Prezentowana kompozycja była publikowana na okładkach wielu wydań zarówno zagranicznych, jak i krajowych, m.in. 1968,2024. Do litografii załączona książka wyd.2024, w której „Mały Książe jest reprodukowany na pierwszej stronie okładki, na tylnej wyklejce oraz na str.16

Mały Książe to uniwersalna historia o przyjaźni, dorastaniu, współodpowiedzialności i przywiązaniu; przetłumaczono ją na ponad trzysta języków. Jest skierowana nie tylko do najmłodszych, ponieważ dotyka najbardziej czułych strun duszy czytelniczek i czytelników. O takim przeznaczeniu utworu świadczy również fakt, że autor zadedykował Małego Księcia dorosłemu, swojemu bliskiemu przyjacielowi Léonowi Werthowi — francuskiemu pisarzowi, eseiście i dziennikarzowi.

Po raz pierwszy książka została wydana w 1943 roku w Nowym Jorku. Narratorem jej jest pilot, którego można utożsamić z autorem — Antoine de Saint-Exupéry sam był doświadczonym lotnikiem. Również opis wyglądu Małego Księcia nawiązuje do pisarza z lat dziecięcych, kiedy to rodzina nazywała go „słonecznym królem” z powodu jego jasnych kręconych włosów. Symboliczne jest również umiejscowienie spotkania Małego Księcia i pilota na Saharze — w 1935 roku autor przeżył wypadek samolotowy, lecąc z Paryża do Sajgonu, w trakcie próby pobicia rekordu prędkości, a maszyna rozbiła się na pustyni.

Na maleńkiej asteroidzie B 612 mieszka Mały Książę. Większość czasu spędza na czyszczeniu wulkanów i plewieniu chwastów. Pewnego dnia odkrywa, że na jego planecie wyrosła róża. Chłopiec otacza ją troską — regularnie podlewa i osłania przed wiatrem. Niestety kwiat nie docenia jego starań. Zniechęcony zachowaniem róży, Mały Książę postanawia wyruszyć w podróż na inne planety. Na każdej z nich główny bohater poznaje różne postaci, zarówno rzeczywiste, jak i fantastyczne, które skłaniają go do refleksji nad światem i życiem. Mieszkaniec asteroidy B 612 trafia również na Ziemię…

Antoine Marie Jean-Baptiste Roger de Saint-Exupéry - francuski lotnik, pisarz i poeta. Na "lotniczym szlaku" - nad Saharą, Andami i Atlantykiem powstały wszystkie jego książki.
Był również korespondentem prasy francuskiej podczas wojny domowej w Hiszpanii. Zadebiutował "Pocztą na południe", sławę przyniósł mu "Nocny lot" a w 1939 roku napisał są największą książkę"Ziemia, planeta ludzi". W swojej prozie głosił braterstwo wszystkich ludzi, potrzebę odwagi, prawości i moralnego obowiązku. Podczas wojny brał udział w lotach zwiadowczych nad Francją i w jednej z takich misji zginął. Przedtem napisał piękną opowieść poetycką Mały Książę (1943) oraz rozpoczął pracę nad dziełem życia, traktatem Twierdza. Tej książki nie zdążył dokończyć, ukazała się pośmiertnie w 1948 roku.

Andy Warhol, znany ze swoich portretów ikon popkultury, stworzył również prace przedstawiające Brigitte Bardot, jedną z najsłynniejszych francuskich aktorek. Jej role w filmach takich jak „I Bóg stworzył kobietę” (1956) uczyniły ją symbolem seksu lat 50. i 60. XX wieku. Jej urok, charyzma i status symbolu seksu były cechami, które artysta cenił i chciał uwiecznić. Portret Bardot, stworzony w 1974 roku, jest kolejnym przykładem fascynacji artysty gwiazdami filmowymi i ich wizerunkami.
Portret Bardot stworzony w 1974 roku, bazuje na czarno-białej fotografii autorstwa Richarda Avedona z 1959 roku. Warhol uprościł ten obraz, koncentrując się na twarzy aktorki, dodając intensywne kolory i kontrasty, co nadaje jej wizerunkowi nowoczesny i stylizowany charakter. Podobnie jak w przypadku innych ikon, takich jak Marilyn Monroe czy Elizabeth Taylor, czy Ingrid Bergman, Warhol przekształcił wizerunek Bardot w coś więcej niż tylko portret aktorki. Używając intensywnych kolorów i techniki sitodruku, stworzył obrazy, które oddają jej ikoniczny status i wieczną obecność w kulturze masowej.
Pop-art, ruch artystyczny, którego Warhol był czołowym przedstawicielem, skupiał się na kulturze masowej i jej ikonach. Hollywood i świat filmowy były naturalnym źródłem inspiracji dla artystów pop-artu. Portrety gwiazd filmowych, takich jak Brigitte Bardot, stały się symbolami tego nurtu.

Pablo Picasso, wybitny hiszpański malarz, rzeźbiarz i grafik, był jednym z najbardziej wpływowych artystów XX wieku. Jego twórczość, charakteryzująca się różnorodnością stylów i technik, wywarła ogromny wpływ na rozwój sztuki nowoczesnej. Picasso był współtwórcą kubizmu, a także eksperymentował z surrealizmem i ekspresjonizmem. Picasso był również znany ze swojego burzliwego życia osobistego i licznych związków z kobietami, które często stawały się muzami dla jego twórczości.

Jacqueline Roque, ostatnia żona Picassa, była dla niego nie tylko partnerką życiową, ale również muzą i inspiracją. Ich związek, mimo znacznej różnicy wieku, był bardzo silny i pełen pasji. Picasso, zafascynowany jej pięknem i osobowością i temperamentem poświęcił jej wiele swoich dzieł. Jacqueline była kobietą o silnej osobowości i artystycznej duszy, co fascynowało Picassa i wpływało na jego twórczość.
Jacqueline była dla niego uosobieniem kobiecości, siły i niezależności

Obraz "Jacqueline” jest jednym z wielu przykładów fascynacji Picassa osobą Jacqueline. Artysta ukazał ją jako silną i niezależną kobietę, która potrafi zapanować nad żywiołem, jakim jest koń. Kompozycja obrazu jest dynamiczna i pełna energii, co podkreśla siłę i determinację Jacqueline.
Pablo Picasso poznał Jacqueline Roque w 1952 roku w Vallauris, gdzie pracowała w pracowni ceramicznej. W tym czasie Picasso miał 70 lat, a Jacqueline 26. Ich związek rozpoczął się, gdy Picasso był jeszcze związany z Françoise Gilot, z która miał dwoje dzieci.
Jacqueline Roque była drugą żoną Pabla Picassa. Pierwszą żoną była Olga Chochłowa, rosyjska balerina, z którą Picasso miał syna Paulo. Pozostawał też w wolnym związku z modelką i muzą Marie-Therese, później z Francoise Gilot, która mu urodziła dwoje dzieci. Pablo Picasso poznał Jacqueline Roque w 1952 roku w Vallauris, gdzie pracowała w pracowni ceramicznej. W tym czasie Picasso miał 70 lat, a Jacqueline 26. Ich związek rozpoczął się, gdy Picasso był jeszcze związany z Françoise Gilot,

Po śmierci Olgi Chochłowej w 1961 roku Picasso ożenił się z Jacqueline Roque.
Pablo Picasso i Jacqueline Roque nie mieli razem dzieci. Picasso miał czworo dzieci małżeństwa i z poprzednich związków.

Po śmierci Picassa w 1973 roku, Jacqueline Roque została jego główną spadkobierczynią. Odziedziczyła ogromną kolekcję jego prac, a także majątek. Po śmierci Picassa, Jacqueline poświęciła się ochronie i promocji jego twórczości. Zmarła w 1986 roku.