Władysław Pochwalski - malarz, konserwator. Pochodził z rodziny o dużych tradycjach artystycznych, w której malarzami byli pradziad Marcin, ojciec Józef, brat Kazimierz i synowie artysty - Stanisław i Kasper. Naukę rozpoczął w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych (1877-1885) pod kierunkiem Feliksa Szynalewskiego, Władysława Łuszczkiewicza i Jana Matejki, a kontynuował w latach 1890-1893 w Monachium u Alexandra Wagnera i Otto Seitza. Po studiach zamieszkał w Krakowie. Początkowo uczył rysunków w żeńskiej szkole na dwuletnich kursach dopełniających, lecz wkrótce otworzył własną pracownię konserwacji i restauracji dzieł sztuki, którą prowadził wraz ze swymi synami Stanisławem i Kasprem. Od roku 1907 pracował w Muzeum Narodowym w Krakowie jako kierownik zakładu konserwacji. Restaurował zabytki krakowskie - pracował przy odnawianiu polichromii w kaplicy biskupa Zadzika w katedrze na Wawelu, sklepieniu kościoła św. Andrzeja, konserwował obrazy w wielu klasztorach i kościołach oraz obrazy ze zbioru MNK (m.in. P. Michałowskiego). Ponadto odnawiał obiekty w licznych kościołach na terenie kraju oraz ze zbiorów prywatnych, m.in. u Radziwiłłów w Nieświeżu i Ołyce, u Mielżyńskich w Pawłowicach i Mchach. Twórczością własną zajmował się przede wszystkim w czasie studiów i we wczesnym okresie aktywności zawodowej. Były to pejzaże i portrety, rzadziej sceny rodzajowe. Wystawiał je sporadycznie w krakowskim i lwowskim Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych. Ostatni raz zaprezentował swoje prace w 1905 roku. W czasie studiów w Monachium nagrodzony za swoje prace dyplomem pochwalnym i brązowym oraz srebrnym medalem, z czasem porzucił twórczość własną i poświęcił się całkowicie konserwowaniu i restaurowaniu dzieł sztuki. Zagroda na skraju lasu to bardzo rzadko pojawiające się na rynku antykwarycznym dzieło malarza, który tworzył pejzaże o dużej "wrażliwości na kolor i światło", najczęściej "doskonałe studia portretowe" (W. Kluger, [wspomnienia pośmiertne], "Sztuki Piękne" I 1924-1925, s. 148).