Michał Boruciński w 1904 roku uczęszczał do Szkoły Sztuk Pięknych w Warszawie. Był wielokrotnie nagradzany w szkolnych konkursach za prace malarskie i dekoracyjne, m.in. w 1905 roku za projekt pocztówki. W 1909 roku otrzymał wyróżnienie Salonu Sztuki Kulikowskiego za portret fantazyjny. W tymże roku podczas Jesiennego Salonu Paryskiego zaprezentował kompozycję zatytułowaną Pod Wiatr. Malarstwo Borucińskiego cieszyło się dużym uznaniem współczesnych, czego wyrazem są liczne nagrody i wyróżnienia: otrzymał drugą nagrodę za Warneńczyka (1912), pierwszą nagrodę w Konkursie "Zachęty" za Bitwę pod Warną (1912), pierwszą nagrodę za obraz głowy męskiej na konkursie im. M. Kloss-Korzanowskiej (1913), pierwszą nagrodę za kompozycję Alegoria Polski (1916). W okresie międzywojennym interesował się Huculszczyzną, powstał wówczas cykl głów Hucułów. Malował portrety oraz ilustracje książkowe i pejzaże, wiele z tych prac zostało nagrodzonych. W okresie dwudziestolecia międzywojennego uczestniczył w licznych wystawach krajowych i zagranicznych w Paryżu, Brukseli, Hadze, Wenecji, Chicago i Berlinie. Po wojnie mieszkał w Warszawie. Namalował cykl rysunków przedstawiających zniszczenia Warszawy (obecnie w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie, Muzeum Narodowego w Krakowie i Muzeum Okręgowego w Siedlcach). W latach 1950-1961 pracował jako wykładowca w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Namalował wiele portretów o charakterze sakralnym.
Za pomocą ciekawej techniki oddał artysta migotliwość odcieni jesiennego parku. Rozbicie plamy barwnej na wielość zróżnicowanych tonalne punktów zbliża malarstwo Borucińskiego do neoimpresjonistów, Paula Signaca, Camille`a Pissarro, Henriego Crossa, czy Georgesa Seurata.