Władysław Roguski studia artystyczne rozpoczął w warszawskiej Klasie Rysunkowej pod kierunkiem Jana Kauzika i Miłosza Kotarbińskiego, a w latach 1912-1914 kształcił się jeszcze w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych u Józefa Pankiewicza i Józefa Mehoffera. W latach I wojny światowej służył w Legionach, co znalazło odbicie w jego obrazach (Pochód legionistów, Na weducie). Był współzałożycielem grupy Formistów i w latach 1919-1922 brał udział w jej wystawach. Należał także do poznańskiej grupy Świt (1921-1926) oraz do Grupy Artystów Wielkopolskich Plastyka (od 1926). Od 1922 należał też do Stowarzyszenia Artystów Rytm. Wiele wystawiał, także w warszawskich Salonach Instytutu Propagandy Sztuki i TZSP (od 1911) oraz w Poznaniu, gdzie zamieszkał po roku 1920 i gdzie miał kilka wystaw indywidualnych. Brał udział w pokazach sztuki polskiej za granicą - w Wenecji, Paryżu, Rzymie, Brukseli, Padwie. Zaproszony przez F. Pautscha, dyrektora poznańskiej Szkoły Sztuk Zdobniczych i Przemysłu Artystycznego, przez lata nauczał rysunku, kompozycji, kilimkarstwa oraz technik graficznych. Malował portrety, sceny rodzajowe i obrazy religijne, czerpiąc inspiracje zarówno ze sztuki włoskiego quattrocenta jak i z podhalańskich malowideł na szkle. Jego obrazy odznaczają się dekoracyjnością, swoistą stylistyką i wdziękiem. Artysta chętnie posługiwał się techniką akwareli i tempery. Zajmował się grafiką (teka Legiony Polskie 1914-1917), ilustratorstwem i sztuką użytkową, zwłaszcza projektowaniem kilimów (Zwiastowanie; 1029).