KATARZYNA SIKORSKA (ur. 1997)
Absolwentka Akademii Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu. Jej praca dyplomowa została wyróżniona jako najlepszy dyplom malarski Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu w 2022 roku.
W swoim malarstwie skupia się na zależnościach między światłem i cieniem. Światło tworzy kompozycję obrazu, nadając jej dynamiki i miękkości. Kontrastuje z surowymi, prostymi formami na drugim planie.
Technika olejna pozwala podkreślić intensywność światła i nasycić głębię cienia.
Obraz budowany jest na zasadzie kontrastu dużych obiektów z detalem, czystych przestrzeni z zabrudzonymi, przygaszonych kolorów z nasyconymi.
Ta technika ma wywołać wrażenie ogromnej, pustej przestrzeni, która wprawia widza w poczucie osamotnienia. Dotyka ono każdego, szczególnie w zawiłym świecie technologii i braku realnego kontaktu z drugim człowiekiem.
Przestrzeń na obrazach pozbawiona jest nie tylko ludzi, ale i zwierząt, roślin i wszelkich przejawów życia. Jest wyrazem postapokaliptycznej wizji świata, który może po sobie zostawić ludzkość. Świata betonowych bloków, maszyn i schronów, które miały pomóc jej przetrwać.
Olej na płótnie,
61x45 cm
Dar od artystki
KATARZYNA SIKORSKA (ur. 1997)
Absolwentka Akademii Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu. Jej praca dyplomowa została wyróżniona jako najlepszy dyplom malarski Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu w 2022 roku.
W swoim malarstwie skupia się na zależnościach między światłem i cieniem. Światło tworzy kompozycję obrazu, nadając jej dynamiki i miękkości. Kontrastuje z surowymi, prostymi formami na drugim planie.
Technika olejna pozwala podkreślić intensywność światła i nasycić głębię cienia.
Obraz budowany jest na zasadzie kontrastu dużych obiektów z detalem, czystych przestrzeni z zabrudzonymi, przygaszonych kolorów z nasyconymi.
Ta technika ma wywołać wrażenie ogromnej, pustej przestrzeni, która wprawia widza w poczucie osamotnienia. Dotyka ono każdego, szczególnie w zawiłym świecie technologii i braku realnego kontaktu z drugim człowiekiem.
Przestrzeń na obrazach pozbawiona jest nie tylko ludzi, ale i zwierząt, roślin i wszelkich przejawów życia. Jest wyrazem postapokaliptycznej wizji świata, który może po sobie zostawić ludzkość. Świata betonowych bloków, maszyn i schronów, które miały pomóc jej przetrwać.