Adam Styka pochodził ze znanej rodziny artystów malarzy. Był młodszym bratem Tadeusza Styki (1889-1954) uznanego portrecisty i animalisty oraz synem Jana Styki (1858-1925) znanego malarza historycznego, religijnego, portrecisty i współtwórcy licznych panoram (m.in. Bitwy pod Racławicami, Golgoty, Panoramy siedmiogrodzkiej), który był też jego pierwszym nauczycielem rysunku. Studiował początkowo matematykę i inżynierię a następnie rozpoczął studia artystyczne w École Nationale des Beaux Arts w Paryżu (1908-12). Malował przede wszystkim sceny rodzajowe, ale po wielokrotnych podróżach do Algieru, Tunisu, Maroka i Egiptu tematykę jego obrazów zdominowały nasycone barwami i ostrym światłem pejzaże i typy orientalne. Zajmował się również ilustracją książkową, m.in. zilustrował W pustyni i w puszczy oraz Quo vadis? Henryka Sienkiewicza. Swoje prace prezentował przede wszystkim za granicą, ale w okresie międzywojennym wystawiał również w kraju, m.in. w warszawskiej Zachęcie gdzie obrazy artysty zyskały duże uznanie i licznych nabywców. Po drugiej wojnie światowej zamieszkał w Stanach Zjednoczonych skąd odbywał podróże na południe do Meksyku i Arizony, a tamtejsze pejzaże i typy mieszkańców znalazły odzwierciedlenie w tematyce jego obrazów. Malował też wówczas dużo obrazów religijnych. Plonem wyprawy Adama Styki do Maroka były obrazy przedstawiające jedną z większych aglomeracji miejskich - Marakesz. Artysta namalował wówczas m.in. Podwórze kryte w Marakeszu, Handlarzy pomarańczy za bramą (Bab Ele Khemis) Marakesz, Życie pod murami Marakeszu. Do prac tych dołącza prezentowany obraz pokazujący jeden z niewielkich, opustoszałych placyków-zaułków Marakeszu, częściowo tonący w niebieskawym cieniu, a częściowo oświetlony refleksami nisko padających promieni słońca.