Artystka związana z Grupą Krakowską. W latach 1950-58 skrystalizowała się jej oryginalna postawa twórcza. Najchętniej stosowanym przez nią środkiem wyrazu stała się wówczas monotypia łączona z temperą. Nasiliły się także w jej sztuce pierwiastki surrealistyczne, zintensyfikowała ekspresja. Wzajemne relacje ludzkich sylwetek w przestrzeni, skomplikowane i dynamiczne prezentują w rozmaitych wariantach cykle "Postacie", "Akty", "Głowy" i "Chwyty" powstałe w latach 1951-56. Fascynowała ją postać ludzka, jej miejsce w przestrzeni, a także przedstawienie ruchu w obrazie. Charakterystyczne dla artystki jest również balansowanie na granicy pomiędzy przedstawieniem figuratywnym i znakiem niemal abstrakcyjnym. Prace należące do wspomnianych serii uwidaczniają stopniową, lecz konsekwentnie postępującą deformację (upraszczanie i spłaszczanie) postaci ludzkich. W swoich pracach kierowała się mottem, że "Słowem malarza jest jego obraz".
monotypia, papier; 29,7 x 36,7 cm
Na odwrocie nalepiona kserokopia odwrocia z napisem w ramce: 29.5 x 36 | monotypia | "Akty" | nr. kat. 195 | Maria Jarema | 1953
Artystka związana z Grupą Krakowską. W latach 1950-58 skrystalizowała się jej oryginalna postawa twórcza. Najchętniej stosowanym przez nią środkiem wyrazu stała się wówczas monotypia łączona z temperą. Nasiliły się także w jej sztuce pierwiastki surrealistyczne, zintensyfikowała ekspresja. Wzajemne relacje ludzkich sylwetek w przestrzeni, skomplikowane i dynamiczne prezentują w rozmaitych wariantach cykle "Postacie", "Akty", "Głowy" i "Chwyty" powstałe w latach 1951-56. Fascynowała ją postać ludzka, jej miejsce w przestrzeni, a także przedstawienie ruchu w obrazie. Charakterystyczne dla artystki jest również balansowanie na granicy pomiędzy przedstawieniem figuratywnym i znakiem niemal abstrakcyjnym. Prace należące do wspomnianych serii uwidaczniają stopniową, lecz konsekwentnie postępującą deformację (upraszczanie i spłaszczanie) postaci ludzkich. W swoich pracach kierowała się mottem, że "Słowem malarza jest jego obraz".