Wacław Borowski, współzałożyciel i prezes Stowarzyszenia Rytm, jest uważany za jednego z czołowych przedstawicieli nowego klasycyzmu polskiej sztuki międzywojnia. Artyści ci, zrywając z impresjonizmem i secesją, dążyli do stworzenia nowego kanonu sztuki narodowej. Bazą twórczości Borowskiego jest sztuka antyku i wczesnego renesansu. Jego malarstwo cechuje syntetyczna, oparta na rytmiczności, subtelnie modelowana zwarta forma oraz zgaszona, pastelowa kolorystyka. Idylliczne sceny, ukazujące postaci, najczęściej w pejzażu, odziane w antykizujące szaty, posiadają wymowę symboliczną i egzystencjalną, dotyczą relacji człowieka z naturą. Borowski posiadał znakomity warsztat malarski: tworzył freski, posługiwał się akwarelą, gwaszem i pastelem – czego przykładem może być oferowa-ne dzieło. Artysta uprawiał także litografię barwną i czarno-białą. Stąd też Jesień – jest znana przede wszystkim jako grafika. Różniąca się niewielkimi detalami barwna litografia była wydana w II Tece Autolitografii w 1927. Była ona eksponowana na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu w 1929. Jej egzemplarze znajdują się m.in. w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie, Muzeum Sztuki w Łodzi oraz Ossolineum. Zarówno grafika, jak i dzieła malarskie Wacława Borowskiego, jednego z najwybitniejszych malarzy polskich I połowy XX w. stanowią dziś na rynku sztuki wielką rzadkość, stąd oferowany pastel trzeba uznać za wyjątkowy kolekcjonerski rarytas.

Wybrana literatura:
– Katalog Działu Sztuki. Powszechna Wystawa Krajowa, Poznań 1929, nr kat. 2183;
– Władysław Terlecki, Wacław Borowski, „Sztuki Piękne“ 1932, VIII, nr 4, s. 118;
– Maria Grońska, Grafika w książce, tece i albumie: polskie wydawnictwa artystyczne i bibliofilskie z lat 1899-1945, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław 1994, poz. 82;
– Stowarzyszenie Artystów Polskich Rytm: 1922-1932 [katalog wystawy], koncepcja wystawy i katalogu Katarzyna Nowakowska-Sito, 11 VI – 29 VII 2001, Muzeum Narodowe w Warszawie, Warszawa 2001, nr kat. 36 [litografia barwna].