Wacław Borowski, współzałożyciel i prezes Stowarzyszenia Rytm, jest uważany za jednego z czołowych przedstawicieli nowego klasycyzmu polskiej sztuki międzywojnia. Artyści ci, zrywając z impresjonizmem i secesją, dążyli do stworzenia nowego kanonu sztuki narodowej. Bazą twórczości Borowskiego jest sztuka antyku i wczesnego renesansu. Jego malarstwo cechuje syntetyczna, oparta na rytmiczności, subtelnie modelowana zwarta forma oraz zgaszona, pastelowa kolorystyka. Idylliczne sceny, ukazujące postaci, najczęściej w pejzażu, odziane w antykizujące szaty, posiadają wymowę symboliczną i egzystencjalną, dotyczą relacji człowieka z naturą. Borowski posiadał znakomity warsztat malarski: tworzył freski, posługiwał się akwarelą, gwaszem i pastelem – czego przykładem może być oferowa-ne dzieło. Artysta uprawiał także litografię barwną i czarno-białą. Stąd też Jesień – jest znana przede wszystkim jako grafika. Różniąca się niewielkimi detalami barwna litografia była wydana w II Tece Autolitografii w 1927. Była ona eksponowana na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu w 1929. Jej egzemplarze znajdują się m.in. w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie, Muzeum Sztuki w Łodzi oraz Ossolineum. Zarówno grafika, jak i dzieła malarskie Wacława Borowskiego, jednego z najwybitniejszych malarzy polskich I połowy XX w. stanowią dziś na rynku sztuki wielką rzadkość, stąd oferowany pastel trzeba uznać za wyjątkowy kolekcjonerski rarytas.

Wybrana literatura:
– Katalog Działu Sztuki. Powszechna Wystawa Krajowa, Poznań 1929, nr kat. 2183;
– Władysław Terlecki, Wacław Borowski, „Sztuki Piękne“ 1932, VIII, nr 4, s. 118;
– Maria Grońska, Grafika w książce, tece i albumie: polskie wydawnictwa artystyczne i bibliofilskie z lat 1899-1945, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław 1994, poz. 82;
– Stowarzyszenie Artystów Polskich Rytm: 1922-1932 [katalog wystawy], koncepcja wystawy i katalogu Katarzyna Nowakowska-Sito, 11 VI – 29 VII 2001, Muzeum Narodowe w Warszawie, Warszawa 2001, nr kat. 36 [litografia barwna].


Wacław Borowski (Łódź 1885 - Łódź 1954) - malarz, grafik, scenograf - w latach 1905-1909 studiował w Krakowie malarstwo u Józefa Mehoffera w Akademii Sztuk Pięknych i, równolegle, historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim. W latach 1909-1913 przebywał w Paryżu. Zafascynowany dawnym malarstwem, kopiował wiele obrazów w muzeach. W okresie 1911-1914 podróżował do Włoch, studiując sztukę renesansu. Lata 1914-1919 spędził w Szwajcarii. Po powrocie do kraju mieszkał w Warszawie, gdzie w latach 1927-1933 był profesorem malarstwa i kompozycji w Instytucie Sztuk Plastycznych. Czynny na wielu polach, zajmował się malarstwem sztalugowym, dekoracyjnym malarstwem ściennym (m.in. polichromie na Zamku Królewskim, na Rynku Starego Miasta w Warszawie), uprawiał grafikę (trzy teki litografii), projektował plakaty, ilustracje książkowe i scenografie dla teatrów Warszawy, Krakowa i Łodzi. Był współzałożycielem i prezesem grupy „Rytm”, członkiem Stowarzyszenia Grafików „Ryt”, należał do Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka”. Wiele wystawiał tak w kraju jak i za granicą, a jego prace wielokrotnie odznaczane były medalami i nagrodami. Twórczość Borowskiego należy do „klasycyzującego” nurtu polskiego malarstwa, związanego m.in. z artystami skupionymi wokół grupy „Rytm”. Jego obrazy wyróżnia zarówno dążność do syntezy i swoistego uproszczenia a nawet pewnej geometryzacji form, jak miękkość i statyka układów kompozycyjnych, opartych na rytmie ruchu, linii i płaszczyzn. Wrażenie ciszy, ładu i harmonii podtrzymuje łagodne światło i subtelna, pastelowa kolorystyka współtworząca liryczny nastrój pogodnej melancholii.