Warhol dostrzegał, że pieniądze są nie tylko środkiem wymiany, ale również ikonicznym symbolem, który oddziaływał na masową wyobraźnię. W jego twórczości dolary stają się czymś więcej niż tylko walutą – są metaforą współczesnego społeczeństwa. Pieniądze i ich ikoniczny wizerunek były naturalnym przedłużeniem jego wcześniejszych prac, które badały inne produkty konsumpcyjne, takie jak puszki zupy Campbell's czy butelki Coca-Coli.W kompozycjach "Dollar Sign" (Znak Dolara), Warhol używał różnych technik, takich jak sitodruk, aby stworzyć powtarzalne obrazy symbolu dolara w różnych kolorach i rozmiarach. Jego podejście do tego motywu było podobne do innych jego prac.

Cykl "Dollars" wpisuje się w szerszy kontekst pop-artu, który miał na celu zatarcie granic między sztuką wysoką a niską, oraz między sztuką a życiem codziennym. Warhol, podobnie jak inni artyści pop-artu, czerpał inspiracje z otaczającej go rzeczywistości, przekształcając przedmioty codziennego użytku w dzieła sztuki.


Oprawy widoczne na wizualizacjach mają charakter poglądowy i nie stanowią oferty handlowej.

Człowiek żagiel to kolejna wariacja Salvadora Dali obrazu angielskiego marynisty Montague Dawsona „The ship”, stworzona przy użyciu jego własnej enigmatycznej wyobraźni. Dali używając techniki zwanej Paranoiac-Critical, przedstawił swoją wizję w drobiazgowo realistycznych szczegółach, przedstawiając świat snów, w którym powszechne przedmioty są zestawione i przekształcone w dziwaczny i irracjonalny sposób. Pierwsza wersja „Człowieka żagla” powstała w 1943 roku, jako akwarela. W kolejnych latach powstawały kolejne wersje tworzone w jego ukochanym Port Ligat na półwyspie Cadaques.


Oprawy widoczne na wizualizacjach mają charakter poglądowy i nie stanowią oferty handlowej.