Talerz serwisowy płytki; na kołnierzu niebieski monogram BJB (?) stylizowaną czcionką gotycką oraz dwie gałązki kwiatowe; w lustrze bukiet z malinową różą, ceglastymi prymulkami i niezapominajkami; krawędź kołnierza złocona.

Por. oferta Rempex Aukcja 256: talerz głęboki z serwisu z monogramem BJB.

Półmisek okrągły z rozmieszczonym symetrycznie w lustrze i na kołnierzu motywem drobnych kwiatków (chaberki, kwiatki brązowo-żółte i złote), krawędź kołnierza złocona.

Gładka, na prostokątnym cokoliku, prostopadłościenna, z uskokową nakrywką na zawiasie, zwieńczoną dwoma płaskimi krążkami z wcięciami.

Wsparty na trzech nóżkach - kulach, cylindryczny, z masywnym, c-kształtnym uchem, u dołu zakończonym wolutą, nakrywa lekko wywyższona, spłaszczona od góry; na płaszczu grawerowane weduty ze sztafażem ujęte w arkady, oddzielone fragmentami elewacji dekorowanej wazami z kwiatami i festonami. Na wieczku scena rodzajowa z postaciami jeźdźców i żegnającej ich pary, z zabudowaniami miejskimi w tle. Postaci w strojach z XVIII wieku.

Naczynie wsparte na owalnej, wywyższonej stopie zdobionej perełkowaniem, z brzuścem u dołu ujętym w wąskie pukle, wyżej gładkim, oddzielonym od szyi perełkami, z uchem taśmowym, rozdwojonym na końcu, u nasady wolutowym, zdobionym liśćmi, z nakrywką na zawiasku zwieńczoną kwiatonem. Wewnątrz złocony.

Trzonki płaskie, rozszerzające się, dekorowane wzdłuż boków pasami reliefowego ornamentu roślinno-geometrcznego. Trzonki noży dociążone, ostrza stalowe.

Sztućce umieszczone w nieoryginalnym introligatorskim etui Warszawskiej Fabryki Platerów Hefra wyłożonej wewnątrz tkanina bordo.

Pracownia wyrobów srebrnych Jana Łątkowskiego została założona po II wojnie światowej i mieściła się początkowo przy ul. Puławskiej 28, a potem Olesińskiej 5 w Warszawie. Działała prawdopodobnie do końca lat 50. XX w.

Filiżanka na cokoliku obrzeżonym perełkowaniem, czarka stożkowata z dekoracją grawerowaną w kwiaty konwalii i ręcznikiem (rusznykiem), zawieszonym na półkolistej rezerwie, w której monogram EK; z boku c-kształtne uszko; spodeczek kolisty zdobiony podobnie.

Do obiektu wydana opinia dra A. Szymańskiego.

Solniczka w formie okrągłej czarki, wspartej na trzech nóżkach - kulkach, z grawerowaną dekoracją floralną i rocailles oraz monogramem wiązanym GKE z datą 1900.

Do obiektu wydana opinia dra A. Szymańskiego.

Zegar kaflowy jednowskazówkowy, w obudowie czworobocznej, wspartej w narożach na nóżkach w kształcie główek maszkaronów, mieszczącej mechanizm ze szkieletem płytowym, o napędzie sprężynowym, bijący godziny, z budzikiem. Szkatuła ogzymsowana, ścianki proste, prawie całkowicie wypełnione przeszkleniami ujętymi ramkami w formie wy dłużonych prostokątów, na krótkich bokach uskokowo zaokrąglonych, zdobionych grawerowanymi zygzakami. W dolnej, srebrzonej z obu stron pokrywie dzwonek mocowany na strzemiączku, obok otwór do nakręcania budzika. Dekoracyjnie opracowane motylkowe zamknięcie wieczka z wyrytym z jednej strony goździkiem, z drugiej rozetą oraz wicią roślinną na jego wydłużonej blokadzie, mocowanej od spodu gzymsu dolnego. Tarcza z wąskim pierścieniem z rzymską skalą godzinową. W narożach grawerowane stylizowane kwiaty (m.in. goździk), W polu środkowym tarczka nastawcza budzika z grawerowaną rozetą pośrodku i arabskimi oznaczeniami godzin na obwodzie. Wskazówka mosiężna, z małym ażurowym grotem ujętym symetrycznie dwoma kółkami oraz z pierścieniem w przeciwwadze służącym do wskazywania godziny ustawionej na tarczce budzika. Pole środkowe z grawerowanym wieńcem laurowym. Płyty mosiężne łączone czterema graniastymi filarkami, mocowanymi od strony dolnej płyty ozdobnymi nakrętkami w formie rozet. Napęd chodu ze ślimakiem wyrównawczym i łańcuszkiem Galla oraz bezpiecznikiem naciągu sprężyny. Wychwyt szpindlowy współpracujący z regulatorem balansowym. Sekcja bicia zapadowa. Bębny napędowe bicia i budzika grawerowane w wić roślinną z owocami poziomki i jeżyny (?). Płyta dolna złocona, z grawerowaną sygnaturą. Balans ujęty kokiem typu angielskiego, owalnym z ażurową wicią poziomkową. Podobnie kształtowana stopa koka, blokada zapadki bębna chodu oraz przeciwwaga zapadnika bicia. Włos balansu regulowany przesuwką z ośmiopolową podziałką z oznaczeniami:" Se Fo". Koło zapadowe pełne, z grawerowaną dekoracją z wici roślinnej i arabskimi oznaczeniami godzin przy wrębach. Młoteczek wybijający godziny stalowy, graniasty. Budzik z wychwytem szpindlowym jako regulatorem prędkości.

Stan zachowania: silne przetarcia srebrzeń na wieczku brak sprężyny, czopa napędowego i młoteczka budzika oraz jednego wąsa maszkarona w jednej z nóżek; nóżki pierwotnie mocowane do wieczka (otwory po wkrętach mocujących zaślepione).

Czasomierz typowy dla produkcji zegarmistrzowskiej ośrodków południowego pobrzeża Bałtyku (Gdańsk, Królewiec, Wilno) z 2. poł. (a zwłaszcza 3. ćw.) XVII w. Do wspólnych cech zalicza się architektoniczny gzyms, kwiatową dekorację naroży tarczy i jej środkowego pola, motyw poziomki w wycinanych aplikacjach na dolnej płycie i przeciwwadze zapadnika bicia. Wyróżnia się indywidualnymi nóżkami, mieszczącymi się w estetyce i stylistyce dojrzałego baroku (2. poł. XVII w.). Pierścień cyfrowy nieoryginalny, nieco za szeroki, przykrywa część roślinnej dekoracji naroży tarczy I znacznie odstaje poziomem grawerunku od pozostałych zdobień zegara.

Niezwykle interesującym rozwiązaniem technicznym jest zastosowanie ruchomego zakończenia włącznika bicia, które umożliwia cofanie wskazówki i przestawianie godzin. W ten sposób zegarmistrzowi udało się pokonać największą bolączkę systemu zapadowego brak możliwości synchronizacji bicia i wskazówek przy ich cofaniu.

Autor zegara, Michael Pfunler, nie został odnotowany w słownikach zegarmistrzów.

Zegar z pasyjką z mechanizmem zegarka kieszonkowego, o szkielecie płytowym i napędzie sprężynowym, bez bicia, zamkniętym w czterobocznej mosiężnej obudowie, wspartej na czterech nóżkach z ustawionym na niej krzyżem zwieńczonym kulą z rotacyjnym pierścieniem godzinowym. Obudowa mechanizmu, prostopadłościenna, gładka, z przeszklonymi ściankami, ujętymi w ramki w kształcie owalu wpisanego w prostokąt. Gzymsy uskokowo profilowane. W dolnej pokrywie wycięte koliste okienko ujęte ramką profilowaną z widocznym fragmentem koka i sygnaturą. Na górnej płaszczyźnie ustawiona odlewana grupa Ukrzyżowania z umieszczonym centralnie krzyżem z rozpiętą figurką Jezusa Chrystusa i stojącymi pod nim półplastycznymi postaciami Matki Boskiej i św. Jana Ewangelisty. Belki krzyża ozdobione plecionką, zakończone trójlistnie, z umieszczoną w szczycie nieruchomą mosiężną wskazówką, wtórnie pomalowaną od frontu farbą zieloną i czerwoną. Od tyłu zamocowana tulejka, biegnąca wzdłuż pionowej belki krzyża, łącząca mechanizm z wieńczącą, symbolizującą glob ziemski, kulą obwiedzioną obracającym się srebrzonym pierścieniem. Pierścień z grawerowaną rzymską skalą godzinową i podziałką półgodzinną. Szkielet mechanizmu mosiężny, z płytami kolistymi, łączonymi czterema filarkami w formie graniastych tralek. Mechanizm z napędem chodu sprężynowym ze ślimakiem wyrównawczym i łańcuszkiem Galla. Wychwyt szpindlowy z regulatorem balansowym. Płyta dolna złocona z kokiem typu francuskiego z kamieniem nakrywkowym (łożyskującym). Kok ażurowy, grawerowany, zdobiony wicią taśmowo-akantową. Regulacja włosa w formie obrotowej srebrzonej tarczki ze skalą (1-6). Wolna przestrzeń wypełniona wicią podobnie zdobioną do koka, z wyciętą rezerwą, w której znajduje się wygrawerowana sygnatura zegarmistrza.


W obudowie charakterystycznej dla zegara kaflowego został wtórnie umieszczony mechanizm wyjęty z zegarka kieszonkowego. Dolną płytę z kokiem typu francuskiego (w Anglii powszechniej stosowany począwszy od lat 30-40. XVIII w.) pokrywa charakterystyczny ornament z taśm i wici akantowej, który z pewnymi modyfikacjami kompozycyjnymi występuje na zegarkach i zegarach karetowych Hally'ego, datowanych na 2. ćw. XVIII w. Pasyjka jest późniejsza, z końca XVIII w., choć, biorąc pod uwagę pozbawiony dokładnej obróbki plastycznej, niestarannie wykonany odlew, jest bardzo prawdopodobne, że została wykonana w XIX w. wg wcześniejszego modelu. Również zaskakujący jest wybór takiej właśnie formy obudowy dla zegarka. Zegary rotacyjne z pasyjką pojawiły się w końcu XVI w. w Niemczech, a szczyt swojej popularności przeżywały do ok. poł. XVII w. W 2. poł. XVIII w. praktycznie nie były już wykonywane.

Prawie nic nie wiadomo o Thomasie Hallym poza tym, że na pewno działał w Londynie i wykonywał zegarki kieszonkowe, karetowe, brackety i zegary stojące szafowo-podłogowe [Miller's 1997, s. 46)\]. Podany przez Brittena [Britten 1977, s. 405] okres aktywności na lata 60. -70. XVII w. budzi wątpliwości w kontekście zachowanych egzemplarzy i obecnej wiedzy. Baillie natomiast podaje, że Hally działał w Londynie w końcu XVII w. [Baillie 1951, s. 141]. Większość znanych zegarów Hally'ego datowanych jest obecnie na lata 30-50. XVIII w. W aktach z The Commissariot Record of Edinburgh widnieje pozew z 1742 r. złożony przez Thomasa Hally'ego zegarmistrza z Londynu" o unieważnienie małżeństwa, które zawarł w 1721 r., w związku z przyłapaniem żony in flagranti z żołnierzem [https://mb.nawcc.org/threads/information--needed-about-thomas-hally-london-tall-clock.54943/ (do-stęp: 12.VII.2021)].

Zegary Thomasa Hally'ego znajdują się w dwóch szkockich rezydencjach: w zamku Blaire należącym do rodziny Murrayów oraz siedzibie Dalyellów House of the Binns. Kilka jego zegarków pojawiło się w domach aukcyjnych, m.in. Sotheby's zegarek karetowy z ok. 1753 r. (aukcja z 6.07.2017, poz. 19), Cogs and Pieces zegarek kieszonkowy z ok. 1750 [https://www.cogsandpieces.com/pocket-watch-1345/ (dostęp: 12.VII.2021)) i Bonhams-zegarek kieszonkowy z 1743 r. (aukcja z 10.VI.2015, poz. 2).

O falistych i profilowanych elementach szkieletu, złożony z kompletu tapicerowanych siedzisk, tj. kanapy, dwóch foteli, pięciu krzeseł oraz owalnego, bogato intarsjowanego stolika. Oparcie kanapy faliste, a foteli i krzeseł balonowe. Blat stołu zbliżony do owalu, falisty w zarysie, bogato ozdobiony intarsjowanymi wstęgami tworzącymi faliste rezerwy, w których dekoracje kwiatowe. Wszystkie meble wsparte na esowatych nogach. Przednie nogi foteli zaopatrzone w rolki.

Korpus naczynka gruszkowaty, perłowo opalizujący, z wybrzuszeniami rozdzielonymi pionowymi żłobieniami; co drugie wgłębienie wypełnione spływającą zielono-fioletową kroplą szklaną. Szyjka wazonika krótka, walcowata (bardzo drobne wykruszenia na krawędzi).

Wazon w kształcie smukłego kielicha, wsparty na okrągłej stopie, przechodzącej w długi trzon z pierścieniem - przewiązką, oddzielającą stopę od trzonu; czasza w formie przypominającej kielich kwiatu tulipana, złożonego z płatków zdobionych częściowo motywem skośnej, drobnej kratki.

Korpus owoidalny, stopa kolista, pierścieniowa, wylew kielichowaty, wydzielony przewężeniem z wydatnym pierścieniem. Szkło - mleczno-seledynowe i ciemnozielone, z malowaną farbami emaliowymi na brzuścu gałązką z liśćmi, pączkami i białymi kwiatami.

Korpus walcowaty, przewężony, zdobiony pionowymi fasetami w formie owali i ósemek.

Wazonik rozchylony kielichowo, z rozszerzoną podstawą wyodrębnioną reliefową opaską; na kobaltowym brzuścu w 4-dzielnej rezerwie obwiedzionej złoceniami barwna kompozycja z polną różą, prymulami, niebieskim anemonem i tulipanem.

Model popularny od końca XIX wieku, z dekoracją kwiatową w kilku wariantach, m.in. w rezerwie na kobaltowym tle.

Na podłużnej rocaillowej podstawie dwie muszlowe miseczki na przyprawy, z dekoracją kwiatową wewnątrz (bukiet, rzuty kwiatowe i owady). Na wolutowym zakończeniu obu muszli siedzący z założoną nogą młody kucharz w czapeczce, różowym rozpiętym kubraku i fartuchu; miesza łyżką potrawę w rondelku opartym na kolanach. Naczynie - element dekoracji środka stołu.

Por. analogiczny model w ofercie Dorotheum (Wiedeń), aukcja 29.11. 2033 (Lot.No.139-121804/0006)

Por. analogiczne oferty: Rempex, Aukcja 274, poz. 610 (jedna figurka) i Rempex, Aukcja 287, poz. 615 (dwie figurki).

Figury na rocaillowych, złoconych cokołach, stojące - każda - przy ukwieconym pniu, w stylizowanych strojach XVIII-wiecznych. Kobieta w kapeluszu, sznurowanym gorseciku i przerzuconej na taśmie pelerynie, z owieczką u stóp; prawą ręko podtrzymuje kosz z kwiatami. Mężczyzna w kapeluszu, wzorzystym rozpiętym fraczku, krótkich spodniach, pelerynie, z torbą na taśmie. Przy jego prawej nodze siedzi łaciaty pies.

Figury nawiązują do XVIII-wiecznych miśnieńskich par ogrodników lub pasterzy wg modeli Johanna J. Kaendlera i Michaela V. Aciera.

Świeczniki na podstawach z trzema rocaillowymi nóżkami i tralkowych trzonach montowanych na szlicht z liściastą 5-dzielną profitką z kielichową tulejką na świecę. Trzony, podstawy i tulejki z reliefowymi, złoconymi rocaillami, barwnymi rzutami kwiatowymi i pionową plastyczną gałązką kwiatową przy jednej z nóżek

Niemcy [NRD], Drezno, Sächsische Porzellanfabrik zu Potschappel von Carl Thieme (zał. 1872 jako Sächsische Porzellanfabrik zu Potschappel von Carl Thieme), od 1972 r. VEB Sächsische Porzellan Manufaktur Dresden, poł. XX w.

Na rocaillowych, kolistych cokolikach uskrzydlone półnagie amorki w draperiach, stojące - każdy - przy pniu, w tanecznych pozach. Amorek w zielonej draperii z rogiem obfitości, amorek w liliowej draperii podtrzymuje w jej skraju kwiatki, a w uniesionej ręce trzyma niewielką kiść winogron (?).

Na podłużnej, profilowanej podstawie z rocaillami bosy mężczyzna w błękitnym fraczku, z harcapem z ceglastą wstążką, siedzący bokiem przy łódkowatej podłużnej paterce. Naczynie z plastyczną dekoracją kwiatową gałązkami róż na zewnętrznych ściankach i przy krawędziach, wewnątrz malowane bukiety i rzuty kwiatowe.

Konsolka wolutowa, z motywem reliefowego liścia akantu zwieńczonego palmetką od frontu, zamknięta od góry prostokątnym blatem z uskokiem. Na tylnej ściance otwór do zawieszania.

Na niskiej, podłużnej, prostokątnej podstawie naga młoda kobieta dosiadająca koziorożca; trzyma skaczące zwierzę za rogi, odchylona do tyłu, z rozwianymi włosami; kompozycja na wsporniku z trójkątnych elementów.

Autor modelu amazonki na koziorożcu utrzymanego w konwencji stylistycznej Art Déco, rzeźbiarz i modelarz, współpracował w okresie międzywojennym z Miśnią, Rosenthalem i Lorenzem Hutschenreutherem, projektując gł. drobną plastykę figuralną.

W zespole dzbanek z pokrywką, cukiernica z pokrywką , mlecznik i 6 filiżanek ze spodkami. Porcelana z zamkniętej w 2024 roku wytwórni, o jednobarwnych tłach (dzbanek, cukiernica, mlecznik i 1 filiżanka ze spodkiem: zielone, pozostałe filiżanki ze spodkami: fioletowe, czerwone, niebieskie, szare i żółte) dziobki, uszka, uchwyty i krawędzie złocone.

Naczynia wg modeli Wincentego Potackiego (1904-2001), uznanego projektanta współpracującego od 1935 roku z Ćmielowem, a po wojnie - z kilkoma śląskimi fabrykami porcelany.

Naczynia korpusowe (dzbanek, cukiernica i mlecznik) wg modelu Joanna, filiżanki (do herbaty?) - model Krokus (?).

Serwis dla 6 osób, składa się z dzbanka z pokrywką, cukiernicy z pokrywką, mlecznika i 6 filiżanek ze spodkami; naczynia o smukłych, konicznych brzuścach w kolorze turkusowym, ze złoceniami motywem „zygzaków” na białych pasach wokół brzegów naczyń; uchwyty, uszka, dziobek i krawędzie złocone.

Na kolistej stopie zdobionej półwałkiem grawerowanym w motywy floralne, z gładkim, konicznym korpusem, z wylewem trójkątnym osadzonym wysoko, z uchem wolutowym c-kształtnym, z nakrywką wywyższoną na zawiasku, dekorowana analogicznie jak stopa. Wokół nakrywy grawerowany częściowo czytelny napis niemiecki dotyczący konfirmacji w latach 1846 i 1847.

Na kolistej, uskokowo wywyższonej stopie, z krótkim trzonem z nodusem i dzwonowatą czarą; od spodu otwierana okrągła, płaska puszka na komunikanty.

Na planie prostokąta ze ściętymi narożami, wsparta na 4 lwich nóżkach, od frontu otwór na kluczyk (zachowany) dekorowany motywem wieńca, na ściankach bocznych aplikacje w formie waz z owocami; pod górną krawędzią moletowany pas kwiatów; nakrywka wywyższona zdobiona plakietką z przedstawieniem zabawy dwóch putt płynących na delfinach; chłopczyk z prawej próbuje trafić szpadą w mały krążek, który trzyma w prawym ręku jego towarzysz. Brak aplikacji na tylnej ściance.

Cukiernica skrzynkowa, na czterech spłaszczonych kulkach, na planie prostokąta, dołem przewężona, wyżej wybrzuszona, z otworem na kluczyk od frontu, z dwoma rozetkami po bokach maskującymi mocowanie zamka; nakrywka lekko wywyższona, ujęta w perełki, zwieńczona figurką leżącego psa; brak kluczyka.

Trybularz wsparty na stopie ujętej gładką kryzą, wywyższonej, zdobionej repusowanymi liśćmi akantu tworzącymi rezerwy wypełnione rybią łuską, przechodząca w wybrzuszony korpus dekorowany esownicami, muszlami i łamanymi profilowanymi taśmami na tle groszkowanym, z dwoma grawerowanymi herbami w kartuszach; na górnej krawędzi trzy zaczepy z zamocowanymi łańcuszkami, połączonymi z pokrywą ażurową, gruszkowatą powtarzającą motywy dekoracyjne korpusu, z trzema kolistymi medalionami z postaciami świętych, zakończona ażurową kopułką zdobiona rybią łuską; uchwyt repusowany w liście i wąskie pukle zakończony kółkiem.

Kielich wsparty na kolistej, wywyższonej puklowanej stopie o faliście wykrojonym obrzeżu, obwiedzionej gładką kryzą, ozdobionej repusowanymi przedstawieniami uskrzydlonych główek anielskich i wiązek owoców i kwiatów, przechodząca pośrodku w gładką tuleję; trzon z nodusem gruszkowatym dekorowanym główkami aniołków; czara złocona, gładka, z koszyczkiem ażurowym skomponowanym z suchego akantu i główek anielskich. Na spodzie tabliczka z inskrypcją: Nicolaus / Nosler / .... [trudne do odczytania] / Anno 1729 / ...25 Marz.

Na stopie owalnej uskokowo wywyższonej, przechodzącej w krótki trzon zdobiony stylizowanymi liśćmi; pojemnik łódkowaty, od spodu zdobiony w skośną kratkę; boki dekorowane dwoma pasami liści akantu, nakrywka z wieczkiem na zawiasie z dekoracją floralną z muszlami.

Wsparty na podłużnej stopie z półwałkiem pionowo żebrowanym, zdobionym liśćmi akantu i muszlami, motyw powtórzony wyżej z dodaniem łamanej taśmy z rozetami; stopa pośrodku wywyższona, z trzonem z nodusem graniastym (nieoryginalny?), na nim krzyż o krawędziach profilowanych; zakończenia ramion krzyża z nakładaną ażurową dekoracją roślinno-taśmową i kameryzacją. Centralnie umieszczony owalny, nieprzeszklony pojemnik na relikwie (brak). Tył krzyża - ramiona i pojemnik na relikwie zdobione grawerunkiem roślinnym.

Dzbanek na stopie kolistej z kryzą płaską, z korpusem gruszkowatym, spiralnie żebrowanym, z dzióbkiem wysoko uniesionym, krótkim, trójkątnym z klapką, z nakrywką żebrowaną, wysklepioną zwieńczona owocem na gałązce; ucho kościane, toczone osadzone w srebrnych tulejkach.

Na czterech ażurowych, liściastych nóżkach, z korpusem na planie kwadratu o wyoblonych bokach, dekorowanym motywami roślinno-kwiatowymi, z otworem na kluczyk od frontu; nakrywka wywyższona dekorowana podobnie jak korpus, zwieńczona uchwytem ażurowym, antabkowym.

Stopy z ornamentem godronowym; trzony w formie kanelowanych kolumienek dekorowane w dolnej partii liśćmi akantu, zwieńczone głowicą zdobioną liśćmi akantu i palmetami, z profitkami ruchomymi obwiedzionymi godronami.

Cukiernica owalna, gładka na wysokich wygiętych nóżkach, u nasady zdobionych trójliściem, z nakrywką lekko wysklepioną, na zawiasie ozdobionym kogucim grzebieniem i winoroślą, zwieńczoną kwiatem na gałązce, od spodu punktowany napis A.W.J.C.W /1785 d 19 July

Wsparty na kolistej, wysklepionej stopie zdobionej owocami ujętymi w owalne bordiury taśmowe, , pośrodku silnie wywyższonej dekorowanej liśćmi akantu; trzon krótki fazowany, czara dekorowana czterema postaciami kobiet w antykizujących strojach personifikujących lato i jesień, trzymających w rękach zebrane plony - kłosy zbóż, winne grona, owoce w koszyczku, kwiaty w rogu obfitości obfitości.

Prawdopodobnie znakiem niedobitym jest cecha praskiego urzędu probierczego obowiązująca w latach 1806-1866.

Żardiniera owalna na czterech wolutowych nóżkach przechodzących w łodygi zakończone kwiatami irysów zachodzące na częściowo ażurowy korpus, ozdobiony na osi krótszej sercowatymi, dużymi liśćmi, z dwoma uchwytami na osi dłuższej uformowanymi z liści i pąków kwiatowych.

Owalna, zdobiona w lustrze reliefowym przedstawieniem trzech putt z festonem różanym, z kołnierzem uniesionym, ażurowym z motywami ceowników, koszy z kwiatami tworzącymi girlandy, rocailles i kratki regencyjnej.

Cukiernica na planie prostokąta, z dolną krawędzią profilowaną, z wyoblonymi narożami, gładka, z pokrywą wywyższoną dekorowaną wieńcem laurowym; wewnątrz złocona.

Wybite na spodzie znaki (złotnika Johanna Gottlieba Proella i miejski) o wyraźnych konturach, bardzo czytelne, bez najmniejszych przetarć i zarysowań wskazujących na używanie przedmiotu, najprawdopodobniej są fałszywe.

Wsparta na czterech kolistych, płaskich nóżkach i podstawie o nieregularnie wykrojonych krawędziach zdobionej szerokim pasem kwiatów i liści, z tralkowym trzonem od którego odchodzą dwa ramiona utworzone z ceowników z wypustkami liściastymi, zakończone miseczkami ze szkła fasetowanego; trzon zwieńczony owalnym uchwytem roślinnym.

Owalna, zdobiona w lustrze bukietem reliefowych kwiatów, z bokami wysoko uniesionymi, ażurowymi, dekorowanymi ornamentami geometryczno-roślinnymi, koszami kwiatów i dwoma gładkimi kartuszami.

Wsparta na trzech nóżkach utworzonych z łukowato wygiętych płaskowników z rombowymi wycięciami, które u góry tworzą obejmę dla misy. Misa kolista o wydętych bokach i falistej krawędzi, ze szkła barwionego w masie, opalizującego, fakturowanego; nóżka i obejma misy ozdobione pełnoplastycznymi jaszczurkami.

Huta w Kasterskym Mlynie założona została w 1836; w 1855 roku przejęła ją wdowa po Johannie Loetzu Susanna, która w 1879 roku przekazała zakład swojemu wnukowi Maxowi Ritter von Spaun. Odtąd aż do II wojny światowej huta działała pod nazwą Johann Loetz Witwe [wdowa]. Od lat. 80. przeżywała okres dynamicznego rozwoju. Wprowadziła na rynek nowoczesne wyroby stosując nowe technologie jednocześnie odwołując się do wielowiekowej czeskiej tradycji szklarskiej. Zdobywała liczne nagrody na wystawach światowych. Współpracowała z wybitnymi artystami m.in. Kolomanem Moserem i Josefem Hoffmannem.

Wsparta na trzech nóżkach przechodzących w stopę i trzon dekorowane owalnymi rezerwami i liśćmi akantu w wysokim reliefie, w górnej partii gałązkami zakończonymi pełnoplastycznymi, ażurowymi liśćmi akantu przypominającymi koronę palmy; patera ze szkła kryształowego szlifowanego na spodzie w promienistą gwiazdę, z wywiniętą krawędzią zdobioną skośną kratką.