Zegar kominkowy z mosiężną, przeszklona obudową na planie owalu, ujętą sześcioma kolumienkami, nakrytą profilowanym daszkiem z waza po środku, zdobioną kolorową emalią żłobkową, sygnowany na tylnej płycie mechanizmu wybitym monogramem "A.I." (w owalu). Cokół wydatny, z półkolistymi wyłamaniami tworzącymi postumenty pod każda kolumienką o odlewanych mosiężnych głowicach i bazach, pod nimi kuliste, spłaszczone nóżki. Na daszku, powyżej tarczy, wić roślinna przewiązana kokardą. Cokół wraz z górna powierzchnią i postumentami kolumienek, trzony daszku i waza pokryte niebiesko-białą emalią tworzącą wydłużone pola wydzielone ornamentem wstęgowo-cęgowym i wypełnione kolorowymi kwiatami. Z tyłu przeszklone drzwiczki ujęte wąską ramką, na czopikowych zawiaskach. Tarcza okrągła, mosiężna, z czarna podziałką godzin z arabskimi cyframi rozmieszczonymi w okrągłych rezerwach, zdobiona barwna emalią żłobkową na zewnętrznym obwodzie (stylizowane kwiaty) i w polu środkowym (rozeta z palmetowymi listkami i dziesięcioramienna gwiazdą); ujęta mosiężnym, odlewanym rantem. Wskazówki stalowe, czernione, z wrzecionowatymi trzonkami i grotami, łukowatymi wąsami bocznymi grotów oraz treflowymi przeciwwagami; po bokach otwory napędowe chodu i bicia. Nad cyfrą "12" oś regulacji wahadła. Mechanizm z mosiężnym szkieletem o okrągłych płytach, z napędem sprężynowym, wychwytem hakowym z masywna kotwicą taktowanym krótkim wahadłem kompensacyjnym rtęciowym (z 2 ampułkami), na sprężynkowej zawieszce z regulacją długości oraz grzebieniowym biciem godzin z gongiem spiralnym i jednym młotkiem. Bębny napędowe chodu i bicia mosiężne. Mosiężny gong osadzony w mosiężnej kostce podwieszonej na prętowym wsporniku. Klucz podwójny, z kwadratami dwóch rozmiarów, z uchem pośrodku.
Zegary kominkowe z mechanizmami umieszczonymi w przeszklonych z czterech stron obudowach (ang. four-glas) pojawiły się po połowie XIX w., a rozpowszechniły w 4 ćw. tego stulecia. Tego rodzaju czasomierze zdobione emalią żłobkową (champlevé), zaopatrzone w wahadła z kompensacją rtęciową wykonywano zarówno na rynek europejski jak na chiński. Były to produkty francuskie (m.in. firmy Japy Fréres) i szwajcarskie (np. J. Ullmann). Emalierska dekoracja tego zegara nawiązuje kolorystyką i ornamentyką do sztuki mauretańskiej. W formie dekoracji obudowy i tarczy odzwierciedlają się znane ok. 1900 r. trendy - historyzm i zainteresowania sztuką Bliskiego Wschodu.
Zastosowany mechanizm umożliwiał dobra dokładność wskazań, na która wpływ miało również wahadło z kompensacja temperaturową. Sposób kompensacji wahadła fiolkami z rtęcią (merkuriuszowa) opublikowany został przez znakomitego zegarmistrza angielskiego George`a Grahama w 1726 r. Wahadło, aby okres jego wahań nie ulegał zmianom (co wpływa na zwiększenie precyzji zegara) musi w trakcie zmian temperatury zachować środek ciężkości w tym samym położeniu. Aby tak się działo długość wydłużającego się (lub kurczącego) pręta wahadła jest kompensowana podniesieniem (lub opadaniem) płynnego metalu w fiolkach.
Wykończenie omawianego zegara emalią i złoceniem oraz dobra dokładność wskazań świadczą o luksusowym charakterze. Należy on do rzadziej spotykanych zegarów na polskim rynku antykwarycznym.
Obudowa: mosiądz złocony galwanicznie, szkło, emalia, mechanizm: mosiądz, stal, rtęć; 43,5 x 29,5 x 17,7 cm, tarcza śr. 8 cm
Znaki: "35 - wybite dwa razy na ramce drzwiczek, od zewnętrznej strony narożnych słupków obudowy oraz na wsporniku mechanizmu; "8" - dwa razy wybite z tyłu tarczy, u góry; "168852" - wybite na tylnej płycie u dołu; "MADE IN PARIS" - wybite na tylnej płycie, u dołu
Zegar kominkowy z mosiężną, przeszklona obudową na planie owalu, ujętą sześcioma kolumienkami, nakrytą profilowanym daszkiem z waza po środku, zdobioną kolorową emalią żłobkową, sygnowany na tylnej płycie mechanizmu wybitym monogramem "A.I." (w owalu). Cokół wydatny, z półkolistymi wyłamaniami tworzącymi postumenty pod każda kolumienką o odlewanych mosiężnych głowicach i bazach, pod nimi kuliste, spłaszczone nóżki. Na daszku, powyżej tarczy, wić roślinna przewiązana kokardą. Cokół wraz z górna powierzchnią i postumentami kolumienek, trzony daszku i waza pokryte niebiesko-białą emalią tworzącą wydłużone pola wydzielone ornamentem wstęgowo-cęgowym i wypełnione kolorowymi kwiatami. Z tyłu przeszklone drzwiczki ujęte wąską ramką, na czopikowych zawiaskach. Tarcza okrągła, mosiężna, z czarna podziałką godzin z arabskimi cyframi rozmieszczonymi w okrągłych rezerwach, zdobiona barwna emalią żłobkową na zewnętrznym obwodzie (stylizowane kwiaty) i w polu środkowym (rozeta z palmetowymi listkami i dziesięcioramienna gwiazdą); ujęta mosiężnym, odlewanym rantem. Wskazówki stalowe, czernione, z wrzecionowatymi trzonkami i grotami, łukowatymi wąsami bocznymi grotów oraz treflowymi przeciwwagami; po bokach otwory napędowe chodu i bicia. Nad cyfrą "12" oś regulacji wahadła. Mechanizm z mosiężnym szkieletem o okrągłych płytach, z napędem sprężynowym, wychwytem hakowym z masywna kotwicą taktowanym krótkim wahadłem kompensacyjnym rtęciowym (z 2 ampułkami), na sprężynkowej zawieszce z regulacją długości oraz grzebieniowym biciem godzin z gongiem spiralnym i jednym młotkiem. Bębny napędowe chodu i bicia mosiężne. Mosiężny gong osadzony w mosiężnej kostce podwieszonej na prętowym wsporniku. Klucz podwójny, z kwadratami dwóch rozmiarów, z uchem pośrodku.
Zegary kominkowe z mechanizmami umieszczonymi w przeszklonych z czterech stron obudowach (ang. four-glas) pojawiły się po połowie XIX w., a rozpowszechniły w 4 ćw. tego stulecia. Tego rodzaju czasomierze zdobione emalią żłobkową (champlevé), zaopatrzone w wahadła z kompensacją rtęciową wykonywano zarówno na rynek europejski jak na chiński. Były to produkty francuskie (m.in. firmy Japy Fréres) i szwajcarskie (np. J. Ullmann). Emalierska dekoracja tego zegara nawiązuje kolorystyką i ornamentyką do sztuki mauretańskiej. W formie dekoracji obudowy i tarczy odzwierciedlają się znane ok. 1900 r. trendy - historyzm i zainteresowania sztuką Bliskiego Wschodu.
Zastosowany mechanizm umożliwiał dobra dokładność wskazań, na która wpływ miało również wahadło z kompensacja temperaturową. Sposób kompensacji wahadła fiolkami z rtęcią (merkuriuszowa) opublikowany został przez znakomitego zegarmistrza angielskiego George`a Grahama w 1726 r. Wahadło, aby okres jego wahań nie ulegał zmianom (co wpływa na zwiększenie precyzji zegara) musi w trakcie zmian temperatury zachować środek ciężkości w tym samym położeniu. Aby tak się działo długość wydłużającego się (lub kurczącego) pręta wahadła jest kompensowana podniesieniem (lub opadaniem) płynnego metalu w fiolkach.
Wykończenie omawianego zegara emalią i złoceniem oraz dobra dokładność wskazań świadczą o luksusowym charakterze. Należy on do rzadziej spotykanych zegarów na polskim rynku antykwarycznym.