Twórca o niezwykle ciekawym życiorysie i dorobku artystycznym, szczególnie ceniony i lubiany na Wybrzeżu. Studiował w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych u Józefa Mehoffera i Leona Wyczółkowskiego. Jako jeden z pierwszych malarzy zaczął przedstawiać Gdynię - budowę portu, stoczni i miasta - z perspektywy Kamiennej Góry i Kępy Oksywskiej, a także orłowskiego klifu, u podnóża którego zamieszkał. Za "Panoramę Gdyni II" na III Wystawie Morskiej otrzymał pierwszą nagrodę.
Po dramatycznych wydarzeniach wojennych w Warszawie (m.in. akcji ratowania obrazów Jana Matejki - "Bitwy pod Grunwaldem", a także "Konstytucji 3 Maja") i obozowej tułaczce, w 1946 roku wrócił do Gdyni, gdzie stał się jedną z ważniejszych osobowości artystycznych tego środowiska. Jego aktywna działalność twórcza w okresie powojennym wiąże się przede wszystkim z morzem, dzięki czemu jest bodaj jednym z dwóch najbardziej znanych polskich marynistów, ale też z instytucjami i środowiskiem zawodowym z morzem związanym. Razem z Marianem Mokwą stworzył w gdyńskiej kawiarni artystycznej "Cyganeria" Grupę Polskich Marynistów Plastyków. Wykonywał ilustracje do wielu czasopism Wybrzeża. W okresie powojennym miał wystawy indywidualne, między innymi w Gdyni (1947, 1950, 1961, 1966, 1968, 1977), Gdańsku (1952, 1953, 1971, 1979), Nowym Sączu (1968), Sopocie (1954), Warszawie (1978). Jego prace znajdują się w wielu polskich muzeach, między innymi w Muzeum Narodowym w Gdańsku, Muzeum Narodowym w Warszawie, Centralnym Muzeum Morskim w Gdańsku, Muzeum Miasta Gdyni, Muzeum Okręgowym w Bydgoszczy i Nowym Sączu, a także w zbiorach instytucji związanych z gospodarką morską, oraz kolekcjach prywatnych na wszystkich kontynentach, gdzie szybko zostały docenione walory jego malarstwa.
Z upodobaniem malował też kwiaty, portrety i autoportrety, pejzaże oraz sceny rodzajowe. Nieco ponad 20 lat po śmierci Antoniego Suchanka Muzeum Narodowe w Gdańsku przygotowało pierwszą wystawę retrospektywną twórczości artysty. Złożyło się na nią ponad 200 prac ze wszystkich okresów jego twórczości.
Niezwykle barwnie przedstawia się obraz z młodą tancerką. Po lewej stronie kompozycji kobieta, ubrana w kolorową spódnicę przepasaną czerwoną wstęgą, białą bluzkę odsłaniającą nagie ramiona, kroczy w świetle, odcinając się kontrastowo od jasnego tła ściany. Po prawej stronie widoczny jest fragment pracowni malarskiej z poustawianymi zamalowanymi płótnami w górnej partii oraz oddzielnej, niejako intencjonalnie wydzielonej półką przestrzeni, w której ustawiona zastała kompozycja wazonu z kwiatami. Twarz kobiety, mocno zarysowana ostrym światłem wydaje się być pełna skupienia, zasłuchania być może w muzykę, na co wskazuje tytuł obrazu. Patrząc na całość, czy to z powodu kreski, czy barw, odczuwa się napięcie, jak gdyby za chwilę miało zacząć się coś, co pozostawi trwały ślad w duszy obserwatora.
Jest to próba do baletu Ludomira Różyckiego " Pan Twardowski", którego premiera w dniu 9 maja 1921 roku na scenie Teatru Wielkiego w Warszawie okazała się wydarzeniem wielkiej miary. Pierwszy polski balet wystawiony z olśniewającym rozmachem w niepodległej Polsce zyskał chwalebny tytuł polskiego baletu narodowego. Poprzez bogactwo rodzimego kolorytu - architektury, pejzaży, barwnych kostiumów, a przede wszystkim dzięki kolekcji tańców narodowych, stało się esencją polskości w całym bogactwie i niepowtarzalnym uroku.