W l. 1894-1899 kształcił się w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem L. Loefflera i L. Wyczółkowskiego. Naukę kontynuował w monachijskiej Akademii Sztuk Pięknych w pracowni N. Gysisa. Związany był ze środowiskiem artystycznym Lwowa, gdzie od 1900 r. prezentował swe prace na wystawach Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych. Eksponował swą sztukę także w Krakowie (od 1901) pokazując sceny rodzajowe, portrety i obrazy o motywach fantastycznych. Przebywał okresowo w Wiedniu i Paryżu (ok. 1911), oraz w Palestynie (1924, 1929, 1932), gdzie osiadł na stałe w 1936 r. Podczas II wojny światowej przeniósł się do Stanów Zjednoczonych. Uznany został za "malarza Państwa Żydowskiego"; już w 1910 r. wydał we Lwowie tekę 14 autolitografii "Pożegnanie z Golusem" przedstawiającą zarówno hebrajskie obyczaje i rytuały religijne jak tragiczny los narodu żydowskiego. Wczesna twórczość Wachtla wpisywała się w nurt europejskiego symbolizmu; repertuar tematyczny artysty obejmował także utrzymane w realistycznej konwencji portrety. Sceny żydowskie współistniały w jego sztuce z malarstwem pejzażowym o post-impresjonistycznej proweniencji, zdradzającym wrażliwość na barwne niuanse i luministyczne efekty. Tego rodzaju obrazem jest oferowana praca ukazująca opustoszały zaułek miejski - nastrojowe, szybko namalowane studium gry światła na ścianach pospolitych domów i listowiu samotnie rosnącego wśród murów drzewa. Melancholijna, nostalgiczna aura jaką ewokuje obraz przywodzi na myśl malarstwo z kręgu École de Paris, tej artystycznej enklawy skupiającej w dużej mierze żydowskich twórców przybywających do Paryża ze środkowej Europy.