Samuel Hirszenberg - malarz; w latach 1881-1883 studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych u Feliksa Szynalewskiego, Izydora Jabłońskiego i Władysława Łuszczkiewicza. Po otrzymaniu prywatnego stypendium kontynuował naukę w monachijskiej Akademii u Alexandra Wagnera (1883-1887). Następnie przez rok uzupełniał studia w Paryżu, uczęszczając do akademii Filippo Colarossiego (1889). Często powracał do Monachium. Zaprzyjaźnił się tam z malarzami Stanisławem Dębickim i Marianem Wawrzenieckim, z którymi odbywał wycieczki po okolicach, malując obrazy w plenerze. W roku 1897 osiedlił się w Łodzi. Malował sceny rodzajowe z życia miasta, a miesiące letnie najczęściej spędzał w Lisowicach koło Skierniewic, skąd przywoził liczne studia pejzażowe. W Łodzi nawiązał kontakt z działającymi tam artystami: Natanem Altmanem, Leopoldem Pilichowskim i Henrykiem Glicensteinem. Właśnie na zaproszenie studiującego w Rzymie Glicensteina wyjeżdżał w 1900 i 1901 do Włoch. Zwiedzał wówczas okolice Rzymu i utrwalał na płótnie pejzaże z odbywanych podróży. W roku 1904 przeprowadził się do Krakowa. Po otrzymaniu propozycji objęcia stanowiska dyrektora Szkoły Sztuk Pięknych Bezazel w Jerozolimie w 1907 roku wyjechał przez Bretanię - gdzie odwiedził swego brata malarza, Leona - do Palestyny. Malował tam pejzaże i obrazy o tematyce żydowskiej i arabskiej. Swoje prace prezentował systematycznie na wystawach w kraju: w TZSP w Warszawie, w TPSP w Krakowie i w Salonie Bartkiewicza w Łodzi, oraz za granicą w Monachium, Paryżu, Berlinie. Wielokrotnie jego dzieła były nagradzane medalami lub listami pochwalnymi - w 1888 w Warszawie (list pochwalny), w 1889 - w Paryżu (srebrny medal), w 1891 w Berlinie (wzmianka honorowa) oraz w 1895 drugą nagrodą (ex aequo z Olgą Boznańską) na konkursie malarskim TPSP w Krakowie.
Tworzył duże kompozycje alegoryczne o tematyce żydowskiej, często odwołujące się do tekstów literackich (Żyd wieczny tułacz, Urania, Spinoza wyklęty, Czarny sztandar), sceny rodzajowe, w których również dominowały wątki żydowskie (Cmentarz żydowski, Jeszyboth, Pod ścianą płaczu, Synagoga) oraz liczne pejzaże. Równolegle stosował różne środki stylistyczne; malował obrazy w konwencji realistycznej, sięgając także po pewne formy symbolizmu, przechodzące w kierunku ekspresjonizmu.
Prezentowany, pogodny letni pejzaż z widokiem wiejskiej drogi i przycupniętymi przy niej chałupami, powstał zapewne podczas jednego z wakacyjnych wyjazdów artysty w plener. Zapewne o takich właśnie pejzażach artysty napisano: "na wystawie A. Krywulta w 1902 roku, spośród eksponowanych około 100 obrazów 80 obrazów to pejzaże, pejzaże często nie ustępujące najlepszym wzorom malarstwa polskiego okresu 1890-1910". (J. Zagrodzki, Tradycja i nowoczesność w twórczości Samuela Hirszenberga (w: ) Sztuka Łódzka. Materiały sesji naukowej Oddziału Łódzkiego Stowarzyszenia Historyków Sztuki, Warszawa-Łódź 1977, s. 97.).
Olej, płótno; 51 x 40,5 cm
Sygnowany p. d.: S. Hirszenberg | 18.. (?)
Samuel Hirszenberg - malarz; w latach 1881-1883 studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych u Feliksa Szynalewskiego, Izydora Jabłońskiego i Władysława Łuszczkiewicza. Po otrzymaniu prywatnego stypendium kontynuował naukę w monachijskiej Akademii u Alexandra Wagnera (1883-1887). Następnie przez rok uzupełniał studia w Paryżu, uczęszczając do akademii Filippo Colarossiego (1889). Często powracał do Monachium. Zaprzyjaźnił się tam z malarzami Stanisławem Dębickim i Marianem Wawrzenieckim, z którymi odbywał wycieczki po okolicach, malując obrazy w plenerze. W roku 1897 osiedlił się w Łodzi. Malował sceny rodzajowe z życia miasta, a miesiące letnie najczęściej spędzał w Lisowicach koło Skierniewic, skąd przywoził liczne studia pejzażowe. W Łodzi nawiązał kontakt z działającymi tam artystami: Natanem Altmanem, Leopoldem Pilichowskim i Henrykiem Glicensteinem. Właśnie na zaproszenie studiującego w Rzymie Glicensteina wyjeżdżał w 1900 i 1901 do Włoch. Zwiedzał wówczas okolice Rzymu i utrwalał na płótnie pejzaże z odbywanych podróży. W roku 1904 przeprowadził się do Krakowa. Po otrzymaniu propozycji objęcia stanowiska dyrektora Szkoły Sztuk Pięknych Bezazel w Jerozolimie w 1907 roku wyjechał przez Bretanię - gdzie odwiedził swego brata malarza, Leona - do Palestyny. Malował tam pejzaże i obrazy o tematyce żydowskiej i arabskiej. Swoje prace prezentował systematycznie na wystawach w kraju: w TZSP w Warszawie, w TPSP w Krakowie i w Salonie Bartkiewicza w Łodzi, oraz za granicą w Monachium, Paryżu, Berlinie. Wielokrotnie jego dzieła były nagradzane medalami lub listami pochwalnymi - w 1888 w Warszawie (list pochwalny), w 1889 - w Paryżu (srebrny medal), w 1891 w Berlinie (wzmianka honorowa) oraz w 1895 drugą nagrodą (ex aequo z Olgą Boznańską) na konkursie malarskim TPSP w Krakowie.
Tworzył duże kompozycje alegoryczne o tematyce żydowskiej, często odwołujące się do tekstów literackich (Żyd wieczny tułacz, Urania, Spinoza wyklęty, Czarny sztandar), sceny rodzajowe, w których również dominowały wątki żydowskie (Cmentarz żydowski, Jeszyboth, Pod ścianą płaczu, Synagoga) oraz liczne pejzaże. Równolegle stosował różne środki stylistyczne; malował obrazy w konwencji realistycznej, sięgając także po pewne formy symbolizmu, przechodzące w kierunku ekspresjonizmu.
Prezentowany, pogodny letni pejzaż z widokiem wiejskiej drogi i przycupniętymi przy niej chałupami, powstał zapewne podczas jednego z wakacyjnych wyjazdów artysty w plener. Zapewne o takich właśnie pejzażach artysty napisano: "na wystawie A. Krywulta w 1902 roku, spośród eksponowanych około 100 obrazów 80 obrazów to pejzaże, pejzaże często nie ustępujące najlepszym wzorom malarstwa polskiego okresu 1890-1910". (J. Zagrodzki, Tradycja i nowoczesność w twórczości Samuela Hirszenberga (w: ) Sztuka Łódzka. Materiały sesji naukowej Oddziału Łódzkiego Stowarzyszenia Historyków Sztuki, Warszawa-Łódź 1977, s. 97.).