W 1951 ukończył malarstwo na krakowskiej ASP pod kierunkiem Zbigniewa Pronaszki. Jako student zadebiutował na I Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Krakowie w 1948/49. W połowie lat 1950. stworzył cykle litografii "Nowa Huta i jej mieszkańcy" (1954) i "Dom" (1955), w którym przeciwstawił się oficjalnemu, dekretowanemu optymizmowi doby socrealizmu. Po 1956 tworzył prace niefiguratywne. Przestrzeń jego kompozycji wypełniają wyodrębnione elementy - "przedmioty" umieszczane na płaszczyźnie lub w aluzyjnej przestrzeni. W 1962 artysta wstąpił do Grupy Krakowskiej deklarującej awangardowy program artystyczny. W okresie 1963-1967 nauczał na Wydziale Architektury Wnetrz macierzystej uczelni. W 1967 zamieszkał w Warszawie. W 1974 podjął obowiązki pedagogiczne na Wydziale Malarstwa warszawskiej ASP; w 1985 został mianowany profesorem, a w latach 1987-1990 pełnił funkcję rektora uczelni. Od lat 1970. opracowywane w różnych wariantach "przedmioty" w kompozycjach Tarasina przeobrażają się w ciemne znaki położone na jasnym tle przywodząc na myśl quasi-kaligrafię. W tej poetyce mieści się prezentowana praca. Interpretacja znaczeń zawartych w znakachpiktogramach artysty bywa różnorodna, od sugerowania, iż realne przedmioty zyskują w jego obrazach kaligraficzny zapis, aż po pogląd, że malarstwo artysty odzwierciedla ukryty porządek natury i bliskie jest metafizyce.
Akwarela, papier, 48,7 x 38,7 (w świetle passe-partout)
Sygn. p. d.: Jan Tarasin 83; na odwrociu napis: "Jan Tarasin 83. / Zapisy
W 1951 ukończył malarstwo na krakowskiej ASP pod kierunkiem Zbigniewa Pronaszki. Jako student zadebiutował na I Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Krakowie w 1948/49. W połowie lat 1950. stworzył cykle litografii "Nowa Huta i jej mieszkańcy" (1954) i "Dom" (1955), w którym przeciwstawił się oficjalnemu, dekretowanemu optymizmowi doby socrealizmu. Po 1956 tworzył prace niefiguratywne. Przestrzeń jego kompozycji wypełniają wyodrębnione elementy - "przedmioty" umieszczane na płaszczyźnie lub w aluzyjnej przestrzeni. W 1962 artysta wstąpił do Grupy Krakowskiej deklarującej awangardowy program artystyczny. W okresie 1963-1967 nauczał na Wydziale Architektury Wnetrz macierzystej uczelni. W 1967 zamieszkał w Warszawie. W 1974 podjął obowiązki pedagogiczne na Wydziale Malarstwa warszawskiej ASP; w 1985 został mianowany profesorem, a w latach 1987-1990 pełnił funkcję rektora uczelni. Od lat 1970. opracowywane w różnych wariantach "przedmioty" w kompozycjach Tarasina przeobrażają się w ciemne znaki położone na jasnym tle przywodząc na myśl quasi-kaligrafię. W tej poetyce mieści się prezentowana praca. Interpretacja znaczeń zawartych w znakachpiktogramach artysty bywa różnorodna, od sugerowania, iż realne przedmioty zyskują w jego obrazach kaligraficzny zapis, aż po pogląd, że malarstwo artysty odzwierciedla ukryty porządek natury i bliskie jest metafizyce.