Do wydawnictwa dołączony wiersz T. Różewicza "Bajka", Bałucki Ośrodek Kultury, Muzeum Książki Artystycznej, Łódź, 2005, całość 34x24x1 cm.
Urodził się w w 1922 w Zdołbunowie, na Wołyniu. W 1951 ukończył łódzką PWSSP, gdzie studiował pod kierunkiem W. Strzeminskiego (którego później został asystentem), S. Wegnera i L. Tyrowicza. Po studiach pracował na PWSSP, której był również profesorem. Zajmuje się malarstwem sztalugowym i grafiką. S. Fijalkowski inspirował się pracami K. Malewicza, surrealistów, oraz Wassily Kandinsky`ego, którego rozprawę "Über das Geistige in der Kunst" przełożył w 1997 na polski. Większość jego obrazów i grafik stanowią surowe kompozycje o jednolitym tle. Artysta reprezentował Polskę na Biennale w Sao Paulo w 1969 i na Biennale w Wenecji (1972). Jest między innymi laureatem nagród im. C.K. Norwida i J. Cybisa. Samodzielną twórczość Fijałkowski rozpoczął od nawiązania do doświadczeń impresjonizmu i kubizmu, w końcu lat 50. zainteresowały go środki wyrazu właściwe malarstwu abstrakcyjnemu. Ale twórczość Fijałkowskiego stanowiła przezwyciężenie abstrakcji, artysta zwracał się ku symbolowi i zagadnieniu kształtowania symbolicznego sensu. Stąd w jego obrazach pojawiały się podstawowe znaki: figury geometryczne (koła, trójkąty o złagodzonych krawędziach, co wytwarza poetycki nastrój), rytmy, cyfry. Fijałkowski posługiwał się ograniczoną paletą, nie stronił od barw ściszonych, chłodnych,jego obrazy charakteryzowały się ascezą środków malarskich, skupieniem, harmonią postawy emocjonalnej z intelektualną, intuicji ze świadomością, ekspresji indywidualnej z treściami powszechnymi. Jego prace malarskie i graficzne układają się w cykle kompozycji abstrakcyjnych – Wąwozy, Studia Talmudyczne, Autostrady. Od lat 80. artysta wyraźnie ograniczał ikonografię swoich obrazów, które zredukowane do jednolitych niemal powierzchni – nieznacznie tylko zróżnicowanych kolorem – nabrały wartości kontemplacyjnych. W tym czasie autor zrezygnował też z nadawania obrazom tytułów i opatrywał je datą, a czasami także dedykacją.
Wydawnictwo artystyczne: Tadeusz Różewicz i Stanisław I Fijałkowski zawierające grafikę: Tadeuszowi Różewiczowi, ed. 93/100, 2005,
grafika komputerowa, 21, x 16,6 cm,
sygn.dat.przy dolnej krawędzi 'TADEUSZOWI RÓŻEWICZOWI | 93/100 | S. FIJAŁKOWSKI 2005'
Do wydawnictwa dołączony wiersz T. Różewicza "Bajka", Bałucki Ośrodek Kultury, Muzeum Książki Artystycznej, Łódź, 2005, całość 34x24x1 cm.
Urodził się w w 1922 w Zdołbunowie, na Wołyniu. W 1951 ukończył łódzką PWSSP, gdzie studiował pod kierunkiem W. Strzeminskiego (którego później został asystentem), S. Wegnera i L. Tyrowicza. Po studiach pracował na PWSSP, której był również profesorem. Zajmuje się malarstwem sztalugowym i grafiką. S. Fijalkowski inspirował się pracami K. Malewicza, surrealistów, oraz Wassily Kandinsky`ego, którego rozprawę "Über das Geistige in der Kunst" przełożył w 1997 na polski. Większość jego obrazów i grafik stanowią surowe kompozycje o jednolitym tle. Artysta reprezentował Polskę na Biennale w Sao Paulo w 1969 i na Biennale w Wenecji (1972). Jest między innymi laureatem nagród im. C.K. Norwida i J. Cybisa. Samodzielną twórczość Fijałkowski rozpoczął od nawiązania do doświadczeń impresjonizmu i kubizmu, w końcu lat 50. zainteresowały go środki wyrazu właściwe malarstwu abstrakcyjnemu. Ale twórczość Fijałkowskiego stanowiła przezwyciężenie abstrakcji, artysta zwracał się ku symbolowi i zagadnieniu kształtowania symbolicznego sensu. Stąd w jego obrazach pojawiały się podstawowe znaki: figury geometryczne (koła, trójkąty o złagodzonych krawędziach, co wytwarza poetycki nastrój), rytmy, cyfry. Fijałkowski posługiwał się ograniczoną paletą, nie stronił od barw ściszonych, chłodnych,jego obrazy charakteryzowały się ascezą środków malarskich, skupieniem, harmonią postawy emocjonalnej z intelektualną, intuicji ze świadomością, ekspresji indywidualnej z treściami powszechnymi. Jego prace malarskie i graficzne układają się w cykle kompozycji abstrakcyjnych – Wąwozy, Studia Talmudyczne, Autostrady. Od lat 80. artysta wyraźnie ograniczał ikonografię swoich obrazów, które zredukowane do jednolitych niemal powierzchni – nieznacznie tylko zróżnicowanych kolorem – nabrały wartości kontemplacyjnych. W tym czasie autor zrezygnował też z nadawania obrazom tytułów i opatrywał je datą, a czasami także dedykacją.