Architekt, historyk architektury i pedagog; jeden z najpopularniejszych rysowników polskich. W latach 1886-94 studiował architekturę w Cesarskiej Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu (na wyższych latach u L. N. Benois), zdobywając liczne uczelniane wyróżnienia i medale (duży złoty 1894 za projekt carskich stajni),a także zagraniczne stypendium, umożliwiające podróż po Europie (1895-97). W 1899 roku, po bezskutecznych staraniach o profesurę Politechniki Warszawskiej, został pracownikiem, a z czasem (do roku 1918) wykładowcą historii sztuki i kompozycji w moskiewskiej Stroganowskiej Szkole Przemysłu Artystycznego (potem - od roku 1907 - również w tamtejszej Szkole Malarstwa, Rzeźby i Architektury). Wykłady swe od początku zwykł ilustrować własnymi rysunkami, wykonywanymi często a vista, tuszem na kartonach, później zaś na ogół kredą na tablicy. Związany z kręgiem "Mira Iskusstwa", zajmował się również publicystyką i udzielał się w licznych rosyjskich i polskich towarzystwach naukowych. W 1918 roku przeniósł się do Warszawy, gdzie jesienią 1919 otrzymał profesurę Politechniki i zaczął wykładać historię architektury nowożytnej; a od 1923 roku historię sztuki w Akademii Sztuk Pięknych. Przez całe dojrzałe życie wykonywał i wystawiał, cieszące się nieodmiennym zainteresowaniem publiczności, niezwiązane już bezpośrednio z procesem dydaktycznym rysunkowe (po 1920 roku na ogół barwne) i akwarelowe widoki, a częściej wizje czy fantazje architektoniczne. W roku 1966 Polska Akademia Nauk wydała katalog prac artysty (Stanisław Noakowski. Rysunki. Katalog, Warszawa 1966).