Leszek Żegalski (1959 Cieszyn), znany również pod pseudonimami Leszek Michał Anioł Buonarotti Żegalski i Maestro Żegalski jest jednym z najważniejszych przedstawicieli nurtu neorealizmu egzystencjonalnego. Edukację rozpoczął na Akademii Sztuk Pięknych w Katowicach, którą opuścił na rzecz Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Studiował pod kierunkiem Jerzego Dudy-Gracza. Dyplom odebrał w roku 1984. Podczas studiów, razem z Piotrem Naliwajko i Januszem Szyptem założył grupę artystyczną „Tercet nadęty”. Wspólnie wygłaszali prowokujące manifesty na łamach czasopisma „Bengal”, kpili z nurtu abstrakcyjnego. Stawiali na malarstwo realistyczne, oparte na dobrym przygotowaniu warsztatowym. Byli również pionierami w użyciu reklamy do promocji własnej sztuki. W 1988 roku międzynarodowe jury pod przewodnictwem Romana Opałki, przyznało Leszkowi Żegalskiemu Grad Prix na Ogólnopolskiej Wystawie Młodej Plastyki „Arsenał 88”za obraz „Wartki Janek czyli wypadek motocyklisty”. Roman Opałka wręczając młodemu artyście główną nagrodę powiedział, że: „Żegalski nie zauważa niczego co wydarzyło się w latach 60. i 70. Świadomie pomijając to wszystko jest dla mnie fascynującym barbarzyńcą”. Od tego momentu rozpoczyna się międzynarodowa kariera artysty. W 1989 roku Maestro wyjechał do Niemiec. Został członkiem Związku Malarzy Realistów- „Kuenstlersonderbund in Deutschland. Realismus der Gegenwart” - organizacji malarzy figuratywnych. Obecnie swój czas dzieli pomiędzy Berlinem a pałacykiem na Dolnym Śląsku. Żegalski uprawia malarstwo sztalugowe, plafonowe i fresk. Za swoich mistrzów uważa Velazqueza, van Dycka, Tintoretta i Tiepola. Z polskich artystów wymienia między innym Józefa Chełmońskiego i Maksymiliana Gierymskiego. W jego pracach możemy odnaleźć wiele wątków autobiograficznych, widoczne są cytaty z malarstwa historycznego oraz powoływanie się na klasyczną ikonografię dawnych mistrzów. Jest też uznanym portrecistą. Wykonał między innymi portrety Borisa Beckera, Tiny Turner, Romana Polańskiego i królowej belgijskiej Beatrix. Jego freski zdobią posiadłości bankierów i arystokratów z Włoch, Francji i Szwajcarii. Przewrotność, konsekwencja i zaskoczenie to cechy, które najlepiej opisują życie twórcze artysty. Jego szokujące zachowania, takie jak wywieszenie pejzaży w toalecie Luwru, umieszczenie swoich prac bez zezwolenia pomiędzy obrazami Georges’a Braque’a na wystawie w Kolonii czy silny głos przeciwko krytykom sztuki są wyrazem jego niepokoju związanego z tym, dokąd zmierza współczesna sztuka. Uważa, że „malarstwo przestaje być modne, staje się sztuką niszową dla wąskiego grona amatorów”. Leszek Żegalski brał udział w ponad 350 wystawach w Europie, USA, Kanadzie i Japonii i w najważniejszych wydarzeniach artystycznych m. in. w Targach Sztuki BIAF w Barcelonie, Targach Sztuki w Bazylei, corocznej wystawie malarstwa figuratywnego „Figuration Critique” w Grand Palais w Paryżu.
ołówek, papier, 30 x 42 cm sygnowany i opisany u dołu: WOLNOŚĆ L. ŻEGALSKI
Kup abonament Wykup abonament, aby zobaczyć więcej informacjiLeszek Żegalski (1959 Cieszyn), znany również pod pseudonimami Leszek Michał Anioł Buonarotti Żegalski i Maestro Żegalski jest jednym z najważniejszych przedstawicieli nurtu neorealizmu egzystencjonalnego. Edukację rozpoczął na Akademii Sztuk Pięknych w Katowicach, którą opuścił na rzecz Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Studiował pod kierunkiem Jerzego Dudy-Gracza. Dyplom odebrał w roku 1984. Podczas studiów, razem z Piotrem Naliwajko i Januszem Szyptem założył grupę artystyczną „Tercet nadęty”. Wspólnie wygłaszali prowokujące manifesty na łamach czasopisma „Bengal”, kpili z nurtu abstrakcyjnego. Stawiali na malarstwo realistyczne, oparte na dobrym przygotowaniu warsztatowym. Byli również pionierami w użyciu reklamy do promocji własnej sztuki. W 1988 roku międzynarodowe jury pod przewodnictwem Romana Opałki, przyznało Leszkowi Żegalskiemu Grad Prix na Ogólnopolskiej Wystawie Młodej Plastyki „Arsenał 88”za obraz „Wartki Janek czyli wypadek motocyklisty”. Roman Opałka wręczając młodemu artyście główną nagrodę powiedział, że: „Żegalski nie zauważa niczego co wydarzyło się w latach 60. i 70. Świadomie pomijając to wszystko jest dla mnie fascynującym barbarzyńcą”. Od tego momentu rozpoczyna się międzynarodowa kariera artysty. W 1989 roku Maestro wyjechał do Niemiec. Został członkiem Związku Malarzy Realistów- „Kuenstlersonderbund in Deutschland. Realismus der Gegenwart” - organizacji malarzy figuratywnych. Obecnie swój czas dzieli pomiędzy Berlinem a pałacykiem na Dolnym Śląsku. Żegalski uprawia malarstwo sztalugowe, plafonowe i fresk. Za swoich mistrzów uważa Velazqueza, van Dycka, Tintoretta i Tiepola. Z polskich artystów wymienia między innym Józefa Chełmońskiego i Maksymiliana Gierymskiego. W jego pracach możemy odnaleźć wiele wątków autobiograficznych, widoczne są cytaty z malarstwa historycznego oraz powoływanie się na klasyczną ikonografię dawnych mistrzów. Jest też uznanym portrecistą. Wykonał między innymi portrety Borisa Beckera, Tiny Turner, Romana Polańskiego i królowej belgijskiej Beatrix. Jego freski zdobią posiadłości bankierów i arystokratów z Włoch, Francji i Szwajcarii. Przewrotność, konsekwencja i zaskoczenie to cechy, które najlepiej opisują życie twórcze artysty. Jego szokujące zachowania, takie jak wywieszenie pejzaży w toalecie Luwru, umieszczenie swoich prac bez zezwolenia pomiędzy obrazami Georges’a Braque’a na wystawie w Kolonii czy silny głos przeciwko krytykom sztuki są wyrazem jego niepokoju związanego z tym, dokąd zmierza współczesna sztuka. Uważa, że „malarstwo przestaje być modne, staje się sztuką niszową dla wąskiego grona amatorów”. Leszek Żegalski brał udział w ponad 350 wystawach w Europie, USA, Kanadzie i Japonii i w najważniejszych wydarzeniach artystycznych m. in. w Targach Sztuki BIAF w Barcelonie, Targach Sztuki w Bazylei, corocznej wystawie malarstwa figuratywnego „Figuration Critique” w Grand Palais w Paryżu.