Katarzyna Kot

Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego na kierunku policyjno prawnym. Studentka Uniwersytetu Pedagogicznego na Wydziale Malarstwa w Krakowie. Podczas studiów naukę pobierała w pracowni malarstwa prof. Romualda Oramusa, prof. dr hab. Piotra Jargusza oraz prof. Cecylii Malik. Członkini kola naukowego oraz organizatorka warsztatów dla dzieci i młodzieży. Mieszka i tworzy w Krakowie. Uczestniczka wielu wystaw oraz sympozjów. Jej obrazy znajdują się w kolekcjach prywatnych m. in w Polsce, Niemczech, Czechach, Dubaju, we Włoszech i na Kostaryce. Artystka maluje głównie zwierzęta, ze szczególnym uwzględnieniem kotów, które stały się jej znakiem rozpoznawczym. W swoich pracach łączy żywą kolorystykę i ekspresję stylu pop art z subtelnym humorem i autoironią. Twórczość Katarzyny Kot często nawiązuje do jej nazwiska, stanowiąc artystyczną grę z tożsamością i formą.



ART STATEMENT

dlaczego maluje?

Od dziecka zajmuje się pracą twórczą. Malowanie to moja pasja. Duży wpływ na moje zainteresowanie sztuką miał dziadek, który pracował w jednej fabryce z Z. Beksińskim i zapoznał mnie z jego twórczością. Swoją działalność artystyczną zaczęłam rozwijać jeszcze jako dziecko we Włoszech. Później przez długie lata malowałam z tatą różne rzeczy na elementach aut aerografami, może dlatego do dziś lubię wykorzystywać auta jako moje duże płótna. Praca ze zwierzętami oraz surrealistycznymi postaciami i krajobrazami pozostaje dla mnie jedną z najtrudniejszych, ale interesujących części sztuki. Zwierzęta staram się obserwować na co dzień, jestem wdzięczna, że mam taką możliwość. Staram się uchwycić charakter i uczucia tych stworzeń w pięknym choć czasem mrocznym krajobrazie. Każda postać ma nieograniczona historię charakteru, linii i siły. Moje obrazy wyrażają mnie, mój charakter i moją osobowość. Wierzę, że moje obrazy dają możliwość spojrzenia na świat przez pryzmat, przez który ja go widzę.

 Poniżej fragment z książki autorstwa Farleya Mowata, który jest wstępem do cyklu obrazów zwierząt.

"Tego wieczora gubiłam się w myślach. Owszem, wysłuchano mych modlitw i zwierzęta współpracowały, znów mi się pokazując. Ale z drugiej strony wydana zostałam na lup drobnej, lecz nękającej wątpliwości: kto obserwuje kogo? Uważałam, ze to mnie przypada ten zaszczyt ze względu tak na moją przyrodzoną wyższość jako przedstawiciela gatunku Homo sapiens, jak i na rozlegle przygotowanie fachowe. Tymczasem kiełkujące podejrzenie, iż odebrano mi ten zaszczyt i że w istocie to ja byłam przedmiotem obserwacji, wyraźnie podkopało moje samopoczucie."

W 2025 nastąpił przełom ...

Od samego początku mojej drogi artystycznej koty były obecne w mojej twórczości. Choć może zabrzmi to jak przypadek, z czasem zrozumiałam, że jest to coś znacznie głębszego.