Poetka Elżbieta Drużbacka ur. ok. 1695 zm. 1766, dama dworu hetmanowej Elżbiety z Lubomirskich Sieniawskiej, żona Kazimierza Drużbackiego z majątku Rzemień koło Mielca. Po śmierci męża przebywała jako ochmistrzyni na dworach Czartoryskich, Lubomirskich, Krasickich i Sanguszków. Była słynną polską poetką doby baroku. Jej poematy wydawano w książkach; wysoko ceniona przez Ignacego Krasickiego i Hugona Kołłątaja. Ostatnie lata życia poetka spędziła w Tarnowie, gdzie została pochowana.

Dotychczas jej portret był znany wyłącznie w grafikach.

Oferowany portret jest jedynym jej wizerunkiem z XVIII w., reprodukowanym w Czasopiśmie Kłosy w roku 1880.

Oferowany olejny portret do 1945 r. znajdował się w dworze rodziny Drużbackich, w majątku Zameczek koło Opoczna. Pochodzi od potomków rodziny Drużbackich.

Figura stojącej w lekkim kontrapoście, półnagiej kobiety, z włosami do ramion, spowitej w draperię osuwającą się z jej bioder, na prostokątnej podstawie.

Akt młodej kobiety, z włosami ściętymi „na chłopczycę”, lekko uśmiechniętej, leżącej na tapczanie, wspartej na prawym łokciu o pofałdowaną draperię na wezgłowiu.

Rzeźba art déco, w drewnie palisandrowym, polerowanym.

Sygn. z boku: „a Chiras”

Uskrzydlona główka aniołka z brązowymi włosami, pochylona na prawe ramię; skrzydełka złocone.

Stan zach.: ubytki polichromii

Uskrzydlona główka aniołka, zwrócona w lewo; włoski ciemne, kręcone, skrzydełka złocone.

Stan zach.: odpryski polichromii.

Uśmiechnięta twarzyczka, jasne, krótkie włosy, złocone skrzydełka.

Stan zach.: odpryski malatury.

Stojąca postać Świętej, ze złożonymi rękoma, w płaszczu, z koroną na głowie.

Stan zach.: brak prawej ręki.

Postać mężczyzny - lekko pochylonego, w rozbiegu, rzucającego kulą w kręgielni. Podstawa prostokątna, z czarnego marmuru.

Szczupła, młoda dziewczyna w bluzie, obcisłych spodniach, wysokich butach i czapce-dżokejce na krótko obciętych włosach. Podstawa o ściętych narożach, z żyłkowanego marmuru.

Figurka siedzącej, zmarzniętej, drzemiącej dziewczynki, w grubej, długiej sukni, opatulonej ciepłą chustą z frędzlami, w sznurowanych bucikach, z rękami ukrytymi pod chustą. Podstawa kwadratowa, z czarnego, żyłkowanego marmuru. Sygn. z tyłu: „G. Trinque”.

Dzieło znanego francuskiego animalisty akademickiego Pierre-Jules'a Méne przedstawia konia w zagrodzie.

Świetnie wyrzeźbiony rasowy ogier o szlachetnej sylwetce ukazany został stojąc na silnie rozstawionych nogach w zagrodzie skleconej naprędce z nieobrobionych gałęzi.

Siedząca bokiem na wysokim krześle, z lewą nogą założoną na prawą, w bieliźnie i zawoju z ręcznika na głowie, trzymająca na dłoni gołąbka

Uśmiechnięta twarz dziecka okolona kędzierzawymi włosami. Podstawa na planie kwadratu, z białego marmuru.

Sygn. z tyłu słabo czytelnie: „J Blar....”

Naga dziewczynka stojąca w lekkim kontrapoście, przytulająca lewą ręką do piersi gniazdko z ptaszkami, prawą trzymająca draperię osłaniająca jej biodra.

Sygn. z tyłu: „ Aug Moreau”; obok w prostokącie: „FRANCE”. Na toczonej podstawie mosiężna tabliczka z napisem: „JEUNE MERE / par Auguste Moreau (Med-lle d'Or)”.

Figura kobiety w krótkiej sukni, obwiązującej powrósłem zżęty snop zboża. Podstawa drewniana, toczona.

Bosa kobieta w długiej, zwiewnej szacie, z wijącym się wokół jej korpusu rogiem obfitości - unosi w górę prawe ramię z pęczkiem kwiatów w dłoni. Podstawa drewniana, toczona, w kształcie szpuli.

Na nieregularnej, 4-bocznej podstawie siedząca na skalistym występie młoda, długowłosa, bosa kobieta, w sukience ze sznurowanym gorsecikiem i szalu z frędzlami, zawiązanym luźno wokół bioder. Lewą ręką podtrzymuje lutnię, opartą gryfem o piersi, w prawej trzyma opartą na kolanach muszlową miseczkę.

Sygnowana praca rzeźbiarza włoskiego Richarda Aurili (1834-1914), pracującego do ok. 1890 roku w Belgii, później czynnego we Francji (por. sygnowane oferty prac rzeźbiarza na aukcjach D. A. Rempex 257, 288 i 296).