Starowieyski ukończył krakowską ASP, gdzie w l. 1949-1952 studiował pod kierunkiem W. Weissa i A. Marczyńskiego. Naukę kontynuował w warszawskiej ASP uzyskując w 1955 dyplom w pracowni M. Byliny. Uprawia plakat, malarstwo, rysunek, grafikę książkową, tworzy scenografie teatralne. Od 1964 pełnił funkcje kierownika artystycznego miesięcznika "Ty i Ja". W 1992 podjął pracę dydaktyczną w Europejskiej Akademii Sztuk w Warszawie. Głównym źródłem inspiracji jego sztuki pozostaje artystyczna tradycja Europy. Starowieyski zafascynowany jest niezmiennie ludzkim ciałem, które w swych obrazach deformuje, monumentalizuje, umieszcza w zaskakujących kontekstach. Witalność zmysłowych aktów kobiecych kojarzona jest z vanitas, z przeczuciem śmierci i przemijania. Wizja Starowieyskiego wzbogacona zostaje poprzez dialog jaki artysta prowadzi z dawnymi mistrzami, w tym przede wszystkim z wielkimi malarzami manieryzmu i baroku. Inspiracje czerpie artysta także ze sztuki dziewiętnastowiecznego symbolizmu, zarówno w sferze formalnej jak i ideowej. Prezentowana kompozycja fantastyczna przedstawia monstrum przypominające ośmiornicę z parą ogromnych oczu. Pastel cechuje charakterystyczny dla malarza sposób budowania kształtów rytmicznymi splotami czarnych, białych i czerwonych linii. Być może źródłem inspiracji były w tym wypadku fantastyczne stwory z obrazów Odilon Redona.