Malarstwo pejzażowe studiował w latach 1886-89 u Josefa Wengleina w Monachium i Eugena Brachta w Berlinie. Po podróżach do Norwegii i Stanów Zjednoczonych wrócił do Berlina. Był członkiem grupy Elf (od 1895) oraz współzałożycielem Berlińskiej Secesji. Tworzył przybytki „dzieła totalnego”, które powstały z fascynacji twórczością Wagnera, mistyką, naturą i narodowymi mitami. Wzniósł Halę Walpurgii na Hexentanzplatz w Harzu (1901), Halę Legend w Szklarskiej Porębie (1903), Halę Nibelungów koło Königswinter (1913) oraz Halę Niemieckich Legend w Burg der Wupper (1926). We wszystkich eksponowano jego malowidła. Od końca lat 90. XX w., do śmierci mieszkał w Szklarskiej Porębie.
Na twórczość Hermanna Hendricha wpływ wywarła dwukrotna podróż do Norwegii (1876, 1885). Urzekł go heroiczny krajobraz, tajemnicze sagi i mistyczny spirytualizm starych kościołów drewnianych. Jego pejzaże zyskały symboliczne odniesienia.
Drugim elementem, który wywarł nań przemożny wpływ był świat Wagnerowskich bohaterów oraz postulowana i urzeczywistniana przez Wagnera idea Gesamtkunswerk – dzieło totalne, synteza sztuk. Ujawnił się głęboki wpływ kompozytora na dzieło malarza, przy oryginalności i samodzielności interpretacji mitologii germańskiej.
W sztuce Hermanna Hendricha czytelne są paralele do neoromantycznego, symbolicznego malarstwa Arnolda Böcklina. W formalnych walorach jego sztuki wyraziste są tendencje ekspresyjne. Hendrich wykorzystywał techniczne i estetyczne możliwości proponowane przez nowe kierunki sztuki, lecz traktował je, jako narzędzia do budowy własnych, ideowych wizji artystycznych. Bowiem Hermann Hendrich był malarzem o skrystalizowanych poglądach, zdeklarowanym i konsekwentnym symbolistą.
Wotan – główny bóg mitologii germańskiej. Jedna z najważniejszych postaci „Pierścienia Nibelungów” Ryszarda Wagnera.