JAROSŁAW MODZELEWSKI (ur. 1955)
Studiował na warszawskiej ASP - w 1980 roku obronił dyplom z malarstwa w pracowni prof. Stefana Gierowskiego. Był współzałożycielem Gruppy, z którą wystawiał w latach 1983-1992. W tym też okresie w obrazach artysty znajdują odbicie wydarzenia, którymi żyła Polska.
Jest uważany za jedną z głównych postaci „Ekspresji lat 80.". W latach 1986-1989 tworzył obrazy figuralne, których forma (kolor, modelunek, perspektywa) odpowiadała zasadom realizmu, jednak charakterystyka postaci, a zwłaszcza sytuacji, w jakich były one przedstawiane, odznaczała się drażniącą niezwykłością.
Artysta uzyskiwał ten efekt np. przez dublowanie figur (Fotograf. Fotograf, 1986), ujmowanie postaci w sytuacji niepewności, niewygody czy zagrożenia upadkiem (Trudności w poruszaniu się, 1987), zabiegi z przestrzenią (Romanica Toscana, 1987). Niekiedy surrealna atmosfera wynikała wprost z tematu lub przedstawionej sytuacji egzystencjalnej. We własnym odczuciu artysta uważa lata 90., za okres twórczości o wiele ważniejszy niż wcześniejsze dokonania.
W latach 90. prowadził wspólnie z Markiem Sobczykiem prywatną Szkołę Sztuki w Warszawie.
W 1997 roku nastąpiła zmiana używanej przez artystę techniki malarskiej z olejnej na temperową. Jego zamiarem było ożywienie płócien przez technikę tempery, która pozwala na swobodniejsze kształtowanie faktury płótna.
W twórczości artysty pojawiły się wkrótce nowe wątki. Specyficzna atmosfera jego obrazów i filmowy sposób kadrowania tematu sprawia, że krytycy chętnie porównują go do Edwarda Hoppera.
Inkografia - 6/25,
46x41 cm
Dar od Galerii Szokart
JAROSŁAW MODZELEWSKI (ur. 1955)
Studiował na warszawskiej ASP - w 1980 roku obronił dyplom z malarstwa w pracowni prof. Stefana Gierowskiego. Był współzałożycielem Gruppy, z którą wystawiał w latach 1983-1992. W tym też okresie w obrazach artysty znajdują odbicie wydarzenia, którymi żyła Polska.
Jest uważany za jedną z głównych postaci „Ekspresji lat 80.". W latach 1986-1989 tworzył obrazy figuralne, których forma (kolor, modelunek, perspektywa) odpowiadała zasadom realizmu, jednak charakterystyka postaci, a zwłaszcza sytuacji, w jakich były one przedstawiane, odznaczała się drażniącą niezwykłością.
Artysta uzyskiwał ten efekt np. przez dublowanie figur (Fotograf. Fotograf, 1986), ujmowanie postaci w sytuacji niepewności, niewygody czy zagrożenia upadkiem (Trudności w poruszaniu się, 1987), zabiegi z przestrzenią (Romanica Toscana, 1987). Niekiedy surrealna atmosfera wynikała wprost z tematu lub przedstawionej sytuacji egzystencjalnej. We własnym odczuciu artysta uważa lata 90., za okres twórczości o wiele ważniejszy niż wcześniejsze dokonania.
W latach 90. prowadził wspólnie z Markiem Sobczykiem prywatną Szkołę Sztuki w Warszawie.
W 1997 roku nastąpiła zmiana używanej przez artystę techniki malarskiej z olejnej na temperową. Jego zamiarem było ożywienie płócien przez technikę tempery, która pozwala na swobodniejsze kształtowanie faktury płótna.
W twórczości artysty pojawiły się wkrótce nowe wątki. Specyficzna atmosfera jego obrazów i filmowy sposób kadrowania tematu sprawia, że krytycy chętnie porównują go do Edwarda Hoppera.