Lautrec namalował cztery kompozycje pokazujące wyścigi konne w Longchamps w Paryżu, Bois de Boulougne. ale tylko ta jedna została wydrukowana w technice litografii, przez co stała się wyjątkiem na tle malarstwa portretowego Toulouse – Lautreca. Tym bardziej, że nikt oprócz Toulousa – Lautreca nie namalował wcześniej galopującego konia w niemożliwej realnie pozycji „fruwającej” nad ziemią.

Oryginalna litografia została po raz pierwszy wydrukowana w 1893 roku, Jeden z egzemplarzy z 1892 r. został sprzedany przez Dom Aukcyjny Christie’s w 2021 roku za 27500 USD.

Literatura (katalogi Raisonne, autor – pozycja w katalogu):
- Delteil 321; Adriani 345; Wittrock 308.

Referencje:
- Catalogue raisonné Miro lithographe, Mourlot #1250

Jan Wysocki to utalentowany malarz, który łączy w swoich pracach style abstrakcyjne i figuralne. Jest znany ze swojego unikalnego podejścia do malarstwa, wykorzystującego różnorodne techniki, aby ożywić swoją wizję. Sztuka Wysockiego jest inspirowana naturą, rustykalnymi motywami i charakteryzuje się wyjątkowym naciskiem na fakturę. W swoim procesie twórczym artysta czerpie tematy z otaczającego nas kosmicznego świata, nasycając swoje dzieła energią i światłem Zaangażowanie Wysockiego w swoje rzemiosło i jego niezachwiana pasja do malarstwa sprawiły, że wyróżnia się na tle innych artystów.

Oryginał ilustracji do książki Krystyny Uniechowskiej „Był Pałac”,PIW 2008; str.213

Krystyna Uniechowska (1929 – 2011) – córka Antoniego Uniechowskiego

Był Pałac to opowieść dwunastoletniej dziewczynki o prawdziwie strasznym czasie i bajecznym świecie wyobraźni. Ostatnie miesiące wojny. Pałac tętni życiem. Ludzie, którzy znaleźli w jego murach azyl, na przekór rzeczywistości bawią się, ucztują, szukają ucieczki w grach miłości i śmierci. Odbywa się coś niby bal na tonącym okręcie, jakby czas się zatrzymał, życie toczy się na pograniczu jawy i snu. Był Pałac to niezwykła powieść, w której prawda skrzyżowała szpady z fikcją, kropla fantazji w strumieniu Historii. Całość zdobią rysunki Antoniego Uniechowskiego. Gdy powstawały, książka nie istniała nawet w zamyśle, można by rzec, że to powieść ilustruje rysunki. Krystyna Uniechowska-Dembińska jest autorką książki o ojcu, Antonim Uniechowskim, książek wspomnieniowych: Apokryf Wenecki i złota 9. Kino Palladium, wraz z Franciszkiem Starowieyskim napisała Opowieści o końcu świata.

Referencje: Catalogue Raisonne nr.310, p.205.

Louis TOFFOLI – francuski malarz pochodzenia włoskiego, urodził się w Trieście we Włoszech. Naukę rozpoczął w Trieste Naval School w 1924 roku, ale problemy osobiste zmusiły go do porzucenia nauki. Pracował jako kowal, później jako krawiec i uczęszczał na zajęcia wieczorowe w Trieste Academy of Fine Arts. Na Biennale w Trieście w 1928 roku zaprezentował dwa obrazy w stylu konstruktywistycznym. Jego wyjątkową wizją żywo interesowali się faszystowscy propagandyści.

W 1930 roku Louis Toffoli uciekł przed reżimem Mussoliniego i wyemigrował do Paryża. Mieszkał w przy rue Myrha w sercu dzielnicy Goutte d’Or, bez dokumentów i pieniędzy. Sylvia, jego przyszła żona, wkrótce do niego dołączyła. Denis Kalman, znany krawiec z Faubourg Saint Honoré, zatrudnił go, a jego talent do tworzenia modeli wkrótce został doceniony. Uzyskał kartę rzemieślnika i uczył sztuki kroju w izbie związku zawodowego odzieżowego. Liczne zlecenia pozwoliły mu na osiedlenie się w Alfortville w 1934 roku i w Charenton-le-Pont. Pracował jako freelancer dla paryskich domów mody, jednocześnie uczęszczając na zajęcia z rysunku i próbując swoich sił w technice plakatowej. Dzień po dniu cierpliwie udoskonalał swój styl, odmawiając pracy w reklamie.

Począwszy od 1935 roku wystawiał w czołowych paryskich salonach: Salon d’Automne, Salon des Indépendants, Salon des Peintres Témoins de leur Temps. W 1947 roku Luigi Toffoli przyjął francuskie obywatelstwo i został Louisem Toffoli. W latach 50 – tych nauczył się litografii i swój kunszt malarski całkowicie poświęcił się tej szlachetnej technice. Malarski wyraz Louisa Toffoliego charakteryzuje się przekonującą obserwacją ludzkiej postawy, malowniczych scen lub krajobrazów stworzonych przez człowieka. Jego indywidualny styl malarski jest rozpoznawany na całym świecie. Wystawiał w wielu krajach, a jego prace graficzne znajdują się w wielu zbiorach muzealnych.

Muzeum Toffoli zostało otwarte w 1995 roku w Charenton-le-Pont, gdzie mieszkał. Jego prace są częścią stałej kolekcji Galerii Estades od 1990 roku. Były eksponowane w czterech siedzibach Galerii Estades: w Paryżu, Lyonie, Tulonie i Baden-Baden.

Dali rozpoczął malować ten obraz w 1929 roku, ale dokończył dopiero w 1932 r. Był to pierwszy obraz, w którym Dali zaczął używać podwójnych obrazów, które powstawały w ciągu następnej dekady, w okresie „paranoiczno-krytycznym”. Podwójne obrazy użyte tutaj nie są tak udane jak późniejszy obraz Łabędzie odbijające słonie (1937). Widz zdaje sobie sprawę z iluzji, jakie tworzy Dali, zanim zda sobie sprawę, jaka ma być ogólna forma.


Żółte chmury stają się włosami mężczyzny; jego twarz i górna część tułowia są uformowane przez zrujnowaną architekturę rozrzuconą po krajobrazie. Podobnie jak w przypadku niemal wszystkich prac Dalego z 1929 r., obraz ten porusza kwestię jego domniemanego lęku przed seksem. Powtarzający się motyw „kobieta - dzban” pojawia się po lewej stronie obrazu. Obok „kobiety - dzban” znajduje się obiekt w kształcie macicy, a prawa ręka „niewidzialnego człowieka” jest ucięta w połowie i ma kształty kobiety. Dwie humanoidalne postacie z prawej strony obrazu symbolizują trudność w zbliżeniu kobiety i mężczyzny. Oryginał obrazu znajduje się w Museo Nacional Reina Sofia, Madrid.

Bern Stern - swiatową sławę i rozpoznawalność przyniósł mu cykl zdjęć znanych jako The Last Sitting, będących zbiorem 2500 zdjęć wykonanych dla magazynu Vogue, prezentujących aktorkę Marilyn Monroe. Sesja zdjęciowa miała miejsce w 1962 r., w Hotelu Bel-Air w Los Angeles i trwało 3 dni (było to na 6 tygodni przed śmiercią aktorki). Album Sterna - The Last Sitting, został opublikowany w 1982 r., i ponownie w 2000 r., ciesząc się dużą popularnością ze względu na fakt iż była to ostatnia sesja fotograficzna aktorki przed śmiercią. Był też autorem kampanii reklamowej wódki Smirnoff, zdjęcia prezentowano na słynnej Madison Avenue w Nowym Jorku.

Ref: Katalog raisonne Bloch pl. 29, seria z 347.

Cykl prac Pabla Picassa pod tytułem "347 rycin" to zbiór rycin, który został stworzony przez artystę w stosunkowo krótkim czasie, między 16 marca a 5 października 1968 roku. Prace te były po raz pierwszy wystawione w Galerie Louise Leiris w Paryżu na przełomie lat 1968 i 1969.

Picasso, znany ze swoich licznych romansów stworzył prace charakteryzujące się dużą swobodą i ekspresją, a tematycznie oscylują wokół swoich ulubionych motywów: kobieta, seksualizm, erotyzm…
Stanowi swego rodzaju graficzny pamiętnik, w który dzień po dniu Picasso zapisywał na miedzianej płcie swoje myśli i emocje, stanowiące świadectwo niezwykłej witalności 90-letniego Mistrza.

Unikatowe dzieło w historii rycin, mistrzowskie opanowanie technik ( litografii, akwaforty, suchorytu) stosowanych wręcz równocześnie, niemal z obojętnością na medium oraz zadziwiająca szybkość tworzenia ugruntowuje pozycję Picassa jako jednego z największych Artystów XX wieku.

Cykl "347 rycin" wystawiany był w Paryżu, stanach Zjednoczonych , w Rzymie wzbudzając wiele kontrowersji.


Poszczególne ryciny z tego zbioru pojawiają się czasem na aukcjach sztuki lub w galeriach. Można je również znaleźć w kolekcjach muzealnych i prywatnych na całym świecie. Ze względu na wartość artystyczną i historyczną, prace te osiągają wysokie ceny na rynku sztuki.

Dalinian Horses.
Seria Dalinian Horses. obejmuje 18 litografii, których motywem przewodnim jest koń. Są to następujące prace: Neptune (Neptun); Pégase (Pegaz); Le Cheval de Troie (Koń trojański); Bucéphale (Bucefał); Le Chevalier Romain (Kawalerzysta rzymski); Le Centurion (Centurion); Le Cheval de Caligula (Koń Kaliguli); Le Cheval de Triomphe (Koń triumfu); Saint Georges (Święty Jerzy); La Licorne (Jednorożec); Le Chevalier Chrétien (Rycerz chrześcijaństwa); Lady Godiva; Le Cheval de Course (Koń wyścigowy); Le Cheval de Labeur (Koń pracy); Le Picador (Pikador); Don Quichotte ou l’Éloge de la Folie (Don Kichot - pochwała szaleństwa);Le Cheval de la Mort (Koń śmierci); Le Cheval de Printemps (Koń wiosny).


Cykl prac Salvadora Dalego znany jako Dalinian Horses jest kwintesencją fascynacji Dalego symboliką konia. Konie były jednym z motywów często wykorzystywanych przez Dalego w różnych dziełach, ponieważ reprezentowały dla niego siłę, wolność, elegancję i duchowy wymiar człowieka.
Dali często odwoływał się do postaci z mitologii greckiej i rzymskiej, takich jak Pegaz czy konie Heliosa ciągnące rydwan Słońca. Symbolika konia była dla niego uniwersalna i wielowymiarowa. W Dalinian Horses; widoczne są także nawiązania do średniowiecznej sztuki i hiszpańskiego dziedzictwa, z którego się wywodził.

Dali jako jeden z czołowych surrealistów, przekształcał znane motywy w niezwykłe, często dziwaczne formy. W Dalinian Horses; konie są przedstawione w sposób nierealistyczny – ich sylwetki wydłużają się, zacierając granice między rzeczywistością a snem. W ten sposób Dali badał granice wyobraźni i podświadomości.
Cykl Dalinian Horses został wykonany w różnych technikach, w tym litografii i grafiki, co pozwoliło artyście eksperymentować z różnymi stylami i efektami. Dzięki temu mógł w pełni ukazać dynamiczność i dramatyczność
postaci konia. W cyklu Dalego konie nie są zwykłymi zwierzętami – często unoszą się nad ziemią, nawiązując do transcendencji i duchowego wymiaru życia. Ich sylwetki bywają przesycone niepokojem, jednocześnie pozostając majestatyczne. U Dalego koń jest symbolem siły, lecz także ambiwalentnych emocji: wolności i dzikości, a jednocześnie ujarzmienia i opresji.

Ref: Katalog raisonne Bloch pl. 29, seria z 347.

Cykl prac Pabla Picassa pod tytułem "347 rycin" to zbiór rycin, który został stworzony przez artystę w stosunkowo krótkim czasie, między 16 marca a 5 października 1968 roku. Prace te były po raz pierwszy wystawione w Galerie Louise Leiris w Paryżu na przełomie lat 1968 i 1969.

Picasso, znany ze swoich licznych romansów stworzył prace charakteryzujące się dużą swobodą i ekspresją, a tematycznie oscylują wokół swoich ulubionych motywów: kobieta, seksualizm, erotyzm…
Stanowi swego rodzaju graficzny pamiętnik, w który dzień po dniu Picasso zapisywał na miedzianej płcie swoje myśli i emocje, stanowiące świadectwo niezwykłej witalności 90-letniego Mistrza.

Unikatowe dzieło w historii rycin, mistrzowskie opanowanie technik ( litografii, akwaforty, suchorytu) stosowanych wręcz równocześnie, niemal z obojętnością na medium oraz zadziwiająca szybkość tworzenia ugruntowuje pozycję Picassa jako jednego z największych Artystów XX wieku.

Cykl "347 rycin" wystawiany był w Paryżu, stanach Zjednoczonych , w Rzymie wzbudzając wiele kontrowersji.


Poszczególne ryciny z tego zbioru pojawiają się czasem na aukcjach sztuki lub w galeriach. Można je również znaleźć w kolekcjach muzealnych i prywatnych na całym świecie. Ze względu na wartość artystyczną i historyczną, prace te osiągają wysokie ceny na rynku sztuki.

Pablo Picasso, wybitny hiszpański malarz, rzeźbiarz i grafik, był jednym z najbardziej wpływowych artystów XX wieku. Jego twórczość, charakteryzująca się różnorodnością stylów i technik, wywarła ogromny wpływ na rozwój sztuki nowoczesnej. Picasso był współtwórcą kubizmu, a także eksperymentował z surrealizmem i ekspresjonizmem. Picasso był również znany ze swojego burzliwego życia osobistego i licznych związków z kobietami, które często stawały się muzami dla jego twórczości.

Jacqueline Roque, ostatnia żona Picassa, była dla niego nie tylko partnerką życiową, ale również muzą i inspiracją. Ich związek, mimo znacznej różnicy wieku, był bardzo silny i pełen pasji. Picasso, zafascynowany jej pięknem i osobowością i temperamentem poświęcił jej wiele swoich dzieł. Jacqueline była kobietą o silnej osobowości i artystycznej duszy, co fascynowało Picassa i wpływało na jego twórczość.
Jacqueline była dla niego uosobieniem kobiecości, siły i niezależności

Obraz "Jacqueline” jest jednym z wielu przykładów fascynacji Picassa osobą Jacqueline. Artysta ukazał ją jako silną i niezależną kobietę, która potrafi zapanować nad żywiołem, jakim jest koń. Kompozycja obrazu jest dynamiczna i pełna energii, co podkreśla siłę i determinację Jacqueline.
Pablo Picasso poznał Jacqueline Roque w 1952 roku w Vallauris, gdzie pracowała w pracowni ceramicznej. W tym czasie Picasso miał 70 lat, a Jacqueline 26. Ich związek rozpoczął się, gdy Picasso był jeszcze związany z Françoise Gilot, z która miał dwoje dzieci.
Jacqueline Roque była drugą żoną Pabla Picassa. Pierwszą żoną była Olga Chochłowa, rosyjska balerina, z którą Picasso miał syna Paulo. Pozostawał też w wolnym związku z modelką i muzą Marie-Therese, później z Francoise Gilot, która mu urodziła dwoje dzieci. Pablo Picasso poznał Jacqueline Roque w 1952 roku w Vallauris, gdzie pracowała w pracowni ceramicznej. W tym czasie Picasso miał 70 lat, a Jacqueline 26. Ich związek rozpoczął się, gdy Picasso był jeszcze związany z Françoise Gilot,

Po śmierci Olgi Chochłowej w 1961 roku Picasso ożenił się z Jacqueline Roque.
Pablo Picasso i Jacqueline Roque nie mieli razem dzieci. Picasso miał czworo dzieci małżeństwa i z poprzednich związków.

Po śmierci Picassa w 1973 roku, Jacqueline Roque została jego główną spadkobierczynią. Odziedziczyła ogromną kolekcję jego prac, a także majątek. Po śmierci Picassa, Jacqueline poświęciła się ochronie i promocji jego twórczości. Zmarła w 1986 roku.

Byczy łeb, okrągłe oczy, parujący dziką seksualną intensywnością — i to jest po prostu Artysta.
Przez całe życie Pablo Picasso czuł silne powinowactwo z mitycznym Minotaurem i rysował to stworzenie raz po raz. „Gdybyś zaznaczył na mapie wszystkie trasy, którymi szedłem i połączył je linią”, powiedział kiedyś, „przybrałyby zapewne kształt Minotaura”. Minotaur w twórczości Picassa jest symbolem nieokiełznanej seksualności. Wiele jego prac ukazuje Minotaura w sytuacjach pełnych napięcia erotycznego, co może odzwierciedlać osobiste życie artysty i jego skomplikowane relacje z kobietami. Minotaur to alter ego Pabla Picassa.

Picasso, znany ze swoich licznych romansów, stworzył prace charakteryzujące się dużą swobodą i ekspresją, a tematycznie oscylują wokół swoich ulubionych motywów: kobieta, seksualizm, erotyzm…
Ukończony w 1936 r., zawiera również nieomylny portret Marie-Thérèse Walter, kochanki Picassa, która właśnie urodziła córkę Mayę. Jego małżeństwo z Olgą rozpadało się, ale już pojawia się jego nowa miłość, Dora Maar, do której prawdopodobnie nawiązuje wierzgający koń na obrazie.


Oszałamiające kolorowe dzieło Picassa przedstawiające zwierzę nabite na złamany miecz trafiło na sprzedaż w Sotheby's. Było to jedno z jego najcenniejszych dzieł, odziedziczone przez jego wnuczkę, Marinę. Nigdy wcześniej nie było widziane w Wielkiej Brytanii i pojawiło się na rynku po raz pierwszy w 2014 r. Obraz był główną atrakcją aukcji dzieł z kolekcji Jana Krugiera, marszanda, który zmarł w 2008 r .

Edward Hopper to jeden z najwybitniejszych amerykańskich malarzy XX wieku, znany z melancholijnych, realistycznych przedstawień codzienności, które odkrywają ukryte emocje i samotność życia w nowoczesnej Ameryce. Mimo że studiował sztukę europejską – zwłaszcza impresjonizm – jego styl rozwijał się w kierunku amerykańskiego realizmu, skupiając się na osamotnionych scenach miejskich, krajobrazach, a także na wyobcowanych postaciach zanurzonych we własnych myślach.

Hopper stworzył własny, rozpoznawalny styl, w którym prostota formy łączy się z głębokim przekazem emocjonalnym. Jego malarstwo charakteryzuje się klarowną kompozycją i oszczędną paletą barw, z częstym użyciem naturalnego światła, które tworzy kontrasty i buduje nastrój. Wiele jego obrazów przedstawia wnętrza kawiarni, moteli, mieszkania i ulice miejskie – miejsca na pozór pełne życia, ale często puste i chłodne, przez co budzą uczucie samotności.

Typowe dla Hoppera jest także zastosowanie efektu „zawieszonego momentu” – scena sprawia wrażenie, jakby uchwycono ją na chwilę przed lub po jakimś wydarzeniu, co pozwala widzowi wejść w życie postaci i wyobrazić sobie ich historie.
Nighthawks przedstawia nocną scenę w małej, miejskiej kawiarni, dostępną przez szklaną witrynę z perspektywy obserwatora z ulicy. W kawiarni siedzą cztery postacie: barman i trójka klientów – para oraz samotny mężczyzna. Scena jest oświetlonym sztucznym, chłodnym światłem lampy, co tworzy wyrazisty kontrast z ciemnym tłem miasta. Postacie są blisko siebie, ale są od siebie odseparowane, niemalże żyją w swoich oddzielnych światach. To wrażenie wyobcowania jest wzmocnione przez brak drzwi widocznych w kadrze, co sprawia wrażenie, że są „uwięzieni” w tej zamkniętej przestrzeni kawiarni.


Edward Hopper zainspirował nie tylko malarzy, ale także reżyserów filmowych, fotografów i pisarzy. Jego zdolność do tworzenia intensywnie sugestywnych, wręcz filmowych obrazów wywarła wpływ na takich twórców jak Alfred Hitchcock czy David Lynch. Filmy, takie jak „Okno na podwórze” Hitchcocka, zawierają elementy inspirowane pracami Hoppera, jak np. samotne okna i anonimowość miejskiej scenerii.
Prace Edwarda Hoppera wystawiane na całym świecie, najważniejsze w prestiżowych muzeach i galeriach, jak Whitney Museum of American Art w Nowym Jorku, które posiada znaczenie jego dzieł oraz Museum of Modern Art (MoMA) ) w Instytucie Sztuki w Chicago. Jego obrazy są uznawane jako arcydzieła realizmu, kolekcjonerzy i instytucje rywalizujące o możliwość ich zakupu lub wypożyczenia na wystawy.

Obraz został namalowany w 1930 roku, a w 1998 r. został sprzedany w domu aukcyjnym Christie’s za 1.200.000 USD.
Litografia ma dokładnie takie same wymiary, jak oryginalny obraz.

Ira Perrot była przyjaciółką i kochanką Łempickiej słynącą z rozrywkowego trybu życia, mówiącą o sobie „hedonistka nr 1”.

Tamara Łempicka (1898 Warszawa – 1980 Cuernavaca) Polska artystka o światowej renomie, ikona art deco i dwudziestolecia międzywojennego. Wczesną młodość spędziła Warszawie (gdzie się urodziła), w Szwajcarii (gdzie uczęszczała do szkoły z internatem) oraz Petersburgu (gdzie poznała swojego pierwszego męża Tadeusza Łempickiego). W tym okresie poznała Włochy a wraz z nimi renesansowych mistrzów stanowiących niewyczerpane źródło inspiracji. W 1918 roku wprowadziła się do Paryża. W stolicy Francji rozpoczęła studia malarskie i odkryła kubizm który stał się sztandarowym elementem jej twórczości. Wraz wybuchem drugiej wojny światowej przeprowadziła się do Stanów Zjednoczonych by następnie resztę życia spędzić w Meksyku. Tam też została “pochowana”, zgodnie z ostatnią wolą artystki jej prochy rozsypane zostały przy wulkanie Popocatepetl.


„Malowałam królów i prostytutki. Maluje tych, którzy są dla mnie inspirujący i powodują, że czuje wibracje.”

LE CORBUSIER francuski architekt szwajcarskiego pochodzenia, urbanista, malarz i rzeźbiarz, czołowy przedstawiciel modernistycznego stylu międzynarodowego. Jego wszechstronna działalność wpłynęła nie tylko na architekturę, ale także na sztuki plastyczne i urbanistykę.

Pseudonim „Le Corbusier” przyjął w 1920 roku, wierząc, że każdy może się na nowo wymyślić. Nazwa ta była wariacją nazwiska jego dziadka, Lecorbésier, a przyjęcie pojedynczego pseudonimu było popularne wśród artystów w tamtym czasie. Le Corbusier nie miał formalnego wykształcenia architektonicznego. Uczył się sam, czytając książki, odwiedzając muzea i szkicując budynki. Jak sam powiedział w BBC w 1951 roku: „Jestem antyszkolny. Przyznam się panu, że opuściłem szkołę w wieku 13 lat, ponieważ szkoły w przeszłości były bardzo okrutne, nie było w nich zabawy.”
W 1936 roku wraz ze swoim kuzynem Pierre'em Jeanneretem zaprojektował samochód o nazwie Voiture Minimum. Opisali go jako „minimalistyczny pojazd o maksymalnej funkcjonalności”. Samochód nigdy nie został wyprodukowany, ale architekt upierał się, że zainspirował Volkswagena Garbusa.
Le Corbusier był postacią niezwykle wpływową i kontrowersyjną. Jego idee zrewolucjonizowały architekturę i urbanistykę XX wieku, a jego budynki do dziś inspirują i prowokują dyskusje.
Jego wizerunek znajduje się na szwajcarskim banknocie 10-frankowym, a jego imieniem nazwano ulice w Kanadzie i Argentynie. W Chandigarh w Indiach znajduje się Muzeum Le Corbusiera. Siedemnaście jego projektów architektonicznych zostało wpisanych na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO w siedmiu krajach.

Grafiki Le Corbusiera cieszą się znacznym uznaniem w świecie sztuki i architektury, choć nie są tak powszechnie znane jak jego dokonania architektoniczne czy urbanistyczne. Le Corbusier eksperymentował z różnymi technikami graficznymi, w tym z litografią, rysunkiem tuszem, ołówkiem i pastelami. Jego prace obejmowały zarówno szkice architektoniczne, studia form, martwe natury, jak i bardziej abstrakcyjne kompozycje.


Grafiki Le Corbusiera są cenione zarówno za ich walory artystyczne, jak i za wgląd w proces twórczy jednego z najważniejszych architektów XX wieku. Stanowią one istotną część jego spuścizny i są doceniane przez kolekcjonerów, historyków sztuki i miłośników modernizmu. Chociaż jego architektura jest bardziej rozpoznawalna, jego prace na papierze mają swoje stałe miejsce w historii sztuki nowoczesnej i znajdują wielu naśladowców.

Dwa panele „Adam i Ewa” powstały w 1507 roku i obecnie znajdują się w Museo del Prado w Madrycie. Każdy panel ma około 209 cm wysokości i 81 cm szerokości, co czyni postacie przedstawionymi w naturalnej wielkości. Były to jedne z pierwszych aktów w naturalnej wielkości w malarstwie niemieckim.

Postacie charakteryzują się klasycznymi proporcjami, inspirowanymi antycznymi rzeźbami, co odzwierciedla zainteresowanie Dürera humanistycznymi ideałami piękna. Adam przypomina Apolla Belwederskiego, a Ewa Wenus. Adam przedstawiony jest stojący frontalnie, z ciężarem ciała opartym na jednej nodze (kontrapost). Jego genitalia zakrywa gałązka, symbolizująca Drzewo Życia. Ewa również stoi frontalnie, w podobnej pozie kontraposta. W jednej ręce trzyma gałązkę figową , symbolizującą Drzewo Poznania Dobra i Zła. Wąż podaje jej zakazany owoc, a Ona go przyjmuje, nie patrząc nawet w stronę Węża.

Dzieło jest bogate w symboliczne elementy związane z grzechem pierworodnym: Drzewo poznania dobra i zła- wokół pnia drzewa owija się wąż, trzymający w pysku owoc. Ewa wyciąga rękę, by go wziąć, a Adam stoi obok, pozornie nieświadomy.

Na gałązce trzymanej przez Ewę w obrazie z 1507 roku rzeczywiście wisi tabliczka, na której znajduje się sygnatura Albrechta Dürera oraz data "1507". To ważny element tych obrazów, charakterystyczny dla wielu dzieł Dürera. Umieszczenie sygnatury w tak widocznym miejscu podkreślało jego status artysty i świadomość własnej wartości.
Obrazy olejne „Adam” i „Ewa” z 1507 roku to monumentalne i znaczące dzieła Albrechta Dürera, które demonstrują jego mistrzostwo w malarstwie, jego zainteresowanie teorią proporcji i jego interpretację biblijnego motywu grzechu pierworodnego pod wpływem renesansu włoskiego. Dzieło Dürera było bardzo często kopiowane i naśladowane, co świadczy o jego ogromnej popularności i znaczeniu dla ówczesnych artystów i odbiorców. Było uważane za wzorcowe przedstawienie biblijnej pary i dowód mistrzostwa artysty w oddawaniu idealnych proporcji a idealizowane przedstawienie ludzkiego ciała stało się ważnym punktem odniesienia w historii sztuki.


Obrazy należały do królowej Szwecji Krystyny, która podarowała je królowi Hiszpanii Filipowi IV. Do Prado trafiły w 1827 roku.

REFERENCJE:
- Katalog raisonné Field 73-1 J
- Katalog raisonné Michler & Lopsinger 516

„Bleus Cavaliers” to fascynujący przykład pracy Dalí, który łączy jego surrealistyczne podejście do sztuki z minimalistycznym medium grafiki. Obraz wywołuje wrażenie ruchu, dynamiki i duchowego napięcia, co jest typowe dla twórczości tego niezwykłego artysty. Praca ta może być interpretowana jako komentarz na temat rywalizacji, życia i sztuki samej w sobie.


„Bleus Cavaliers” pochodzi z jednego z licznych cykli graficznych z „Historii de Don Quichotte de la Mancha”. W odróżnieniu od bardziej znanych, pełnych szczegółów obrazów Dalí, „Bleus Cavaliers” skupia się na prostocie i sugestywności. Każda linia i detal wydają się przemyślane, a brak rozbudowanego tła pozwala skupić się na energii przedstawionej sceny. Linie są delikatne, ale dynamiczne, jakby tworzone za pomocą szybkich, płynnych ruchów, co nadaje obrazowi surrealistyczną lekkość. Niebieski atrament w połączeniu z białym tłem stwarza minimalistyczny efekt. Niebieski kolor w sztuce Dalego często symbolizuje transcendencję, ale również nieokiełznaną siłę natury. Centralnym punktem są dwa konie i jeźdźcy, przedstawieni w dynamicznych pozach, jakby w trakcie walki lub turnieju. Konie i jeźdźcy symbolizują energię i ruch, być może jako metaforę ludzkiej rywalizacji, walki wewnętrznej lub nieustającej potrzeby wyrażania siebie. Dalí włącza drobne surrealistyczne elementy, takie jak niewielka czaszka na pierwszym planie. Czaszka może być symbolem przemijania i kruchości życia, typowym dla jego twórczości.
Salvador Dalí nigdy całkowicie nie porzucił malarstwa, ale od lat 50. XX wieku coraz bardziej interesował się grafiką, rzeźbą, ilustracją książkową i nowoczesnymi technikami artystycznymi. Był to okres, w którym zaczął eksplorować nowe media i sposoby wyrażania swoich surrealistycznych wizji. W grafice miał możliwość eksperymentowania z akwafortą, litografią, mezzotintą czy techniką suchorytu, które pozwalały na nowe sposoby wyrażenia jego wizji.

Cykl Dalinian Horses jest wymieniony w oficjalnym katalogu dzieł graficznych Salvadora Dali wyd. Albert Fields.

Seria ta obejmuje 18 litografii, których motywem przewodnim jest koń. Są to następujące prace: Neptune (Neptun); Pégase (Pegaz); Le Cheval de Troie (Koń trojański); Bucéphale (Bucefał); Le Chevalier Romain (Kawalerzysta rzymski); Le Centurion (Centurion); Le Cheval de Caligula (Koń Kaliguli); Le Cheval de Triomphe (Koń triumfu); Saint Georges (Święty Jerzy); La Licorne (Jednorożec); Le Chevalier Chrétien (Rycerz chrześcijaństwa); Lady Godiva; Le Cheval de Course (Koń wyścigowy); Le Cheval de Labeur (Koń pracy); Le Picador (Pikador); Don Quichotte ou l’Éloge de la Folie (Don Kichot - pochwała szaleństwa);Le Cheval de la Mort (Koń śmierci); Le Cheval de Printemps (Koń wiosny).

Cykl prac Salvadora Dalego znany jako "Dalinian Horses" jest kwintesencją fascynacji Dalego symboliką konia. Konie były jednym z motywów często wykorzystywanych przez Dalego w różnych dziełach, ponieważ reprezentowały dla niego siłę, wolność, elegancję i duchowy wymiar człowieka.
Dali często odwoływał się do postaci z mitologii greckiej i rzymskiej, takich jak Pegaz czy konie Heliosa ciągnące rydwan Słońca. Symbolika konia była dla niego uniwersalna i wielowymiarowa. W "Dalinian Horses" widoczne są także nawiązania do średniowiecznej sztuki i hiszpańskiego dziedzictwa, z którego się wywodził.

Dali jako jeden z czołowych surrealistów, przekształcał znane motywy w niezwykłe, często dziwaczne formy. W "Dalinian Horses" konie są przedstawione w sposób nierealistyczny – ich sylwetki wydłużają się, zacierając granice między rzeczywistością a snem. W ten sposób Dali badał granice wyobraźni i podświadomości.


Cykl "Dalinian Horses" został wykonany w różnych technikach, w tym litografii i grafiki, co pozwoliło artyście eksperymentować z różnymi stylami i efektami. Dzięki temu mógł w pełni ukazać dynamiczność i dramatyczność postaci konia. W cyklu Dalego konie nie są zwykłymi zwierzętami – często unoszą się nad ziemią, nawiązując do transcendencji i duchowego wymiaru życia. Ich sylwetki bywają przesycone niepokojem, jednocześnie pozostając majestatyczne. U Dalego koń jest symbolem siły, lecz także ambiwalentnych emocji: wolności i dzikości, a jednocześnie ujarzmienia i opresji.