Referencje:
Catalogue raisonné: Albert Field, Hamon Checklist 70 (page 251).

Oprawy widoczne na wizualizacjach mają charakter poglądowy i nie stanowią oferty handlowej.

Siedząca kobieta Picassa przedstawia postać kobiecą siedzącą na krześle, przedstawioną w charakterystycznym dla Picassa abstrakcyjnym stylu. Obraz ten ukazuje nowatorskie podejście artysty do rzeczywistości, odrywające się od tradycyjnych form i sięgające po abstrakcję. Zniekształcone i fragmentaryczne traktowanie ciała jest przykładem kubistycznego okresu Picassa.
W „Siedzącej kobiecie” Picasso przekazuje szereg emocji na twarzy i w postawie portretowanej osoby. Zniekształcone rysy twarzy i odważne kolory wywołują poczucie intensywności i psychologicznej głębi. Zdolność Picassa do uchwycenia i przekazania złożonych emocji w tak wyjątkowy i potężny sposób jest jednym z powodów, dla których Siedząca Kobieta zyskała ogromną sławę i podziw. Siedząca kobieta Picassa słynie nie tylko ze swojego artystycznego blasku, ale także z ukazywania kobiecości. Obraz oddaje istotę kobiety w sposób przekraczający granice czasu i kultury. Stał się ikonicznym przedstawieniem kobiet, symbolizującym ich siłę, odporność i złożoność. Celebracja kobiecości bijąca z tego obrazu odbiła się szerokim echem wśród publiczności na całym świecie, umacniając jego miejsce jako emblematycznego dzieła sztuki w historii kobiet w sztuce.
Siedząca kobieta i jej rewolucyjna abstrakcja, ekspresja emocjonalna, znaczenie historyczne, sukces aukcyjny i kultowe przedstawienie kobiet przyczyniają się do jego powszechnego uznania i uznania. To arcydzieło przekroczyło granice czasu i nadal inspiruje i urzeka miłośników sztuki na całym świecie.
Obraz został namalowany w 1927 roku na drewnie o wymiarach 130 x 97 cm i znajduje się obecnie w Museum of Modern Art. w Nowym Jorku.

Oprawy widoczne na wizualizacjach mają charakter poglądowy i nie stanowią oferty handlowej.

Oprawy widoczne na wizualizacjach mają charakter poglądowy i nie stanowią oferty handlowej.

Wilhelm von Kalisz – urodzony w Belgii, tworzący w Holandii artysta polskiego pochodzenia. Tak mówi o sobie i swojej sztuce: „Nie uważam, że konieczne jest dokładne poznanie tego, kim jestem. Głównym zainteresowaniem w życiu i pracy jest stanie się kimś innym, kim nie byłeś na początku.”
Artysta wystawia i sprzedaje swoje dzieła na całym świecie, ale głównie w Galerii Saatchi w Londynie.

Oprawy widoczne na wizualizacjach mają charakter poglądowy i nie stanowią oferty handlowej.

Referencje:
praca wymieniona w Catalogue raisonné Field # B 137;
Lit.: P. Berthelot, “Le Salon d’Automne” dans Beaux-Arts, 1930.

Oprawy widoczne na wizualizacjach mają charakter poglądowy i nie stanowią oferty handlowej.

Provenance: Galleria Thomas Ammann Fine Art. AG. Oryginalny certyfikat.
De Chirico zasłynął z tajemniczych, enigmatycznych kompozycji, które wprowadzały widza w stan niepokoju i zadumy nad istnieniem. Obraz ten powstał w latach 20. XX wieku, w okresie, gdy De Chirico intensywnie rozwijał swoje metafizyczne wizje, pełne symboliki i filozoficznych odniesień.
Obraz można interpretować jako wyraz wewnętrzny konfliktu między wolnością twórczą a jej trudną, nieokiełznaną naturą. Pegaz symbolizuje inspirację, podczas gdy błyskawica może być metaforą uwalnianego przebłysku geniuszu lub mocy twórczej, która jest jednocześnie potężna, jak i prawdopodobnie do kontrolowania.
Dzieła Giorgio de Chirico cieszą się dużym uznaniem zarówno w świecie sztuki, jak i wśród krytyków oraz kolekcjonerów. Dzieła de Chirico są regularnie wystawiane w prestiżowych muzeach na całym świecie, takich jak Museum of Modern Art (MoMA) w Nowym Jorku, Centre Pompidou w Paryżu, Tate Modern w Londynie czy Peggy Guggenheim Collection w Wenecji. Jego prace znajdują się w najważniejszych kolekcjach prywatnych i publicznych, co jest wyraźnym dowodem na ich ciągłą wartość i znaczenie w kontekście sztuki nowoczesnej.

Oprawy widoczne na wizualizacjach mają charakter poglądowy i nie stanowią oferty handlowej.

Oprawy widoczne na wizualizacjach mają charakter poglądowy i nie stanowią oferty handlowej.

Obraz powstał pod koniec wojny i był jednym z trzech z podobnej serii, gdzie czaszka jako symbol wojny jest w centralnym punkcie kompozycji, ale brzegi już jaśnieją – bo wojna się kończy – ale jednak pozostają powojenne „martwe natury”.

Oprawy widoczne na wizualizacjach mają charakter poglądowy i nie stanowią oferty handlowej.

Claude Weisbuch był francuskim artystą, najbardziej znanym ze swoich żywych rysunków i litografii koni, opery, tancerzy i muzyków. Używając tylko kilku odcieni ziemi, a także czerni i bieli, Weisbuch podkreślał ruch i formę poprzez grubość linii i ton. ‘’Lubię szkic, to co niedokończone, obraz wypełniony tajemnicą” – zwykł mówić. Prace Weisbucha znajdują się w zbiorach Centre Georges Pompidou w Paryżu, Stedelijk Museum w Amsterdamie, Museum of Modern Art w Nowym Jorku i Staaliche Graphische Sammlung w Monachium.

Oprawy widoczne na wizualizacjach mają charakter poglądowy i nie stanowią oferty handlowej

Georges Briata - urodzony 5 stycznia 1933 zmarł 7 grudnia 2019 w Marsylii był francuskim malarzem, profesorem w École supérieure des beaux-arts de Marseille. Wystawiał w galeriach i muzeach m.in. w Japonii, Szwajcarii, USA i Kanadzie. Mówił o sobie: „Przed dziełem sztuki istnieją dwa rodzaje postaw: staramy się zrozumieć lub prosimy o zrozumienie. Ja jestem z tych, co proszą o zrozumienie”.

Oprawy widoczne na wizualizacjach mają charakter poglądowy i nie stanowią oferty handlowej.

Temat z Księgi Rodzaju przedstawia Eliezera z Damaszku, sługę Abrahama, którego Abraham wysłał do Nachora w Chaldei w celu znalezienia odpowiedniej żony dla jego syna Izaaka. Eliezer postanawia wybrać tego, który zaoferuje jego i jego wielbłądom wodę do picia.

Oprawy widoczne na wizualizacjach mają charakter poglądowy i nie stanowią oferty handlowej.

Dali tworząc ilustracje do Don Kichota zastosował po raz pierwszy ekspermentalną technikę polegającą na zastąpieniu ołówka, pędzla i farby pistoletem pneumatycznym napełnionym tuszem, którym „strzelał” prosto na wapienny kamień litograficzny. Skutkiem tej techniki jest niezwykła dla klasycznej litografii grubość farby na odbitce, wyczuwalna ręką na prezentowanej tutaj pracy.

Referencje:
Catalogue Raisonné of Etchings and Mixed-Media Prints 1924-1980. Ralf Michler, Lutz W. Löpsinger, # 499/1118.
The Official Catalog of the Graphic Works of Salvador Dali Albert Field 57-2

Reprodukowana m.in. w “Don Chisciotte Dalla Mancia”,Aldo Palazzi editore,Milana 1965, str.85

Litografie Salvadora Dali w nakładach do 300 egz. powstawały głównie w latach 1957- 1980 w Atelier Mourlot i były nadzorowane oraz podpisywane osobiście przez Dalego.

Oprawy widoczne na wizualizacjach mają charakter poglądowy i nie stanowią oferty handlowej.

Modelką do tego aktu była wielka miłość Modiglianiego - Jeanne Hébuterne. Poznała Modiglianiego Académie Colarossi i została jego natchnieniem. Miała wtedy 19 lat, Amedeo był od niej o czternaście lat starszy. Modigliani namalował około 25 jej portretów. Jeanne urodziła córkę, którą nazwała tym samym imieniem – Jeanne Modigliani (1918-1984). Zdrowie Modiglianiego pogarszało się – chorował na gruźlicę. Amedeo zmarł 24 stycznia 1920 roku. Dwa dni później Jeanne rzuciła się z piątego piętra i popełniła samobójstwo będąc w ostatnim miesiącu drugiej ciąży.

Oprawy widoczne na wizualizacjach mają charakter poglądowy i nie stanowią oferty handlowej.

Referencje: Catalogue Raisonne nr.335, p.217.
Louis TOFFOLI – francuski malarz pochodzenia włoskiego, urodził się w Trieście we Włoszech.
W 1930 roku Louis Toffoli uciekł przed reżimem Mussoliniego i wyemigrował do Paryża. Mieszkał w przy rue Myrha w sercu dzielnicy Goutte d’Or, bez dokumentów i pieniędzy. Począwszy od 1935 roku wystawiał w czołowych paryskich salonach: Salon d’Automne, Salon des Indépendants, Salon des Peintres Témoins de leur Temps. W latach 50 – tych nauczył się litografii i swój kunszt malarski całkowicie poświęcił się tej szlachetnej technice. Muzeum Toffoli zostało otwarte w 1995 roku w Charenton-le-Pont, gdzie mieszkał. Jego prace są częścią stałej kolekcji Galerii Estades od 1990 roku. Były eksponowane w czterech siedzibach Galerii Estades: w Paryżu, Lyonie, Tulonie i Baden-Baden.

Oprawy widoczne na wizualizacjach mają charakter poglądowy i nie stanowią oferty handlowej.

W oryginale z 1895 r. był to afisz reklamowy do komedii Emila Fabre pt. „Pieniądze”. Rolę Julienne grała, wymieniona na afiszu, Gabriela Zapolska.

Oprawy widoczne na wizualizacjach mają charakter poglądowy i nie stanowią oferty handlowej.

Oprawy widoczne na wizualizacjach mają charakter poglądowy i nie stanowią oferty handlowej.

Oprawy widoczne na wizualizacjach mają charakter poglądowy i nie stanowią oferty handlowej.

Spośród wielu kochanków, których Tamara Łempicka miała przez całe swoje długie i szalone życie, przystojny markiz Guido di Giralamo Sommi Picenardi był jednym z jej nielicznych męskich towarzyszy, których uwieczniła na portrecie oraz jednym z najlepszych malarsko portretów mężczyzn. Guido był potomkiem włoskiej szlachty i muzykiem awangardowym. Został przedstawiony jako symbol męskiej mody, a formułując go w kubistycznym stylu „szalonych lat dwudziestych", artystka wprowadziła atrybuty bogactwa, które były charakterystyczne dla bywalców i arystokratów uwiecznionych w jej pracach.

Tamara Łempicka (1898 Warszawa– 1980 Cuernavaca) Polska artystka o światowej renomie, ikona art deco i dwudziestolecia międzywojennego. Wczesną młodość spędziła Warszawie (gdzie się urodziła), w Szwajcarii (gdzie uczęszczała do szkoły z internatem) oraz Petersburgu (gdzie poznała swojego pierwszego męża Tadeusza Łempickiego). W tym okresie poznała Włochy a wraz z nimi renesansowych mistrzów stanowiących niewyczerpane źródło inspiracji. W 1918 roku wprowadziła się do Paryża. W stolicy Francji rozpoczęła studia malarskie i odkryła kubizm który stał się sztandarowym elementem jej twórczości. Wraz wybuchem drugiej wojny światowej przeprowadziła się do Stanów Zjednoczonych by następnie resztę życia spędzić w Meksyku. Tam też została “pochowana”, zgodnie z ostatnią wolą artystki jej prochy rozsypane zostały przy wulkanie Popocatepetl.

„Malowałam królów i prostytutki. Maluje tych, którzy są dla mnie inspirujący i powodują, że czuje wibracje.”

Oprawy widoczne na wizualizacjach mają charakter poglądowy i nie stanowią oferty handlowej.

Oprawy widoczne na wizualizacjach mają charakter poglądowy i nie stanowią oferty handlowej.

Urodzony w Detroit w stanie Michigan w 1925 roku, jego kariera rozpoczęła się niemal w chwili, gdy nauczył się posługiwać ołówkiem. Kiedy George miał 13 lat, prace George'a zostały opublikowane w Detroit News. Podczas II wojny światowej George zaprojektował i namalował emblematy i insygnia dla części nosowej bombowca B-29. Po przeprowadzce do Kalifornii w 1947 roku Crionas rozpoczął długi okres studiów pod okiem mistrzów: Francisa DeErderly'ego, Rico Lebruna i Howarda Warshawa. Aby rozwijać swoją karierę, rysował nocami karykatury wielu znanych osobistości, które bywały w barach i klubach z tamtej epoki. Znany z licznych akwafort, zazwyczaj ręcznie przez artystę kolorowanych gwaszem, akwarelą i kredką.

Oprawy widoczne na wizualizacjach mają charakter poglądowy i nie stanowią oferty handlowej.

Paul Cézanne – francuski malarz postimpresjonistyczny, którego twórczość stanowi pomost pomiędzy impresjonizmem i kubizmem.W 1895 roku, dzięki staraniom marszanda Ambroise'a Vollarda, odbyła się pierwsza indywidualna wystawa artysty. Nie została dobrze przyjęta przez krytyków, wzbudziła natomiast zachwyt artystów, w szczególności awangardowych.W 1907 roku, w ramach Salonu Jesiennego, zorganizowano wielką retrospektywną wystawę twórczości artysty, na której pokazano jego 50 obrazów. Wystawa ta doprowadziła do uznania znaczącej roli artysty. Moderniści z początku XX wieku uważali Cézanne’a za prekursora współczesnego malarstwa. Henri Matisse nazwał go „ojcem wszystkich malarzy”, a wielu twórców uznawało w nim twórcę przełomu w sztuce XX wieku. Również Pablo Picasso zachwycał się jego obrazami.
Armand Guillaumin (1841-1927) był francuskim malarzem i jednym z członków grupy impresjonistów. Jego prace były znane z żywych kolorów i pejzaży. Guillaumin był bliskim przyjacielem Paula Cézanne'a, a także innych impresjonistów, takich jak Camille Pissarro. Symbol wisielca, widoczny w lewym górnym rogu, w kontekście sztuki często jest używany jako memento mori, przypomnienie o śmiertelności człowieka, w przypadku Cézanne'a, może to być nawiązanie do jego własnych zmagań artystycznych i osobistych.
Prace Paula Cézanne'a, w tym jego grafiki, są przechowywane i wystawiane w wielu muzeach na całym świecie. Można je znaleźć w takich instytucjach jak Musée d'Orsay w Paryżu, The Metropolitan Museum of Art w Nowym Jorku, oraz National Gallery w Londynie. Konkretna akwaforta może znajdować się w jednej z tych kolekcji lub w rękach prywatnych kolekcjonerów. Prace Paula Cézanne'a są niezwykle cenione na rynku sztuki. Jego obrazy olejne często osiągają ceny od kilku milionów do ponad stu milionów dolarów na aukcjach.
Ta sama akwaforta znajduje się od 1977 roku w zbiorach Muzeum Sztuki.

Oprawy widoczne na wizualizacjach mają charakter poglądowy i nie stanowią oferty handlowej.

Aureliusz Pruszyński (1847 Kasinka Mała pow. Limanowa - 1904 Kraków) krakowski litograf, właściciel cenionego Zakładu Litografii Artystycznej Aureliusza Pruszyńskiego w Krakowie założonego w 1873 roku na ul. Pijarskiej 17, od ca 1902 właścicielem zakładu był jego syn Zenon Pruszyński (zob. SAP t. 8 ss. 92-93). W zakładzie A. Pruszyńskiego od końca XIX w. czołowi krakowscy artyści odbijali swoje prace graficzne w technice litografii (w tym plakaty) m.in. słynną "Tekę Melpomeny".

Autolitografia – litografia narysowana przez autora – artystę bezpośrednio na kamieniu litograficznym.

Oprawy widoczne na wizualizacjach mają charakter poglądowy i nie stanowią oferty handlowej.

Egon Schiele – austriacki malarz i grafik. Wykształcił indywidualny styl, inspirowany secesją. Autor ekspresyjnych aktów, autoportretów i portretów, oraz pejzaży. Był oskarżany o szerzenie pornografii. Egon Schiele był znany ze swojej biegłości w rysunku i malarstwie. W swoich pracach często wykorzystywał technikę akwareli i tempery na papierze, co pozwalało mu uzyskać wyjątkową lekkość i przezroczystość barw. Jego kreska była ostra, precyzyjna i pełna energii, co nadawało jego dziełom ekspresyjny charakter. Schiele stosował ograniczoną paletę barw, koncentrując się na naturalnych odcieniach skóry, które zestawiał z mocniejszymi akcentami kolorystycznymi. Prace Schielego często balansują na granicy erotyzmu i psychologicznej introspekcji. W dorobku artysty znajdują się portrety, autoportrety, pejzaże, akty. W swojej twórczości wykształcił indywidualny styl, inspirowany secesją charakteryzujący się skręconymi, zdeformowanymi kształtami ciał i wyrazistymi, kanciastymi liniami. W studiach nad ludzkim ciałem ukazywał najbardziej intymne szczegóły.

Oprawy widoczne na wizualizacjach mają charakter poglądowy i nie stanowią oferty handlowej.

Dali w latach 1946 – 1968 wykonał ponad dwieście kompozycji do różnych dzieł Szekspira, m.in. Makbet, Romeo i Julia, Jak wam się podoba, Henryk IV, Henryk V, Henryk VI, Henryk VIII, Poskromienie złośnicy, Wesołe kumoszki z Windsoru, Stracone zachody miłości, Dwaj panowie z Werony, Ryszard II, Ryszard III, Wszystko dobre, co się dobrze kończy. 31 sztuk z nich, w metalowej technice suchej igły, zostały wydane w dwóch tomach (1968,1971) pod tytułem ”Much Ado About Shakespeare” (Wiele hałasu o Szekspira), który jest parafrazą sztuki Szekspira „Much Ado About Nothing” (Wiele hałasu o nic).
Referencje:
Field, A. The Official Catalog of the Graphic Works of Salvador Dalí. The Salvador Dalí Archives, 1996.pgs. 64-65. no. 68 – 7C.

Oprawy widoczne na wizualizacjach mają charakter poglądowy i nie stanowią oferty handlowej.

Dali w latach 1946 – 1968 wykonał ponad dwieście kompozycji do różnych dzieł Szekspira, m.in. Makbet, Romeo i Julia, Jak wam się podoba, Henryk IV, Henryk V, Henryk VI, Henryk VIII, Poskromienie złośnicy, Wesołe kumoszki z Windsoru, Stracone zachody miłości, Dwaj panowie z Werony, Ryszard II, Ryszard III, Wszystko dobre, co się dobrze kończy. 31 sztuk z nich, w metalowej technice suchej igły, zostały wydane w dwóch tomach (1968,1971) pod tytułem ”Much Ado About Shakespeare” (Wiele hałasu o Szekspira), który jest parafrazą sztuki Szekspira „Much Ado About Nothing” (Wiele hałasu o nic).
Referencje:
Field, A. The Official Catalog of the Graphic Works of Salvador Dalí. The Salvador Dalí Archives, 1996.pgs. 64-65. no. 68 – 7C.

Oprawy widoczne na wizualizacjach mają charakter poglądowy i nie stanowią oferty handlowej.

Cykl prac Pabla Picassa pod tytułem "347 rycin" to zbiór rycin, który został stworzony przez artystę w stosunkowo krótkim czasie, między 16 marca a 5 października 1968 roku. Prace te były po raz pierwszy wystawione w Galerie Louise Leiris w Paryżu na przełomie lat 1968 i 1969. Picasso, znany ze swoich licznych romansów stworzył prace charakteryzujące się dużą swobodą i ekspresją, a tematycznie oscylują wokół swoich ulubionych motywów: kobieta, seksualizm, erotyzm…
Stanowi swego rodzaju graficzny pamiętnik, w który dzień po dniu Picasso zapisywał na miedzianej płcie swoje myśli i emocje, stanowiące świadectwo niezwykłej witalności 90-letniego Mistrza. Cykl "347 rycin" wystawiany był w Paryżu, stanach Zjednoczonych, w Rzymie wzbudzając wiele kontrowersji. Poszczególne ryciny z tego zbioru pojawiają się czasem na aukcjach sztuki lub w galeriach. Można je również znaleźć w kolekcjach muzealnych i prywatnych na całym świecie. Ze względu na wartość artystyczną i historyczną, prace te osiągają wysokie ceny na rynku sztuki.

Oprawy widoczne na wizualizacjach mają charakter poglądowy i nie stanowią oferty handlowej.

Cykl prac Pabla Picassa pod tytułem "347 rycin" to zbiór rycin, który został stworzony przez artystę w stosunkowo krótkim czasie, między 16 marca a 5 października 1968 roku. Prace te były po raz pierwszy wystawione w Galerie Louise Leiris w Paryżu na przełomie lat 1968 i 1969.
"Raffaello i Fornarina" to intymna scena, która odnosi się do popularnej anegdoty o związku renesansowego mistrza Rafaela Santi i jego muzy, modelki, a także kochanki, znanej jako La Fornarina (córka piekarza).
Picasso, znany ze swoich licznych romansów stworzył prace charakteryzujące się dużą swobodą i ekspresją, a tematycznie oscylują wokół swoich ulubionych motywów: kobieta, seksualizm, erotyzm….Unikatowe dzieło w historii rycin, mistrzowskie opanowanie technik ( litografii, akwaforty, suchorytu) oraz zadziwiająca szybkość tworzenia ugruntowuje pozycję Picassa jako jednego z największych Artystów XX wieku. Cykl "347 rycin" wystawiany był w Paryżu, stanach Zjednoczonych , w Rzymie wzbudzając wiele kontrowersji. Poszczególne ryciny z tego zbioru pojawiają się czasem na aukcjach sztuki lub w galeriach. Można je również znaleźć w kolekcjach muzealnych i prywatnych na całym świecie. Ze względu na wartość artystyczną i historyczną, prace te osiągają wysokie ceny na rynku sztuki.

Oprawy widoczne na wizualizacjach mają charakter poglądowy i nie stanowią oferty handlowej.

Patrick Reault urodził się w październiku 1955 roku w Bayonne. Początkowo był aktorem i muzykiem w zespole w Clermont-Ferrand, zanim rozpoczął karierę malarza w Marsylii na początku lat 80. Malował dniem i nocą w piwnicy w poszukiwaniu gry świateł zainspirowanej dwoma wielkimi mistrzami: Nicolasem de Staelem i Williamem Turnerem. Sprzedał swoje pierwsze akwarele na nabrzeżach starych portów Marsylii, zanim wrócił do Paryża. Jego pierwsza technika ewoluowała, przechodząc od akwareli do oleju, aż w końcu wybrał akryle, które dają mu większą swobodę tworzenia kolorowych krajobrazów. Dzieła Patricka Reaulta były wystawiane w Azji, Stanach Zjednoczonych i Francji i są częścią niektórych prywatnych kolekcji na całym świecie.

Oprawy widoczne na wizualizacjach mają charakter poglądowy i nie stanowią oferty handlowej.

Oprawy widoczne na wizualizacjach mają charakter poglądowy i nie stanowią oferty handlowej.

Urodzony w Detroit w stanie Michigan w 1925 roku, jego kariera rozpoczęła się niemal w chwili, gdy nauczył się posługiwać ołówkiem. Kiedy George miał 13 lat, prace George'a zostały opublikowane w Detroit News. Podczas II wojny światowej George zaprojektował i namalował emblematy i insygnia dla części nosowej bombowca B-29. Po przeprowadzce do Kalifornii w 1947 roku Crionas rozpoczął długi okres studiów pod okiem mistrzów: Francisa DeErderly'ego, Rico Lebruna i Howarda Warshawa. Aby rozwijać swoją karierę, rysował nocami karykatury wielu znanych osobistości, które bywały w barach i klubach z tamtej epoki. Znany z licznych akwafort, zazwyczaj ręcznie przez artystę kolorowanych gwaszem, akwarelą i kredką.

Seria "Artist of Montmartre" autorstwa George'a Crionasa to zbiór prac, które oddają klimat artystycznej atmosfery Paryża, a szczególnie dzielnicy Montmartre, będącej historycznie centrum twórczości artystycznej. Te prace często przedstawiają ulicznych artystów, muzyków oraz sceny z charakterystycznymi paryskimi elementami, takimi jak bazylika Sacré-Cœur w tle.

Oprawy widoczne na wizualizacjach mają charakter poglądowy i nie stanowią oferty handlowej.

Tadeusz Cieślewski studiował w Szkole Rysunkowej w Warszawie pod kierunkiem Wojciecha Gersona. W latach 1895–1896 studiował w Paryżu w Académie Vitti oraz u Edmonda-François Aman-Jeana i Raphaëla Collina. W 1900 odbył podróż do Włoch, studiował w Akademii Rzymskiej. W 1904 współzałożył stowarzyszenie Sztuka i Rzemiosło. Od 1906 był członkiem Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych, członkiem i prezesem towarzystwa artystyczno-malarskiego Pro Arte. Pełnił też funkcję prezesa Zespołu Polskich Artystów Plastyków. Uczestniczył w wystawach sztuki polskiej w 1924 w Moskwie, w 1936 na XX Biennale w Wenecji, w 1939 w Nowym Jorku.
Pierwsze lata powojenne spędził w Piotrkowie Trybunalskim, w 1948 powrócił do Warszawy. Malował krajobrazy miejskie Warszawy, rzadziej pejzaże, portrety i martwe natury. Malował najczęściej akwarelą, niekiedy także pastelami i farbami olejnymi.

Oprawy widoczne na wizualizacjach mają charakter poglądowy i nie stanowią oferty handlowej.

Lucien Gerard – wybitny malarz belgijski, malujący głównie sceny rodzajowe. Cechowała go wyjątkowa dbałość o każdy szczegół kompozycji. Był zaliczany do najlepszych malarzy tzw. realizmu akademickiego.

Francois Boucher – malarz francuski tworzący w dekoracyjnym stylu rokoko. Jego kompozycje zdobiły wiele przedmiotów codziennego użytku, jak gobeliny, porcelana, itp. Szczególnie lubił malować wyidealizowane krajobrazy, pasterzy i pastereczki w jedwabnych strojach, odgrywających sceny erotycznej i sentymentalnej miłości.

Oprawy widoczne na wizualizacjach mają charakter poglądowy i nie stanowią oferty handlowej.

W 1919 roku Ambroise Vollard opublikował książkę o życiu i twórczości Renoira. „La Vie et Oeuvre de Pierre Auguste Renoira”. Na przełomie wieków Vollard był najbardziej znanym marszandem swoich czasów. Odkrył takich artystów jak Cézanne, Matisse oraz wielu innych. Książka została wydrukowana w limitowanym nakładzie 1000 egzemplarzy. Po II wojnie światowej z pierwotnego tysiąca egzemplarzy pozostało jedynie sześć egzemplarzy tej książki. W 1986 roku spadkobiercy Vollarda odkryli miedziane płyty w piwnicy wiejskiego domu na obrzeżach Paryża i postanowili stworzyć the Ambroise Vollard Collection oraz udostępnić je w formie nowej edycji po raz pierwszy od 1919 roku. Zgodnie z treścią certyfikatu z 2001 roku każda akwaforta została odbita ręcznie. Oryginał obrazu znajduje się w National Museum of Western Art w Tokyo.

Oprawy widoczne na wizualizacjach mają charakter poglądowy i nie stanowią oferty handlowej.

Nr ref. 18 według katalogu brytyjskiego, około 1797 r., to ręcznie rysowana Akwaforta z oryginalnych miedzianych płyt Rembrandta autorstwa Armanda-Duranda (1831-1905) nadzorowana przez Art World Industries, inc.
Amand-Durand był wielkim wielbicielem Rembrandta. Pragnął przestudiować płyty i techniki mistrza. Niestety w tamtym czasie pozostało tylko około 100 znanych płyt, na których można było uzyskać wyciski doskonałej jakości. Przez 100 lat większość płyt Rembrandta owiana była tajemnicą. Z biegiem czasu niektóre płyty Rembrandta zaczęły pojawiać się w przestrzeni publicznej, ale tym czasie płyty Rembrandta były już zniszczone i matowe. Amand Durand poszukiwał i intensywnie studiował dzieła dostępne jedynie w kolekcjach. Odtąd większą część swojego życia spędził na dokładnym kopiowaniu obrazów Rembrandta na miedzianych płytach. Ich niewiarygodną klarowność i dokładność udało się osiągnąć dzięki temu, że Amand-Durand za przewodnik obrał sobie nie zużyte i matowe płyty, lecz ryciny pierwszego i drugiego stanu oryginalnych dzieł mistrza. W 1855 roku konserwator Gabinetu Estampes George Duplessis tak docenił geniusz Duranda, że kazał opublikować jego prace w książkach należących do Bibliotheque Nationale we Francji. Amand-Durand pełnił funkcję mistrza ryciny w antologii rycin europejskich, które stały się tak cenne, że w większości bibliotek trzymano je pod ścisłą kontrolą.

Wkrótce po śmierci Amanda-Duranda w 1905 r. jego oryginalne miedziane płyty trafiły do prestiżowej francuskiej rodziny wydawniczej DOMINIQUE VINCENT et Cie. Publikowali oni głównie prace do ilustracji książkowych dla Bibliotheque Nationale i Luwru jako piękne dokładne kopie Rembrandta. Sporadycznie sprzedawano osobom prywatnym zainteresowanym tym wyjątkowym dziełem. Amerykański dealer zakupił a latach 80-tych XX wieku wszystkie 348 oryginalnych miedzianych płyt. Dzięki temu amerykańska publiczność mogła zobaczyć także tę niewyobrażalną historię o tym, jak wybitny rzemieślnik swoim talentem i poświęceniem dla wielkiego mistrza Rembrandta stworzył akwaforty o wybitnej jakości.

Ponad sto lat po odtworzeniu przez Amanda Duranda rycin Rembrandta korzyści płynące z jego przywiązania do jakości i piękna są ponownie odczuwalne w całym świecie sztuki. Niniejsza akwaforta została wykonana z przetworzonej oryginalnej miedzianej płyty przez Amanda Duranda pod koniec XIX wieku.

Oprawy widoczne na wizualizacjach mają charakter poglądowy i nie stanowią oferty handlowej.

„Malowałam królów i prostytutki. Maluje tych, którzy są dla mnie inspirujący i powodują, że czuje wibracje."
Tamara Łempicka, znana również jako Tamara de Lempicka, była polsko-francuską malarką, która stała się jednym z najważniejszych przedstawicieli art déco w sztuce. Jej twórczość jest synonimem elegancji, zmysłowości i luksusu lat 20. i 30. XX wieku. Łempicka jest szczególnie znana ze swoich portretów – kobiecych i męskich – oraz pełnych dynamiki aktów, które do dziś zachwycają unikalnym stylem, intensywnymi kolorami i dramatycznym oświetleniem.
Styl Łempickiej wyróżnia się połączeniem elegancji i zmysłowości z geometrycznym rygorem i precyzją, typowymi dla art déco. Jej obrazy mają charakterystyczną, „rzeźbiarską" formę, gdzie postaci są przedstawiane z ostro zarysowanymi konturami, co dodaje im monumentalności. Łempicka czerpała inspirację z kubizmu – zwłaszcza z prac Pabla Picassa i Fernanda Légera. Tematyka obrazów Łempickiej jest głównie związana z luksusem, pięknem, seksualnością i indywidualizmem. Wizerunki silnych kobiet, często w uwodzicielskich pozach, stały się jej znakiem rozpoznawczym. Jej portrety są często symbolami nowoczesnej kobiety – wyzwolonej, pewnej siebie i świadomej swojej seksualności.
Tamara Łempicka czerpała inspirację z nowoczesnego życia wielkomiejskiego. Wiele jej obrazów powstało w okresie, gdy mieszkała w Paryżu – wtedy jednym z najważniejszych centrów artystycznych. Była blisko związana z elitą artystyczną i intelektualną, a jej kontakty towarzyskie obejmowały arystokrację, zamożnych kolekcjonerów sztuki oraz artystów. Te związki przyczyniły się do jej popularności jako portrecistki i przyniosły jej liczne zlecenia.
Tamara Łempicka zyskała miano jednej z najważniejszych przedstawicielek art déco i do dziś inspiruje wielu współczesnych artystów, projektantów oraz twórców mody. Jej prace są często reprodukowane, a styl uważany za niezwykle nowoczesny, mimo upływu czasu. Twórczość Łempickiej jest ceniona za elegancję, wyrazistość oraz unikalną zdolność uchwycenia ducha epoki – czasu, gdy sztuka, moda i społeczne zmiany splatały się w sposób intensywny i fascynujący.

Oprawy widoczne na wizualizacjach mają charakter poglądowy i nie stanowią oferty handlowej.

Frida Kahlo, meksykańska malarka urodzona w 1907 roku, stała się jedną z najbardziej cenionych i rozpoznawalnych postaci sztuki XX wieku. Jej prace są dziś uważane za ikoniczne, a ona sama jest symbolem siły, niezależności.
Za życia Frida Kahlo była bardziej znana jako żona słynnego muralisty Diego Rivery niż jako artystka. Choć miała grono admiratorów, w tym uznanych twórców i intelektualistów, takich jak André Breton czy Pablo Picasso, jej prace były postrzegane głównie jako lokalny fenomen związany z meksykańską kulturą i folklorem. Wystawiała swoje dzieła w Meksyku i Stanach Zjednoczonych, a nawet miała jedną indywidualną wystawę w Nowym Jorku w 1938 roku, która spotkała się z dużym zainteresowaniem. Jednak dopiero po jej śmierci w 1954 roku rozpoczął się prawdziwy wzrost zainteresowania jej twórczością.
Lata 70. XX wieku przyniosły falę zainteresowania sztuką Fridy Kahlo, zwłaszcza w kontekście rozwoju ruchów feministycznych oraz rosnącej świadomości na temat sztuki tworzonej przez kobiety. Frida stała się ikoną feminizmu, ponieważ w swoich pracach odważnie poruszała tematy związane z tożsamością, cielesnością, płcią, cierpieniem i siłą kobiet. Jej niezwykle osobiste autoportrety trafiły do szerokiego odbiorcy jako wyraz autentycznego, bezkompromisowego podejścia do sztuki.
Frida Kahlo łączyła w swoich obrazach elementy realizmu, surrealizmu i symbolizmu, tworząc niezwykle osobistą ikonografię. Choć sama twierdziła, że nie jest surrealistką, jej prace często były w ten sposób klasyfikowane przez krytyków. Kahlo odzwierciedlała w swoich obrazach fascynację meksykańską kulturą, historią oraz rdzenną sztuką. To połączenie lokalnego kolorytu z uniwersalnym przekazem emocjonalnym sprawiło, że jej twórczość zaczęła być doceniana nie tylko w Meksyku, ale na całym świecie.
Dziś Frida Kahlo jest uważana za jedną z najważniejszych artystek XX wieku. Jej obrazy są wystawiane w najważniejszych muzeach i galeriach na całym świecie, a retrospektywne wystawy, takie jak ta zorganizowana w Tate Modern w Londynie czy MoMA w Nowym Jorku, przyciągają tłumy. W 2022 roku jej obraz „Diego i ja” (1949) został sprzedany za rekordową sumę ponad 34 milionów dolarów, co czyni go najdroższym dziełem latynoamerykańskiej sztuki. Stała się także ikoną popkultury, a jej twarz widnieje na plakatach, koszulkach i gadżetach, co świadczy o jej niezwykłym wpływie na masową wyobraźnię.

Referencje:
The Jacques and Natasha Gelman Collection of Mexican Art, the Vergel Foundation and the Tarpon Trust © 2017 Banco de México Diego Rivera Frida Kahlo Museums Trust, Mexico.

Oprawy widoczne na wizualizacjach mają charakter poglądowy i nie stanowią oferty handlowej.

Serge Lassus urodził się w Hendaye 7 maja 1933 roku. Po rozpoczęciu nauki w Applied Arts w Paryżu, zajął czwarte miejsce spośród 800 kandydatów. W 1955 roku został wybrany do zilustrowania księgi pamiątkowej Paryża. Mieszkał w swojej posiadłości w Bordeaux do 1995 roku, a następnie wyjechał do Hiszpanii. Obecnie mieszka w Le Cannet. Poświęciwszy całe swoje życie malarstwu, wystawiał wszędzie we Francji i przy licznych okazjach za granicą: w Tokio, Nowym Jorku, Osace, Los Angeles, Kobe, Art Expo NY, Nagoi, Madrycie, Tias w Tokio, Alicante, Oslo, Stuttgarcie.

Oprawy widoczne na wizualizacjach mają charakter poglądowy i nie stanowią oferty handlowej.

La Plume Société Anonyme, Paris, odegrało kluczową rolę w promocji sztuki secesyjnej i literatury symbolistycznej pod koniec XIX wieku. Dzięki współpracy z takimi artystami jak Alfons Mucha, wydawnictwo to pozostawiło trwały ślad w historii sztuki, przyczyniając się do rozwoju i popularyzacji nowych trendów artystycznych.
Alfons Mucha był jednym z najbardziej fascynujących artystów przełomu XIX i XX wieku. Jego twórczość nierozerwalnie wiąże się ze stylem, którego nazwa – Art Nouveau była jednocześnie jego programem. Wpisując się w program nowego ruchu, który opowiadał się za wszechstronnością, Mucha stosował całościowe podejście do sztuki. Był nie tylko malarzem i grafikiem, ale interesował się także rzeźbą, biżuterią, dekoracją wnętrz i sztuką użytkową, Jednak jego prawdziwy talent ujawnił się w grafikach. Stała się ona podstawą jego ogromnej sławy, która trwa dzisiaj.
Wielkie zainteresowanie dziełami Muchy – pisze Ronald F. Lipp – utrzymywało się dzięki wyjątkowości i atrakcyjności, jego rozpoznawalnego na pierwszy rzut oka stylu – le style Mucha – który stał się wizytówką francuskiej secesji.
Figurą centralną twórczości artysty jest kobieta – symboliczna personifikacja duszy świata. Anielsko piękna, zmysłowa, długowłosa, wyidealizowana, w stylu belle époque. Wpisana jest w kompozycje płynnych miękkich linii, symboli, znaków, roślinnych ornamentów. Niezwykłe jest jej spojrzenie: nieco zamglone, zupełnie jakby właśnie wracała do świadomości, tak jak to się dzieje w momencie przebudzenia, na granicy światów…
Prace artysty cechuje bogactwo detali, precyzja i dbałość o każdy element kompozycji.
Twórczość Muchy jest jednym z najważniejszych symboli estetyki secesji. Jego prace graficzne cieszą się wielkim zainteresowaniem i niesłabnącym podziwem, motywy wykorzystywane w modzie, grafice użytkowej i popkulturze.

Oprawy widoczne na wizualizacjach mają charakter poglądowy i nie stanowią oferty handlowej.

René François Ghislain Magritte – belgijski malarz, surrealista. Nazywany „autorem słów i rzeczy. Obrazy René Magritte cieszą się ogromnym uznaniem na całym świecie, zarówno wśród krytyków sztuki, jak i szerokiej publiczności. Magritte, jako jeden z czołowych przedstawicieli surrealizmu, wywarł ogromny wpływ na sztukę XX wieku i pozostaje ikoną w świecie malarstwa do dziś. Miał niezwykle charakterystyczny sposób przedstawiania rzeczywistości, często poprzez pozornie realistyczne sceny, które zawierały absurdalne, surrealistyczne elementy. Jego dzieła budzą niepokój, skłaniają do refleksji i prowokują do pytań na temat rzeczywistości i naszej percepcji świata.
Obrazy Magritte’a miały i mają wpływ na współczesną sztukę, film, reklamę, design oraz muzykę. Artyści, tacy jak Salvador Dalí, Andy Warhol, projektanci czy nawet reżyserowie filmowi, czerpali z jego twórczości inspirację. Elementy surrealizmu Magritte' a pojawiają się w filmach, takich jak te tworzone przez Davida Lyncha, który inspirował się jego estetyką.
René Magritte stworzył dzieło "Not to Be Reproduced" (fr. La Reproduction Interdite) w 1937 roku na zamówienie swojego mecenasa Edwarda Jamesa, który był jednym z ważnych kolekcjonerów surrealistycznej sztuki. Obraz ten jest jednym z najbardziej zagadkowych i intrygujących przykładów malarstwa Magritte' a, łączącym w sobie elementy tajemnicy, paradoksu i surrealizmu.Na obrazie widzimy mężczyznę stojącego przed lustrem tyłem do widza. To, co jednak wywołuje surrealistyczny niepokój, to odbicie w lustrze – zamiast pokazywać twarz mężczyzny, lustro ukazuje dokładnie jego plecy, powielając obraz mężczyzny odwróconego tyłem. Obok lustra na półce leży otwarta książka, której odbicie w lustrze jest poprawne i zgodne z rzeczywistością, co dodaje jeszcze większej zagadkowości kompozycji.
Magritte często bawił się ideami percepcji i rzeczywistości, stawiając pytania o to, co widzimy i jak rozumiemy świat wokół nas. W "Not to Be Reproduced" surrealista podważa podstawowe założenia fizyki i logiki – odbicie w lustrze jest sprzeczne z tym, co powinno być widoczne. Magritte, podobnie jak inni surrealistyczni artyści, badał granice między tym, co realne, a tym, co wyobrażone.
Prace Magritte’a są wystawiane w prestiżowych muzeach, takich jak Museum of Modern Art (MoMA) w Nowym Jorku, Tate Modern w Londynie, czy Centre Pompidou w Paryżu. Jego twórczość regularnie pojawia się na dużych wystawach retrospektywnych, które przyciągają tłumy odwiedzających. Stałe zainteresowanie kolekcjonerów i wysokie ceny na aukcjach: Magritte jest również bardzo ceniony na rynku sztuki. Jego obrazy osiągają wysokie ceny na międzynarodowych aukcjach. Na przykład, w 2022 roku jego obraz; empire des lumière; został sprzedany za ponad 79 milionów dolarów, co czyni go jednym z najdroższych dzieł sztuki surrealistycznej w historii.

Oprawy widoczne na wizualizacjach mają charakter poglądowy i nie stanowią oferty handlowej.

La Goulue (Żarłoczek), urodzona jako Louise Weber, była ambitną wiejską praczką, która zasłynęła tańcząc kankana. Przezwana ze względu na swój nienasycony apetyt na życie i jedzenie, agresywnie zabiegała o sławę, tańcząc w przezroczystych muślinowych majtkach, pozując topless na zdjęciach reklamowych i kultywując reputację rozwiązłej. Szybko stała się popularna w tańcu w klubach w całym Paryżu, szczególnie na przedmieściach - zarówno ze względu na swoje umiejętności taneczne, jak również bezczelne i śmiałe zachowanie. Jej kostium składał się z sukni z głębokim dekoltem, często kopiowanej fryzury i czarnego chokera z wstążki. Jej wygląd był tak charakterystyczny, że w najsłynniejszych obrazach Lautreca nie musiał nawet pokazywać jej z przodu. Jej ponadprzeciętna osobowość i zdolności taneczne zostały zauważone przez właścicieli Moulin Rouge, gdzie zadebiutowała w 1891 roku. Jej najsłynniejszy numer to taniec jak can-can zwany chahut, który wykonywała z Jules Renaudin, byłym tancerzem, który został kupcem wina.

Oprawy widoczne na wizualizacjach mają charakter poglądowy i nie stanowią oferty handlowej.

Ira Perrot była przyjaciółką i kochanką Łempickiej słynącą z rozrywkowego trybu życia, mówiącą o sobie „hedonistka nr 1”.
Tamara Łempicka (1898 Warszawa – 1980 Cuernavaca) Polska artystka o światowej renomie, ikona art deco i dwudziestolecia międzywojennego. Wczesną młodość spędziła Warszawie (gdzie się urodziła), w Szwajcarii (gdzie uczęszczała do szkoły z internatem) oraz Petersburgu (gdzie poznała swojego pierwszego męża Tadeusza Łempickiego). W tym okresie poznała Włochy a wraz z nimi renesansowych mistrzów stanowiących niewyczerpane źródło inspiracji. W 1918 roku wprowadziła się do Paryża. W stolicy Francji rozpoczęła studia malarskie i odkryła kubizm, który stał się sztandarowym elementem jej twórczości. Wraz wybuchem drugiej wojny światowej przeprowadziła się do Stanów Zjednoczonych by następnie resztę życia spędzić w Meksyku. Tam też została “pochowana”, zgodnie z ostatnią wolą artystki jej prochy rozsypane zostały przy wulkanie Popocatepetl.
„Malowałam królów i prostytutki. Maluje tych, którzy są dla mnie inspirujący i powodują, że czuje wibracje.”

Oprawy widoczne na wizualizacjach mają charakter poglądowy i nie stanowią oferty handlowej.

Bernard Buffet był jednym z najbardziej znanych i cenionych francuskich artystów XX wieku. Jego charakterystyczny styl, rozpoznawalny na całym świecie, zapewnił mu ogromną popularność. Był artystą wszechstronnym, tworzącym obrazy olejne, akwarele, rysunki, grafiki i scenografie teatralne.
Jego twórczość charakteryzuje się: wyrazistą kreską- Buffet stosował mocne, czarne linie konturowe, które nadawały jego pracom surowy, pozbawiony ozdobników wygląd, oszczędną kolorystyką:-jego paleta barw była zazwyczaj ograniczona, często dominowały szarości, brązy i ciemne zielenie, co potęgowało melancholijny nastrój obrazów oraz tematyką- Buffet często przedstawiał motywy egzystencjalne, znany był z tego, że często malował martwe natury, a motyw chleba i wina pojawiał się w jego twórczości wielokrotnie, co świadczy o jego fascynacji tymi prostymi, ale symbolicznymi przedmiotami. Buffet używał tuszu i akwareli, co pozwalało na uzyskanie charakterystycznego, szkicowego efektu.
W latach 50. XX wieku, kiedy powstał ten obraz, Buffet był już uznanym artystą, ale jego styl budził kontrowersje. Jego prace były postrzegane jako antymodernistyczne, co było wyrazem jego sprzeciwu wobec dominujących wówczas abstrakcyjnych tendencji w sztuce.
Prace Bernarda Buffeta, w tym litografie z cyklu "Nature Morte", są cenione przez kolekcjonerów na całym świecie. Jego dzieła można znaleźć w wielu muzeach i galeriach, a także w prywatnych kolekcjach.

Oprawy widoczne na wizualizacjach mają charakter poglądowy i nie stanowią oferty handlowej.

Bernard Buffet był jednym z najbardziej znanych i cenionych francuskich artystów XX wieku. Jego charakterystyczny styl, rozpoznawalny na całym świecie, zapewnił mu ogromną popularność. Był artystą wszechstronnym, tworzącym obrazy olejne, akwarele, rysunki, grafiki i scenografie teatralne.
Jego twórczość charakteryzuje się: wyrazistą kreską- Buffet stosował mocne, czarne linie konturowe, które nadawały jego pracom surowy, pozbawiony ozdobników wygląd, oszczędną kolorystyką:-jego paleta barw była zazwyczaj ograniczona, często dominowały szarości, brązy i ciemne zielenie, co potęgowało melancholijny nastrój obrazów oraz tematyką- Buffet często przedstawiał motywy egzystencjalne, znany był z tego, że często malował martwe natury, a motyw chleba i wina pojawiał się w jego twórczości wielokrotnie, co świadczy o jego fascynacji tymi prostymi, ale symbolicznymi przedmiotami. Buffet używał tuszu i akwareli, co pozwalało na uzyskanie charakterystycznego, szkicowego efektu.
W latach 50. XX wieku, kiedy powstał ten obraz, Buffet był już uznanym artystą, ale jego styl budził kontrowersje. Jego prace były postrzegane jako antymodernistyczne, co było wyrazem jego sprzeciwu wobec dominujących wówczas abstrakcyjnych tendencji w sztuce.
Prace Bernarda Buffeta, w tym litografie z cyklu "Nature Morte", są cenione przez kolekcjonerów na całym świecie. Jego dzieła można znaleźć w wielu muzeach i galeriach, a także w prywatnych kolekcjach.

Oprawy widoczne na wizualizacjach mają charakter poglądowy i nie stanowią oferty handlowej.

Oprawy widoczne na wizualizacjach mają charakter poglądowy i nie stanowią oferty handlowej.

La Rose Papillon jest częścią cyklu FlorDali składającego się z 10 prac Dalego. Litografie w pierwotnym założeniu miały stanowić podarunek dla gości wystawy gwaszy Salvadora Dali w Hotelu Le Meurice w Paryżu. Z nieznanego powodu nie zostały podarowane i przez ponad pól wieku znajdowały się w zasobach Hotelu Le Meurice w Paryżu.
Ekskluzywny hotel Le Meurice był ulubionym miejscem pobytu wielkich artystów i myślicieli. Tutaj Pablo Picasso zorganizował swoje przyjęcie weselne, a Salvadore Dali spędzał w nim miesiąc każdego roku przez 30 lat w starym Apartamencie Królewskim (obejmującym pokoje 106 i 108), z którego korzystał król Alfons XIII. Inni to bracia Wright, Giorgio de Chirico, Rudyard Kipling, Edmond Rostand, Gabriele D'Annunzio, Paul Morand, Walter Lippmann, Yehudi Menuhin, Seiji Ozawa, Anne-Sophie Mutter i Plácido Domingo.
"Flordali „to fantazyjne, zantropomorfizowane rośliny niosące ze sobą między innymi treści o charakterze humorystycznym i erotycznym. W całej serii są również obecne charakterystyczne elementy malarstwa Salvadora Dalego, takie jak motyw oka, kurze nogi czy postać nasuwająca skojarzenia z Don Kichotem.
Połączenie róży jako symbolu piękna natury i motyla który reprezentuje duszę (starożytne greckie słowo motyl „psyche”) nawiązuje do poszukiwania przez Dalego transcendencji poprzez swoją sztukę. Motyle reprezentują wyzwolonego ducha i postęp w kierunku wyższej świadomości. Motyl uosabia również szczególnie interesujący temat dla Dalí: metamorfozę i ciągłą transformację, ale także odrodzenie.

Oprawy widoczne na wizualizacjach mają charakter poglądowy i nie stanowią oferty handlowej.

Cykl FlorDali składa się z 10 prac Dalego (Rose Papillon - Lys musical - Marguerites - Passion flower - Cobea - Begonia - Arbre lunes - Pensée -Dahlia - Arbre soleil).
Litografie w pierwotnym założeniu miały stanowić podarunek dla gości wystawy gwaszy Salvadora Dali w Hotelu Le Meurice w Paryżu. Z nieznanego powodu nie zostały podarowane i przez ponad pól wieku znajdowały się w zasobach Hotelu Le Meurice w Paryżu.
Ekskluzywny Hotel Le Meurice był ulubionym miejscem pobytu wielkich artystów i myślicieli oraz stanowił centrum wystaw światowych. W nim Pablo Picasso zorganizował swoje przyjęcie weselne, a Salvadore Dali spędzał w nim miesiąc każdego roku przez 30 lat w starym Apartamencie Królewskim (obejmującym pokoje 106 i 108), z którego korzystał król Alfons XIII. Inni to bracia Wright, Giorgio de Chirico, Rudyard Kipling, Edmond Rostand, Gabriele D'Annunzio, Paul Morand, Walter Lippmann, Yehudi Menuhin, Seiji Ozawa, Anne-Sophie Mutter i Plácido Domingo.
Dali stworzył wyimaginowany album Flory, używając humorystycznego tytułu cyklu „Flora Dalinae – Dali Flowers” na wzór wielkich XIX-wiecznych albumów. Ten cykl to fantazyjne, zantropomorfizowane rośliny niosące ze sobą między innymi treści o charakterze humorystycznym i erotycznym. W całej serii są również obecne charakterystyczne elementy malarstwa Salvadora Dalego, takie jak motyw oka, kurze nogi czy postać nasuwająca skojarzenia z Don Kichotem. Dalemu udaje się zmienić znaczenie obrazów, ich wzajemne powiązania i zasadniczo tworzy nową koncepcję i „sposób widzenia” w swoim własnym, surrealistycznym, niepowtarzalnym stylu.

Oprawy widoczne na wizualizacjach mają charakter poglądowy i nie stanowią oferty handlowej.

Bert Stern - swiatową sławę i rozpoznawalność przyniósł mu cykl zdjęć znanych jako The Last Sitting, będących zbiorem 2500 zdjęć wykonanych dla magazynu Vogue, prezentujących aktorkę Marilyn Monroe. Sesja zdjęciowa miała miejsce w 1962 r., w Hotelu Bel-Air w Los Angeles i trwało 3 dni (było to na 6 tygodni przed śmiercią aktorki). Album Sterna - The Last Sitting, został opublikowany w 1982 r., i ponownie w 2000 r., ciesząc się dużą popularnością ze względu na fakt iż była to ostatnia sesja fotograficzna aktorki przed śmiercią. Był też autorem kampanii reklamowej wódki Smirnoff, zdjęcia prezentowano na słynnej Madison Avenue w Nowym Jorku.

Oprawy widoczne na wizualizacjach mają charakter poglądowy i nie stanowią oferty handlowej.

Praca związana z projektami Stanisława Szukalskiego dotyczącymi przyszłości Polski. W nowej, planowanej przez artystę Polsce ("Polska II-ga") powinno znaleźć się nowe, zaakceptowane przez wszystkich miejsce kultu. Ten zakrojony na wielką skalę polityczno- wizualny projekt zrodził tego "mojżeszowego" (ze względu na dwa rogi) Kopernika. Zgodnie z opisem Szukalskiego, Kopernik mierzy przestrzeń od serca - Ziemi do mózgu - Słońca.
Wielkimi wielbicielami sztuki Szukalskiego jest rodzina Leonardo DiCaprio, która posiada wiele jego prac. Sam słynny aktor podkreśla, że to właśnie ta sztuka ukształtowała go artystycznie. Mało tego, przygotowując się do swojej najgłośniejszej roli – rysownika Jacka Dawsona w superprodukcji Titanic – Leonardo DiCaprio wzorował się na postaci tego artysty.
Na odbywającym się w listopadzie 2018 roku w Amsterdamie Międzynarodowym Festiwalu Filmów Dokumentalnych nie lada zaskoczeniem i sensacją była wypowiedź Leonarda DiCaprio na temat dokumentu, w który się zaangażował. Film „Struggle: The Life and Lost Art of Szukalski” opowiada historię urodzonego w Warcie awangardowego rzeźbiarza, malarza, rysownika i projektanta Stanisława Szukalskiego. Okazało się, że postać ta nie została wybrana przypadkowo. Aktor traktował Szukalskiego jak członka najbliższej rodziny. Ba, nazywał go „swoim polskim dziadkiem”. Wraz z ojcem do dziś zabiega o pełne uznanie i docenienie twórczości pochodzącego z Polski artysty.
Stanisław Szukalski był niezwykle barwną postacią środowiska artystycznego międzywojennej Polski - wielbiony przez grupę młodych artystów, skupionych w założonym przez siebie Szczepie Rogate Serce, ostro krytykowany przez grono starszych twórców.
Fanatyk prasłowiańszczyzny i mitu polskiej potęgi, skłaniał się ku tematom historycznym i alegorycznym, wykorzystując od strony formalnej elementy geometrycznej stylizacji. W latach 1936-39 realizował w Katowicach zamówienie na płaskorzeźby dla budującego się gmachu Muzeum Śląskiego
Swoje prace po raz pierwszy wystawił w 1912 roku w krakowskim Pałacu Sztuki. Rok później można było je oglądać wraz z twórczością uznanych już mistrzów: Jacka Malczewskiego i Stanisława Ignacego Witkiewicza. Jednocześnie Szukalski ostro krytykował Akademię Sztuk Pięknych jako ostoję sztuki niepolskiej. Przysporzyło mu to wrogów. Na dodatek uczelnia nie akceptowała jego nowatorskiego spojrzenia na sztukę. W efekcie Stanisław porzucił studia i powrócił do Chicago. USA były według niego jedynym miejscem, gdzie rozwijała się żywa kultura i sztuka. Zafascynowany pradawnymi dziejami mnóstwo czasu poświęcał rozwiązywaniu przedhistorycznych zagadek i tajemnic dawnych dziejów ludzkości, powstawaniu i kształtowaniu się języków, wiar, zwyczajów, sztuki, migracjom ludów, a twórczość rzeźbiarska stała się drugoplanowa. Ostatnia, retrospektywna wystawa jego prac, pierwsza w okresie powojennym, a ostatnia za jego życia, odbyła się w maju 1978 roku w Pałacu Sztuki w Krakowie. Podczas wojny prawie cały dorobek artysty powstały w Polsce, uległ zniszczeniu.