Malarz z kręgu tzw. "pruszkowiaków" - uczniów Tadeusza Pruszkowskiego, studia w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych rozpoczął pod jego kierunkiem w roku 1923. Należał do - powstałego w 1925 - "Bractwa św. Łukasza" i wraz z profesorem i kolegami wyjeżdżał na letnie plenery do Kazimierza nad Wisłą. Uczestniczył w wystawach Bractwa, wystawiał też z grupą Blok ZAP, w warszawskim IPS-ie oraz za granicą, m.in. na Biennale w Wenecji (1934) i w Carnegie Institute w Pittsburghu (1937). Jako rysownik współpracował z satyrycznym pismem "Szpilki". W roku 1938 razem z Pruszkowskim i kolegami z Bractwa pracował nad zespołem siedmiu obrazów o tematyce historycznej, przeznaczonych na Wystawę Światową w Nowym Jorku. W marcu 1939 - razem z Bolesławem Cybisem - popłynął "Batorym" do USA, by na miejscu, na wystawie nadzorować urządzenie Polskiego Pawilonu (otwartego 3 maja 1939). Tam zastała go wojna, po której nie wrócił już do kraju.
Jak wszyscy "łukaszowcy", bardzo dbał o perfekcję warsztatową. Malował portrety, martwe natury, pejzaże oraz sceny figuralne, w tym także i religijne. Wcześniejsze prace utrzymane są w ciemnej tonacji, późniejsze - malowane rozjaśnioną paletą barwną, zbliżają się do nurtu koloryzmu. Czasem wprowadzał elementy humoru, groteski, stylizacji czy nawet deformacji postaci.