Obraz nie jest sygnowany. Artysta nie przywiązywał do tego faktu większego znaczenia, np. wszystkie wersje Małej malarki nie były podpisane. Czasami sygnował swoje prace później - np. obraz zakupiony do poznańskiego Muzeum podpisał artysta w czasie jego wejścia do kolekcji.
Wacław Taranczewski - malarz i pedagog. Naukę rozpoczął w Szkole Sztuk Zdobniczych w Poznaniu, a następnie studiował w latach 1922-29 w krakowskiej Akademii w pracowniach W. Jareckiego i F. Pastucha. Kontynuował studia artystyczne w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych u F. Kowarskiego (w l. 1929-31). W roku 1935 wyjechał w podróż artystyczną do Paryża i Wiednia, a dwa lata później, wspólnie z P. Potworowskim, zwiedził Grecję i Włochy. Swoje pierwsze prace zaprezentował w roku 1932 na II Salonie IPS w Warszawie, a od 1933 wystawiał regularnie wspólnie z grupą Pryzmat, do której należał. Mieszkał w Poznaniu i czynnie włączył się w życie artystyczne i kulturalne miasta - założył tam galerię wystawową Salon 35 i zorganizował Towarzystwo Współpracy Kulturalnej działające na terenie miasta. Po wojnie pracował w Poznaniu jako dyrektor Szkoły Sztuk Zdobniczych, przekształconej następnie w Wyższą Szkołę Sztuk Plastycznych. W 1947 został nominowany profesorem malarstwa dekoracyjnego krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Od 1960 na stałe zamieszkał w Krakowie. Malował najchętniej martwe natury, wnętrza i sceny przedstawiające artystę przy pracy. Często powracał do tych samych tematów, powtarzając je w różnych wariantach, czasami nawet w dużych odstępach czasu. Poza malarstwem sztalugowym zajmował się również malarstwem ściennym i projektowaniem witraży.
Obraz nie jest sygnowany. Artysta nie przywiązywał do tego faktu większego znaczenia, np. wszystkie wersje Małej malarki nie były podpisane. Czasami sygnował swoje prace później - np. obraz zakupiony do poznańskiego Muzeum podpisał artysta w czasie jego wejścia do kolekcji.
Wacław Taranczewski - malarz i pedagog. Naukę rozpoczął w Szkole Sztuk Zdobniczych w Poznaniu, a następnie studiował w latach 1922-29 w krakowskiej Akademii w pracowniach W. Jareckiego i F. Pastucha. Kontynuował studia artystyczne w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych u F. Kowarskiego (w l. 1929-31). W roku 1935 wyjechał w podróż artystyczną do Paryża i Wiednia, a dwa lata później, wspólnie z P. Potworowskim, zwiedził Grecję i Włochy. Swoje pierwsze prace zaprezentował w roku 1932 na II Salonie IPS w Warszawie, a od 1933 wystawiał regularnie wspólnie z grupą Pryzmat, do której należał. Mieszkał w Poznaniu i czynnie włączył się w życie artystyczne i kulturalne miasta - założył tam galerię wystawową Salon 35 i zorganizował Towarzystwo Współpracy Kulturalnej działające na terenie miasta. Po wojnie pracował w Poznaniu jako dyrektor Szkoły Sztuk Zdobniczych, przekształconej następnie w Wyższą Szkołę Sztuk Plastycznych. W 1947 został nominowany profesorem malarstwa dekoracyjnego krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Od 1960 na stałe zamieszkał w Krakowie. Malował najchętniej martwe natury, wnętrza i sceny przedstawiające artystę przy pracy. Często powracał do tych samych tematów, powtarzając je w różnych wariantach, czasami nawet w dużych odstępach czasu. Poza malarstwem sztalugowym zajmował się również malarstwem ściennym i projektowaniem witraży.