Pierwsze asamblaże Władysława Hasiora powstają w 1957 roku, kiedy artysta anektuje do swych prac cały zasób rekwizytów codzienności, przeobrażając je w poetyckie znaki i metafory mające ewokować różne skojarzenia i nastroje. Przedmiot znaleziony, zdegradowany, porzucony jest podstawowym tworzywem prac Hasiora. "Oprócz tego, że jest nosicielem jakiejś metafory, jakiejś sugestii poetyckiej, przedmiot ma kolor, ma kształt, ma fakturę, czyli walory "czysto plastyczne", pozatreściowe." [Rozmowa z Władysławem Hasiorem, "Współczesność, nr 11, 1965]
Te walory tworzywa doskonale wyraża prezentowany na aukcji groteskowy wizerunek Ymy Sumac, popularnej w latach 50 i 60 XX w. amerykańskiej śpiewaczki pochodzącej z Peru. Ten dowcipny reliefowy assemblage zmontowany jest ze splotów zardzewiałych lin i kabli, ze starych żarówek, pękniętej płyty gramofonowej, fragmentu prodiża, zabawki-konika i szeregu kapsli, łącząc dosłowność śmietniskowej estetyki komponentów z grą skojarzeń i aluzji.
Wizerunek Ymy Sumac powróci również w późniejszym czasie w serii sztandarów Hasiora.