Odkąd na studiach obraziłam się na fotografię, nie daje mi ona spokoju. Regularnie powracając do rodzinnego albumu, zadaję sobie pytania, co mnie do niego przyciąga? Co mnie tak drażni i boli? Irytuje materialna nietrwałość zdjęć i ulotność tego, co za nimi stoi. Przemijanie ludzi i miejsc jest oczywiste. A jednak pomimo tej oczywistości, coś wciąż każe mi patrzeć na fotografie i udawać, że to są ci ludzie i te miejsca, a nie ich zasuszone szczątki. Praca jest ukłonem w stronę mojego stryja, który łowił i preparował motyle. Nasze "kolekcje" różnią się, ale ich powstawaniu towarzyszyła, zdaje mi się, podobna melancholia. Julia Cybis


Rocznik `85. W latach 2004-2009 studiowała na Wydziale Malarstwa warszawskiej ASP, pod kierunkiem prof. Wiesława Szamborskiego. Na studiach obraziła się na fotografię. Od tego czasu w swojej twórczości często wykorzystuje zdjęcia rodzinne (a także różne inne). Dyplom w całości poświęciła problemowi wypierania pamięci przez obraz fotograficzny. Swoimi pracami uporczywie wraca do wspomnień z dzieciństwa, próbując dekonstruować i rekonstruować prywatną historię. Jest osobą nieśmiałą.