Maria Jarema uznawana jest za jedną z najważniejszych postaci artystycznych w sztuce powojennej. Była blisko związana - zarówno przyjacielsko jak i zawodowo, z Tadeuszem Kantorem i jego teatrem Cricot 2, do którego tworzyła scenografie, projektowała kostiumy, a także występowała jako aktorka. Przed wojną studiowała rzeźbę i głównie ją uprawiała. Po wojnie jej zainteresowania przeszły w stronę malarstwa. Przełomem w jej twórczości nastąpił w 1951 roku, kiedy to zaczęły powstawać jej pierwsze monotypie. W powstałych cyklach: Postacie, Figury, Głowy, Chwyty (1953), Wyrazy (1954-57), Filtry, Penetracje, Rytmy (1957-58), artystka łączyła swoje zainteresowania postacią ludzką, przestrzenią czy ruchem w obrazie, wytwarzając swój charakterystyczny styl, w którym przenikały się określone formy figuralne z rozwiązaniami zupełnie abstrakcyjnymi i, który był tak odległy od jakichkolwiek konwencji czy nakazów obowiązującego wtedy w sztuce socrealizmu. Określone formy z czasem ulegały coraz większemu uproszczeniu i deformacji, a poszczególne elementy tych kompozycji, silnie na siebie nawzajem oddziałując, sprawiały wrażenie tak fascynującego ją ruchu.
Oferowane dzieło powstało ok. 1957 roku, czyli niedługo przed przedwczesną śmiercią tej wybitnej artystki.
monotypia barwna, farba drukarska, tempera, papier; 37,8 x 61,2 cm;
na odwrociu napis autorski?: MARIA JAREMA / MONOTYPIA
Maria Jarema uznawana jest za jedną z najważniejszych postaci artystycznych w sztuce powojennej. Była blisko związana - zarówno przyjacielsko jak i zawodowo, z Tadeuszem Kantorem i jego teatrem Cricot 2, do którego tworzyła scenografie, projektowała kostiumy, a także występowała jako aktorka. Przed wojną studiowała rzeźbę i głównie ją uprawiała. Po wojnie jej zainteresowania przeszły w stronę malarstwa. Przełomem w jej twórczości nastąpił w 1951 roku, kiedy to zaczęły powstawać jej pierwsze monotypie. W powstałych cyklach: Postacie, Figury, Głowy, Chwyty (1953), Wyrazy (1954-57), Filtry, Penetracje, Rytmy (1957-58), artystka łączyła swoje zainteresowania postacią ludzką, przestrzenią czy ruchem w obrazie, wytwarzając swój charakterystyczny styl, w którym przenikały się określone formy figuralne z rozwiązaniami zupełnie abstrakcyjnymi i, który był tak odległy od jakichkolwiek konwencji czy nakazów obowiązującego wtedy w sztuce socrealizmu. Określone formy z czasem ulegały coraz większemu uproszczeniu i deformacji, a poszczególne elementy tych kompozycji, silnie na siebie nawzajem oddziałując, sprawiały wrażenie tak fascynującego ją ruchu.
Oferowane dzieło powstało ok. 1957 roku, czyli niedługo przed przedwczesną śmiercią tej wybitnej artystki.