Żuawi śmierci -polski oddział powstania styczniowego sformowany w lutym 1863 z ochotników wOjcowie przez oficera francuskiego Franciszka Rochebrune na wzór żuawów francuskich. Nazwa żuawi śmierci wynikała ze składanej przysięgi, że nigdy się nie cofną ani nie poddadzą. Mogli tylko zwyciężyć albo zginąć. Pod twardą ręką Rochebrune’a, żuawi stali się jedną z doborowych formacji powstania, w której szczególnie widoczny był "duch oddziału", wyrażający się m.in. w odmiennym jednolitym umundurowaniu, dyscyplinie i ceremoniałach przyjęcia do żuawów.
Nosili czarną sukienną kamizelkę z naszywanym dużym białym krzyżem, surdut z czarnego sukna bez kołnierza, sięgające do kostek czarne sukienne bufiaste spodnie, wysokie buty z cholewami, szalik czarno-biały na szyi i obszyty białym barankiem czerwony fez z czarnym pękiem z frędzli).
Pierwszy raz żuawi śmierci weszli do walki 17 lutego 1863 w bitwie pod Miechowem. Następnie 17 marca 1863 pod Chrobrzem. Następnego dnia 18 marca w bitwie pod Grochowiskami. Oddział pod koniec marca 1863 przekroczył granicę austriacką. Dwudziestu jeden ostatnich walczących w powstaniu żuawów poniosło śmierć w bitwie pod Krzykawką 5 maja 1863.
Już w latach gimnazjalnych uczył się rysunku u W. Gersona. Następnie studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu (1891-1894) w pracowni B.P. Willewaldego. Wtedy zaczął się interesować ikonografią dawnego wojska polskiego i zbieraniem materiałów na ten temat. W 1894 roku organizował dział historyczno-wojskowy w Rapperswilu. W latach 1895-1896 przebywał w Paryżu i studiował w École de Beaux-arts prowadząc jednocześnie badania nad epoką napoleońską. Od 1912 roku działał w Towarzystwie Opieki nad Zabytkami, którego następnie był prezesem i członkiem honorowym. Od 1916 roku był członkiem Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. W latach 1916-1936 był dyrektorem Muzeum Narodowego w Warszawie, a od 1920 roku także Muzeum Wojska Polskiego, którego był twórcą. W 1922 roku odznaczony orderem Polonia Restituta i francuską Legią Honorową. Twórczość łączyła się z jego zainteresowaniem historią wojska polskiego. Ilustrował własne prace naukowe i prace innych autorów w zakresie wojskowości, wykonał ilustracje do Encyklopedii Staropolskiej Ilustrowanej Zygmunta Glogera. Ponadto malował pejzaże, współpracował z filmem i teatrem - m.in. zaprojektował kostiumy do filmu "Pan Tadeusz" i opracował 72 tablice ubiorów do filmu "Ogniem i Mieczem".
Tusz, piórko, akwarela, papier; 29 x 31 cm (w świetle p-p)
Napis l.d.: Żuawy Smierci. 1863.
Na odwrocie drukowana nalepka: Skład papieru i materiałów piśmiennych Cz. Garliński i S-ka, Mazowiecka 16 [Warszawa]
Żuawi śmierci -polski oddział powstania styczniowego sformowany w lutym 1863 z ochotników wOjcowie przez oficera francuskiego Franciszka Rochebrune na wzór żuawów francuskich. Nazwa żuawi śmierci wynikała ze składanej przysięgi, że nigdy się nie cofną ani nie poddadzą. Mogli tylko zwyciężyć albo zginąć. Pod twardą ręką Rochebrune’a, żuawi stali się jedną z doborowych formacji powstania, w której szczególnie widoczny był "duch oddziału", wyrażający się m.in. w odmiennym jednolitym umundurowaniu, dyscyplinie i ceremoniałach przyjęcia do żuawów.
Nosili czarną sukienną kamizelkę z naszywanym dużym białym krzyżem, surdut z czarnego sukna bez kołnierza, sięgające do kostek czarne sukienne bufiaste spodnie, wysokie buty z cholewami, szalik czarno-biały na szyi i obszyty białym barankiem czerwony fez z czarnym pękiem z frędzli).
Pierwszy raz żuawi śmierci weszli do walki 17 lutego 1863 w bitwie pod Miechowem. Następnie 17 marca 1863 pod Chrobrzem. Następnego dnia 18 marca w bitwie pod Grochowiskami. Oddział pod koniec marca 1863 przekroczył granicę austriacką. Dwudziestu jeden ostatnich walczących w powstaniu żuawów poniosło śmierć w bitwie pod Krzykawką 5 maja 1863.
Już w latach gimnazjalnych uczył się rysunku u W. Gersona. Następnie studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu (1891-1894) w pracowni B.P. Willewaldego. Wtedy zaczął się interesować ikonografią dawnego wojska polskiego i zbieraniem materiałów na ten temat. W 1894 roku organizował dział historyczno-wojskowy w Rapperswilu. W latach 1895-1896 przebywał w Paryżu i studiował w École de Beaux-arts prowadząc jednocześnie badania nad epoką napoleońską. Od 1912 roku działał w Towarzystwie Opieki nad Zabytkami, którego następnie był prezesem i członkiem honorowym. Od 1916 roku był członkiem Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. W latach 1916-1936 był dyrektorem Muzeum Narodowego w Warszawie, a od 1920 roku także Muzeum Wojska Polskiego, którego był twórcą. W 1922 roku odznaczony orderem Polonia Restituta i francuską Legią Honorową. Twórczość łączyła się z jego zainteresowaniem historią wojska polskiego. Ilustrował własne prace naukowe i prace innych autorów w zakresie wojskowości, wykonał ilustracje do Encyklopedii Staropolskiej Ilustrowanej Zygmunta Glogera. Ponadto malował pejzaże, współpracował z filmem i teatrem - m.in. zaprojektował kostiumy do filmu "Pan Tadeusz" i opracował 72 tablice ubiorów do filmu "Ogniem i Mieczem".