L. Schmidtner, niemiecki budowniczy, architekt i litograf, po przybyciu z Monachium do Warszawy wykonał tu pomiarową inwentaryzację kilkudziesięciu ważniejszych budowli i wydał w niniejszym Zbiorze. Nie ograniczył się do pokazania tylko budowli w istniejącym stanie, ale również wykreślał znane mu, ale nie zawsze zrealizowane, projekty przebudowy. Istniały wersje Zbioru czarno-białe i ręcznie kolorowane akwarelą; te drugie kosztowały wówczas ponad trzy razy drożej od czarno-białych. Były też egzemplarze z kartą tyt., wstępem i spisem plansz w jęz. niemieckim. Uzupełnieniem Zbioru, sprzedawanym łącznie z nim, był Plan de Varsovie avec les principeaux édifices de cette capitale. Kompletny egzemplarz jednobarwny Zbioru posiada Muzeum Historyczne m.st. Warszawy.
Bibliografia: Irena Tessaro-Kosimowa, Warszawa w starych albumach, Warszawa 1978, s. 9, 15-16, 29, 44-51.
Wszystkie pięć prezentowanych plansz to litografie ręcznie kolorowane, naklejone na papier z filigranami, na którym podano odręcznie tuszem nazwy budowli w jęz. niemieckim. Na litografiach w p.g. rogu odręczny nr
ZBIÓR CELNIEJSZYCH GMACHÓW MIASTA STOŁECZNEGO WARSZAWY , Warszawa 1823-24
"ZBIÓR CELNIEJSZYCH GMACHÓW MIASTA STOŁECZNEGO WARSZAWY CZĘŚCIĄ Z NATURY ZDJĘTYCH, A CZĘŚCIĄ PODŁUG ISTNIEJĄCYCH PLANÓW RYSOWANY I LITOGRAFOWANY PRZEZ...", Warszawa 1823-24
Koszary Sapieżyńskie (Poszyt I, tabl. nr 17),
17,2 x 36,7 cm (wym. planszy litograficznej),
31,8 x 40 cm (wym. arkusza), niesygn., p.g. odręcznie
nr "61", filigran "JWHATMAN / 1821". Bibl. Tessaro-Kosimowa, s. 45, poz. 60.
5 plansz z większej całości, którą stanowiły trzy poszyty (I i II wydany w 1823 r., III wydany w 1824 r.): 4° podł., k. tyt. i tabl. 24+30+26 nlb. Litografie. Rysował i litografował Leonard SCHMIDTNER w zakładzie litograficznym Daniela Knusmanna w Warszawie przy ul. Miodowej nr 495.
L. Schmidtner, niemiecki budowniczy, architekt i litograf, po przybyciu z Monachium do Warszawy wykonał tu pomiarową inwentaryzację kilkudziesięciu ważniejszych budowli i wydał w niniejszym Zbiorze. Nie ograniczył się do pokazania tylko budowli w istniejącym stanie, ale również wykreślał znane mu, ale nie zawsze zrealizowane, projekty przebudowy. Istniały wersje Zbioru czarno-białe i ręcznie kolorowane akwarelą; te drugie kosztowały wówczas ponad trzy razy drożej od czarno-białych. Były też egzemplarze z kartą tyt., wstępem i spisem plansz w jęz. niemieckim. Uzupełnieniem Zbioru, sprzedawanym łącznie z nim, był Plan de Varsovie avec les principeaux édifices de cette capitale. Kompletny egzemplarz jednobarwny Zbioru posiada Muzeum Historyczne m.st. Warszawy.
Bibliografia: Irena Tessaro-Kosimowa, Warszawa w starych albumach, Warszawa 1978, s. 9, 15-16, 29, 44-51.
Wszystkie pięć prezentowanych plansz to litografie ręcznie kolorowane, naklejone na papier z filigranami, na którym podano odręcznie tuszem nazwy budowli w jęz. niemieckim. Na litografiach w p.g. rogu odręczny nr