Projekt osnuty jest wokół rodzinnej opowieści o ciotecznej babce Zofii, która mieszkała w drewnianej chacie własnoręcznie pomalowanej w róże. Pochodziła z rodziny wielodzietnej i była przyrodnią siostrą mojego dziadka - jedenastego dziecka. W tej rodzinnej historii nastąpiło przesunięcie, zgrzyt. Kolejny związek i nowe dziecko zaburzają pewien porządek. Wszyscy bracia są przyrodni a kuzyn, który powinien być rówieśnikiem, zbliża się już do śmierci. Pewne role oraz relacje ulegają zniekształceniu. Język reaguje na taki stan rzeczy. Słowa odbywają wędrówkę a róża jest czerwona. Szlaki zacierają się, wspomnienia bledną. Wobec braku poszlak językowe powtórzenie staje się jedyną możliwą (bo prawdziwą) treścią. Róża blednie. Pozostaje uparcie powtórzyć Zofia jest Zofią, róże różami a opowieść jedynie opowieścią. Odpowiedzi na pytanie kim była Zofia oraz czy historia z różami jest prawdziwa, nie uzyskuję. Róża ostatecznie kwitnie na niebiesko.

Izabela Łęska (ur. 1989)
Absolwentka grafiki warsztatowej na Akademii Sztuk Pięknych w Katowicach (dyplom z wyróżnieniem w 2013). Studiowała również w École Supérieure d’Art de Clermont Metropole (Clermont-Ferrand, Francja). Brała udział w wielu projektach i wystawach w kraju i za granicą (Jeune Création Européenne 2015-2017, Paryż / Usb Shuffle Show, Berlin / Passion For Freedom 2013, Londyn). Rezydentka Institut für Alles Mögliche w Berlinie oraz Centre Culturel Le Beffroi w Paryżu. Zajmuje się grafiką, obiektami oraz tekstem. Pracuje na macierzystej uczelni jako asystentka w Katedrze Grafiki.