Wykonano w firmie „Sunday B Morning”, która została założona w Belgii przez przyjaciół Warhola w celu wytwarzania i publikowania jego prac. W oryginale technika nazywa się "silk screen", co zamiennie oznacza sitodruk lub serigrafia.

Andy Warhol, znany ze swoich portretów ikon popkultury, stworzył również prace przedstawiające Brigitte Bardot, jedną z najsłynniejszych francuskich aktorek. Jej role w filmach takich jak „I Bóg stworzył kobietę” (1956) uczyniły ją symbolem seksu lat 50. i 60. XX wieku. Jej urok, charyzma i status symbolu seksu były cechami, które artysta cenił i chciał uwiecznić. Portret Bardot, stworzony w 1974 roku, jest kolejnym przykładem fascynacji artysty gwiazdami filmowymi i ich wizerunkami.
Portret Bardot stworzony w 1974 roku, bazuje na czarno-białej fotografii autorstwa Richarda Avedona z 1959 roku. Warhol uprościł ten obraz, koncentrując się na twarzy aktorki, dodając intensywne kolory i kontrasty, co nadaje jej wizerunkowi nowoczesny i stylizowany charakter. Podobnie jak w przypadku innych ikon, takich jak Marilyn Monroe czy Elizabeth Taylor, czy Ingrid Bergman, Warhol przekształcił wizerunek Bardot w coś więcej niż tylko portret aktorki. Używając intensywnych kolorów i techniki sitodruku, stworzył obrazy, które oddają jej ikoniczny status i wieczną obecność w kulturze masowej.
Pop-art, ruch artystyczny, którego Warhol był czołowym przedstawicielem, skupiał się na kulturze masowej i jej ikonach. Hollywood i świat filmowy były naturalnym źródłem inspiracji dla artystów pop-artu. Portrety gwiazd filmowych, takich jak Brigitte Bardot, stały się symbolami tego nurtu.

Cykl prac Pabla Picassa pod tytułem "347 rycin" to zbiór rycin, który został stworzony przez artystę w stosunkowo krótkim czasie, między 16 marca a 5 października 1968 roku. Prace te były po raz pierwszy wystawione w Galerie Louise Leiris w Paryżu na przełomie lat 1968 i 1969.

Cykl "347 rycin" jest o tyle wyjątkowy, że powstał w stosunkowo późnym okresie twórczości Picassa, kiedy artysta miał już ugruntowaną pozycję i był uznawany za jednego z najważniejszych artystów XX wieku. Znany z licznych romansów stworzył prace charakteryzujące się dużą swobodą i ekspresją, a tematycznie oscylują wokół ulubionych motywów Picassa: kobieta, seksualizm, erotyzm…

Warto podkreślić, że "347 rycin" to nie jedyny cykl graficzny Picassa. Artysta przez całe życie eksperymentował z różnymi technikami graficznymi, tworząc liczne litografie, akwaforty i suchoryty. Jego dorobek graficzny obejmuje szereg prac, które stanowią ważną część jego spuścizny artystycznej.


Jeśli chodzi o dostępność tego konkretnego cyklu, to poszczególne ryciny z tego zbioru pojawiają się czasem na aukcjach sztuki lub w galeriach. Można je również znaleźć w kolekcjach muzealnych i prywatnych na całym świecie. Ze względu na wartość artystyczną i historyczną, prace te osiągają wysokie ceny na rynku sztuki.

Grafika opisana:
- Katalog raisonné Field 67-4 D
- Katalog raisonné Michler & Lopsinger 175

"Casanova i surrealistyczna kobieta" to grafika autorstwa Salvadora Dalego, stworzona jako ilustracja do "Mémoires de Casanova" (Pamiętników Casanovy). Dzieło to można interpretować jako odzwierciedlenie erotycznych i przygodowych motywów, które są centralne dla pamiętników Casanovy.

Akwaforta przedstawia scenę, w której Casanova, słynny uwodziciel, spotyka surrealistyczną kobietę. Kobieta ta często jest przedstawiana jako zdeformowana fantastyczna ale i potężna postać. Kompozycja jest typowa dla Dalego - pełna nieoczekiwanych zestawień i iluzji optycznych. W akwaforcie widoczne są typowe motywy surrealistyczne, takie jak senne pejzaże, dziwne stwory i symbole. Te elementy tworzą atmosferę tajemniczości i niepokoju, charakterystyczną dla twórczości Dalego.


Dali, znany ze swojej precyzji i techniki, z mistrzostwem wykorzystuje akwafortę, aby oddać subtelne detale i niuanse światłocienia. Linia jest delikatna, ale jednocześnie zdecydowana, co pozwala na uzyskanie bogatego efektu wizualnego.

Oryginalne etui

Certyfikat podpisany własnoręcznie przez Victoria de Lempicka, wnuczka Tamary Łempickiej. Praca o tytule “Young Lady with Gloves (Dziewczyna w Rękawiczkach)”. Numer 62/100.

„Malowałam królów i prostytutki. Maluje tych, którzy są dla mnie inspirujący i powodują, że czuje wibracje.”

Tamara Łempicka (1898 Warszawa– 1980 Cuernavaca)Polska artystka o światowej renomie, ikona art deco i dwudziestolecia międzywojennego. Wczesną młodość spędziła Warszawie (gdzie się urodziła), w Szwajcarii (gdzie uczęszczała do szkoły z internatem) oraz Petersburgu (gdzie poznała swojego pierwszego męża Tadeusza Łempickiego). W tym okresie poznała Włochy a wraz z nimi renesansowych mistrzów stanowiących niewyczerpane źródło inspiracji. W 1918 roku wprowadziła się do Paryża. W stolicy Francji rozpoczęła studia malarskie i odkryła kubizm który stał się sztandarowym elementem jej twórczości. Wraz wybuchem drugiej wojny światowej przeprowadziła się do Stanów Zjednoczonych by następnie resztę życia spędzić w Meksyku. Tam też została “pochowana”, zgodnie z ostatnią wolą artystki jej prochy rozsypane zostały przy wulkanie Popocatepetl.

Spośród wielu kochanków, których Tamara Łempicka miała przez całe swoje długie i szalone życie, przystojny markiz Guido di Giralamo Sommi Picenardi był jednym z jej nielicznych męskich towarzyszy, których uwieczniła na portrecie.
Guido był potomkiem włoskiej szlachty i muzykiem awangardowym. Został przedstawiony jako symbol męskiej mody, a formułując go w kubistycznym stylu „szalonych lat dwudziestych", artystka wprowadziła atrybuty bogactwa, które były charakterystyczne dla bywalców i arystokratów uwiecznionych w jej pracach.

Cobea jest częścią cyklu FlorDali składającego się z 10 prac Dalego (Rose Papillon - Lys musical - Marguerites - Passion flower - Cobea - Begonia - Arbre lunes - Pensée -Dahlia - Arbre soleil).

Salvador Dali tworząc w 1979 roku serię prac wykorzystywał elementy swoich wcześniejszych dzieł. I tak „” podobnie jak Marguerites można dojrzeć na wspaniałej pracy artysty pod tytułem Flordali z 1969 roku.

Litografie w pierwotnym założeniu miały stanowić podarunek dla gości wystawy gwaszy Salvadora Dali w Hotelu Le Meurice w Paryżu. Z nieznanego powodu nie zostały podarowane i przez ponad pól wieku znajdowały się w zasobach Hotelu Le Meurice w Paryżu.

Ekskluzywny Hotel Le Meurice był ulubionym miejscem pobytu wielkich artystów i myślicieli oraz stanowił centrum wystaw światowych. W nim Pablo Picasso zorganizował swoje przyjęcie weselne, a Salvadore Dali spędzał w nim miesiąc każdego roku przez 30 lat w starym Apartamencie Królewskim (obejmującym pokoje 106 i 108), z którego korzystał król Alfons XIII . Inni to bracia Wright, Giorgio de Chirico , Rudyard Kipling , Edmond Rostand , Gabriele D'Annunzio , Paul Morand , Walter Lippmann , Yehudi Menuhin , Seiji Ozawa , Anne-Sophie Mutter i Plácido Domingo .


"Flordali „to fantazyjne, zantropomorfizowane rośliny niosące ze sobą między innymi treści o charakterze humorystycznym i erotycznym. W całej serii są również obecne charakterystyczne elementy malarstwa Salvadora Dalego, takie jak motyw oka, kurze nogi czy postać nasuwająca skojarzenia z Don Kichotem. Dalemu udaje się zmienić znaczenie obrazów, ich wzajemne powiązania i zasadniczo tworzy nową koncepcję i „sposób widzenia” w swoim własnym, surrealistycznym, niepowtarzalnym stylu.

La Pensee jest częścią cyklu FlorDali składającego się z 10 prac Dalego (Rose Papillon - Lys musical - Marguerites - Passion flower - Cobea - Begonia - Arbre lunes - Pensée -Dahlia - Arbre soleil).

Salvador Dali tworząc w 1979 roku serię prac wykorzystywał elementy swoich wcześniejszych dzieł. I tak „” podobnie jak Marguerites można dojrzeć na wspaniałej pracy artysty pod tytułem Flordali z 1969 roku.

Litografie w pierwotnym założeniu miały stanowić podarunek dla gości wystawy gwaszy Salvadora Dali w Hotelu Le Meurice w Paryżu. Z nieznanego powodu nie zostały podarowane i przez ponad pól wieku znajdowały się w zasobach Hotelu Le Meurice w Paryżu.

Ekskluzywny Hotel Le Meurice był ulubionym miejscem pobytu wielkich artystów i myślicieli oraz stanowił centrum wystaw światowych. W nim Pablo Picasso zorganizował swoje przyjęcie weselne, a Salvadore Dali spędzał w nim miesiąc każdego roku przez 30 lat w starym Apartamencie Królewskim (obejmującym pokoje 106 i 108), z którego korzystał król Alfons XIII . Inni to bracia Wright, Giorgio de Chirico , Rudyard Kipling , Edmond Rostand , Gabriele D'Annunzio , Paul Morand , Walter Lippmann , Yehudi Menuhin , Seiji Ozawa , Anne-Sophie Mutter i Plácido Domingo .


"Flordali „to fantazyjne, zantropomorfizowane rośliny niosące ze sobą między innymi treści o charakterze humorystycznym i erotycznym. W całej serii są również obecne charakterystyczne elementy malarstwa Salvadora Dalego, takie jak motyw oka, kurze nogi czy postać nasuwająca skojarzenia z Don Kichotem. Dalemu udaje się zmienić znaczenie obrazów, ich wzajemne powiązania i zasadniczo tworzy nową koncepcję i „sposób widzenia” w swoim własnym, surrealistycznym, niepowtarzalnym stylu.

REFERENCJE:
- Katalog polowy raisonné #69-11 E
- Katalog Michler & Lopsinger raisonné nr 348
- Katalog Sahli raisonné #172

Akwaforty z cyklu „Flordali“zostały wykonane wg gwaszy Salvadora Dali, dla których wzorem były ilustracje do publikacji A. Poiteau, Pomologie française, wyd. 1846. Artysta uzupełnił je motywami rysunkowymi w technice suchej igły.
Największą kolekcję dzieł Salvadora Dalego posiada Dalí Theatre-Museum w Figueres (Hiszpania). Ponadto prace artysty można zobaczyć m.in. w Gala Dalí House-Museum w Púbol (Hiszpania), Museo Nacional Centro de Arte Reina Sofia (Reina Sofia Museum) w Madrycie, Salvador Dalí House Museum w Port Lligat oraz Salvador Dalí Museum w St Petersburgu na Florydzie.
Bezpośrednią inspiracją dla surrealistycznego malarstwa Salvadora Dalego była psychoanaliza Sigmunda Freuda. Artysta był zafascynowany ludzką podświadomością i starał się przedstawić kryjące się w niej obrazy za pomocą formy malarskiej.
Opierając się na teorii psychoanalizy Sigmunda Freuda, rozwinął własną tzw.paranoiczno-krytyczną metodę twórczą, którą w artykule ĽAne pourri (1930) zdefiniował;spontaniczną metodę poznania irracjonalnego, opartą na krytycznej i systematycznej obiektywizacji delirycznych skojarzeń i interpretacji. Malarstwo artysty nie pozostało obojętne na twórczość innych surrealistów jak Yves Tanguy i Giorgio de Chirico. Prace Salvadora Dalego, utrzymane w konwencji realistycznych wizji
sennych i halucynacji, były przesycone treściami erotycznymi, ujawniały obsesyjne zainteresowanie problemami przemijania i rozkładu, a także pamięci i trwania.

W 1969 roku Dalí pracował nad kolorowymi planszami litograficznymi „Pomologie francais” z roku 1846. Ilustracje, wykonane w tej technice, pokazują bardzo subtelną grę kolorów i głównym ich tematem są motywy botaniczne. Dalí o żywił gotowe grafiki swoimi osobliwymi fantazjami. W kolekcji czterech proponowanych grafik mamy brzoskwinię, figę oraz morelę. Stanowią one fragment cyklu
„FlorDali (Les Fruits)”, który składał się z 12-stu plansz. Prace są niezwykle dekoracyjne. Łączą w sobie urodę starych litografii i botanicznych ze szczyptą dowcipu, erotyki i myśli surrealistycznej.
Artysta bawi się w inteligentny sposób, łącząc estetykę tych dwóch światów. W „Morelowym Rycerzu „zostały wydobyte erotyczne elementy, kontrast pomiędzy Rycerzem symbolizującym męski popęd, śmiałość i kruchą, ale zmysłową morelą. Podobny charakter ma Figa. Owoc zastąpił piersi postaci, jednak ta wije się dramatycznie pod łodygą, która przytrzymuje ją w miejscu. „Skruszona Brzoskwinia”
wydaje się najbardziej subtelna, zawstydzona swoim zmysłowym charakterem, pewna, że ulegnie pokusom rycerza.



SALVADOR DALI - ekscentryczny hiszpański malarz i jedna z najbardziej rozpoznawalnych postaci w sztuce XX wieku. Był indywidualistą, który do tej pory wzbudza skrajne emocje. Jedni uważają go za geniusza inni za człowieka ze zbyt dużym ego.

Joseph Fernand Henri Léger francuski malarz związany z kubizmem, grafik, rzeźbiarz, artysta ceramik i reżyser filmowy. Tworzył w charakterystycznym stylu, komponując abstrakcyjne i półabstrakcyjne prace z formami cylindrycznymi. Postać człowieka ograniczał do czystego kształtu. Formy mechaniczne w jego pracach są stałymi elementami.
Prace Fernanda Légera są bardzo cenione na rynku sztuki, zarówno ze względu na jego wpływ na rozwój nowoczesnej sztuki, jak i na wyjątkowy styl, który wypracował. Léger jako jeden z kluczowych artystów XX wieku, wpisał się na stałe do kanonu sztuki modernistycznej.


Prace Légera są regularnie sprzedawane na aukcjach i w renomowanych galeriach sztuki na całym świecie. Ceny jego dzieł, zwłaszcza obrazów olejnych z jego najbardziej płodnego okresu (lata 1910-1930), osiągają bardzo wysokie kwoty na światowych aukcjach.

Pochodził z zamieszkałej w Rosji polskiej katolickiej rodziny szlacheckiej, mającej ze strony ojca białoruskie korzenie. Urodził się w Kijowie, jego rodzice Seweryn Antonowicz i Ludwika Aleksandrowna Malewiczowie byli Polakami, ojciec był zarządcą u fabrykanta cukru. Kazimierz był pierwszym z 14 rodzeństwa. Władał biegle polskim i rosyjskim, które były językami ojczystymi artysty. Malewicz w różnych okresach deklarował swoje polskie pochodzenie lub narodowość.

Początkowo znajdował się pod wpływem Paula Cézanne’a, rosyjskich postimpresjonistów, fowizmu, ekspresjonizmu i kubizmu. W 1915 roku w Piotrogrodzie ogłosił program suprematyzmu, najbardziej radykalnego kierunku abstrakcjonizmu. Odrzucał ikonografię sztuki przedstawieniowej, uznając linię prostą oraz nie występujący nigdzie w przyrodzie kwadrat jako symbole przewagi człowieka nad chaosem.

W czerwcu 1915 Malewicz namalował obraz, na którym widnieje na białym tle pojedynczy obiekt malarski: czarny czworobok.

Malewicz nazwał ten rodzaj sztuki bezprzedmiotową i określił wymyślony przez siebie system przewagi czystego koloru mianem suprematyzmu. Pierwsza wystawa dzieł suprematycznych miała miejsce w Piotrogrodzie, w grudniu 1915, i odbyła się w ramach Ostatniej wystawy futurystów.

Henri Rousseau był francuskim malarzem, jednym z najbardziej znanych przedstawicieli sztuki naiwnej. Za życia Rousseau nie był doceniany przez krytyków i publiczność. Jego naiwny styl był często wyśmiewany i uważany za brak umiejętności. Jednak z czasem, wraz z rozwojem sztuki nowoczesnej, jego twórczość zaczęła być doceniana przez artystów, krytyków i kolekcjonerów. Dziś Rousseau jest uważany za jednego z najważniejszych artystów XX wieku, a jego obrazy znajdują się w najważniejszych muzeach na świecie. Twórczość Rousseau wywarła wpływ na wielu artystów, m.in. na Pabla Picassa, Henri Matisse'a i Fernanda Légera. Jego unikalny styl i wyobraźnia inspirowały i nadal inspirują artystów na całym świecie.

Henri Rousseau namalował obraz „Guerre” w 1894 roku. Stylistycznie obraz ten reprezentuje charakterystyczny dla Rousseau tzw. styl naiwny, cechujący się uproszczonymi formami, brakiem perspektywy i precyzyjnego modelunku. Kolorystyka obrazu jest zaskakująco jasna i pogodna. Błękitne niebo i różowe chmury kontrastują z mrocznym tematem wojny i tworzą paradoksalne zestawienie. Ten kontrast jest jednym z najbardziej intrygujących elementów tego obrazu. Z jednej strony, jasne kolory mogą symbolizować idealistyczne i naiwne przekonanie o chwale i bohaterstwie wojny, które często jest wpajane ludziom, zwłaszcza młodym. Z drugiej strony stanowią kontrast dla mrocznej postaci jeźdźca.

Obecnie obraz „Guerre” jest uważany za jedno z kluczowych dzieł w dorobku Henri Rousseau. Obraz ten jest również ceniony za swoją oryginalną stylistykę, która wywarła wpływ na wielu artystów. „Guerre” znajduje się obecnie w kolekcji Musée d'Orsay w Paryżu, gdzie można podziwiać go na żywo.

Obrazy Henri Rousseau osiągają bardzo wysokie ceny na rynku sztuki. Jego prace są cenione za unikalny styl naiwny, żywą kolorystykę i fantastyczne motywy. Najdroższe obrazy Rousseau osiągają ceny rzędu milionów dolarów.

Album poświęcony życiu i twórczości Tamary Łempickiej, nazywanej królową art déco. Od najmłodszych lat obracała się w towarzystwie światowych elit i brylowała na salonach. Była błyskotliwą skandalistką, która kochała nowoczesne przedmioty i czerpała z życia pełnymi garściami. Paryż okazał się dla niej miejscem, które nie tylko ukształtowało jej talent, ale również pozwoliło osiągnąć zawrotny sukces i zyskać klientów w postaci arystokratów, bankierów czy gwiazd filmowych. Łempicka nie ograniczała się jednak do malowania portretów osobistości z bogatych sfer, portretowała również swoją córkę Kizette, pozowały dla niej największe skandalistki, czego efektem są zmysłowe akty, w tym arcydzieło art déco – Piękna Rafaëla. Przez lata zapomniana, dziś twórczość Łempickiej na nowo wraca do łask, a jej obrazy osiągają na aukcjach zawrotne ceny.

Rzecz o tym, jak paw wpadł w staw
Rzecz o narcystycznym pawiu, który wielbił własny wygląd i był łasy na zachwyty innych stworzeń. Aż wpadł w staw… Właśnie w piątek z bujnych traw pewien się wyłonił paw. Pióra umalował w złocie, fiolet zmierzch mu zrzucił w locie, zieleń wciągnął, nabrał srebra, czerń mu pożyczyła zebra. Oto poetka młodego pokolenia Agnieszka Wolny-Hamkało na kanwie tekstu Stanisława Szydłowskiego `Przygoda pewnego pawia` do ilustracji Józefa Wilkonia (Biuro Wydawnicze ,,Ruch, Warszawa 1966) stworzyła nową, współczesną wersję opowieści o pawiu, który wpadł w staw. Piękny paw tak się zachwycił swoim odbiciem w wodzie, że wpadł w staw. Próżny ptak był tak sobą oczarowany, że nawet idąc na dno, nie mógł wyjść z podziwu nad samym sobą. Skrzący się dowcipem wiersz Agnieszki Wolny-Hamkało, do tego genialny melanż barwnych plam Józefa Wilkonia. Nowe wydanie będzie bogatsze o dodatkowe ilustracje! Artysta tak opowiada o tworzeniu wizerunku pawia: Ponad pięćdziesiąt lat temu byłem na spacerze z małym synkiem w Łazienkach. Nagle stanąłem jak wryty widząc dwa pawie odbijające się w stawie łazienkowskim. Zachwycony ich urodą dobiegłem do domu przy Hożej, zamknąłem się w pracowni, wziąłem baniak wody, pędzle, tusze, akwarele i zacząłem szaleć z tą materią. Wyśmienita książka na prezent dla każdego w każdym wieku!