Przedstawione na obrazie wnętrze jest zapewne fragmentem jednej z paryskich pracowni Wyspiańskiego. Artysta do stolicy Francji jeździł kilkakrotnie. Pierwszy raz między kwietniem a czerwcem 1890. Kolejny pobyt artysty w Paryżu trwał z przerwami od maja 1891 do września 1894. Pierwsze mieszkanie przy rue de l’Echaude 14 Wyspiański dzielił z Józefem Mehofferem. Obaj wówczas starali się o przyjęcie do École des Beaux-Arts. Artyści nie mieszkali jednak razem zbyt długo. Pod koniec roku, ze względu na różnice charakterów, w burzliwy sposób rozstali się i w styczniu 1892 Wyspiański mieszkał już w atelier przy Bulevard Montparnasse 16. Kolejna przeprowadzka artysty miała miejsce we wrześniu tego samego roku. Kolejnym jego miejscem pobytu została pracownia przy Quai Conti 7, niedaleko Pont Neuf. Miesiąc później – w związku z konkursem na witraż do katedry lwowskiej – artysta opuścił zarówno mieszkanie, jak i Paryż. Do Francji powrócił dopiero w lutym 1893. Ze względów finansowych ponownie zamieszkał z Józefem Mehofferem przy Avenue du Maine 14. Po otrzymaniu stypendium od razu opuścił Mehoffera i wynajął mieszkanie w tym samym podwórzu.
Okres paryski był niezwykle ważny dla całej późniejszej drogi twórczej Stanisława Wyspiańskiego. To w tym czasie ukształtował się jego indywidualny styl. Nabrał śmiałości w kładzeniu koloru i przy jego pomocy, pomijając zbędne szczegóły, budował swoje dzieła. To właśnie zestawienie kontrastowych plam barwnych łączących ciepłe i zimne tonacje przykuwa oko widza. Jedynie dość nieśmiały jeszcze na tym etapie twórczości, kontur pozwala nam rozpoznać przedmioty znajdujące się w pracowni. Prezentowane Wnętrze pracowni zawiera wszystkie cechy charakterystyczne dla paryskiego okresu w twórczości Stanisława Wyspiańskiego.
Na odwrocie obrazu znajduje się poświadczenie autentyczności podpisane przez Adama Chmiela (1865-1934), historyka kultury, archiwistę i miłośnika Krakowa, który przyjaźnił się ze Stanisławem Wyspiańskim. Ich znajomość rozpoczęła się jeszcze w czasach szkolnych. Połączyło ich zainteresowanie dziejami Krakowa. Obaj w 1896 roku należeli do założycieli Towarzystwa Miłośników Historii i Zabytków miasta Krakowa. Chmiel wspomagał artystę w pracy, gdy ten potrzebował informacji dotyczących dawnego Krakowa. Pomógł mu również w czasie pracy nad dramatem Bolesław Śmiały, udzielając porad zarówno w kwestiach strojów, uzbrojenia, jak i wyglądu Bolesławowego dworu. Adam Chmiel opiekował się również rodziną Wyspiańskiego w czasie jego leczniczych wyjazdów zagranicznych, a po jego śmierci został jednym z opiekunów prawnych dzieci Wyspiańskiego. W imieniu małoletnich sprawował pieczę nad sprzedażą dzieł i księgozbioru ich ojca.
Obraz wzmiankowany w:
– S. Przybyszewski, T. Żuk-Skarszewski, Stanisław Wyspiański. Dzieła malarskie, Instytut Wydawniczy „Bibljoteka Polska“ 1925, s. 107, nr 80 (własność dr. Władysława Fedorowicza w Krakowie).
pastel, papier żeberkowy
62,3 x 47,7 cm
sygn. l.d.: SW [monogram wiązany]
– na odwrocie u dołu (tuszem): Z teki rysunków Stanisława Wyspiańskiego | 1/12.910 r. AChmielny
– na odwrocie na górnej listwie ramy napis (ołówkiem): Studium pastelowe | Wnętrze
Przedstawione na obrazie wnętrze jest zapewne fragmentem jednej z paryskich pracowni Wyspiańskiego. Artysta do stolicy Francji jeździł kilkakrotnie. Pierwszy raz między kwietniem a czerwcem 1890. Kolejny pobyt artysty w Paryżu trwał z przerwami od maja 1891 do września 1894. Pierwsze mieszkanie przy rue de l’Echaude 14 Wyspiański dzielił z Józefem Mehofferem. Obaj wówczas starali się o przyjęcie do École des Beaux-Arts. Artyści nie mieszkali jednak razem zbyt długo. Pod koniec roku, ze względu na różnice charakterów, w burzliwy sposób rozstali się i w styczniu 1892 Wyspiański mieszkał już w atelier przy Bulevard Montparnasse 16. Kolejna przeprowadzka artysty miała miejsce we wrześniu tego samego roku. Kolejnym jego miejscem pobytu została pracownia przy Quai Conti 7, niedaleko Pont Neuf. Miesiąc później – w związku z konkursem na witraż do katedry lwowskiej – artysta opuścił zarówno mieszkanie, jak i Paryż. Do Francji powrócił dopiero w lutym 1893. Ze względów finansowych ponownie zamieszkał z Józefem Mehofferem przy Avenue du Maine 14. Po otrzymaniu stypendium od razu opuścił Mehoffera i wynajął mieszkanie w tym samym podwórzu.
Okres paryski był niezwykle ważny dla całej późniejszej drogi twórczej Stanisława Wyspiańskiego. To w tym czasie ukształtował się jego indywidualny styl. Nabrał śmiałości w kładzeniu koloru i przy jego pomocy, pomijając zbędne szczegóły, budował swoje dzieła. To właśnie zestawienie kontrastowych plam barwnych łączących ciepłe i zimne tonacje przykuwa oko widza. Jedynie dość nieśmiały jeszcze na tym etapie twórczości, kontur pozwala nam rozpoznać przedmioty znajdujące się w pracowni. Prezentowane Wnętrze pracowni zawiera wszystkie cechy charakterystyczne dla paryskiego okresu w twórczości Stanisława Wyspiańskiego.
Na odwrocie obrazu znajduje się poświadczenie autentyczności podpisane przez Adama Chmiela (1865-1934), historyka kultury, archiwistę i miłośnika Krakowa, który przyjaźnił się ze Stanisławem Wyspiańskim. Ich znajomość rozpoczęła się jeszcze w czasach szkolnych. Połączyło ich zainteresowanie dziejami Krakowa. Obaj w 1896 roku należeli do założycieli Towarzystwa Miłośników Historii i Zabytków miasta Krakowa. Chmiel wspomagał artystę w pracy, gdy ten potrzebował informacji dotyczących dawnego Krakowa. Pomógł mu również w czasie pracy nad dramatem Bolesław Śmiały, udzielając porad zarówno w kwestiach strojów, uzbrojenia, jak i wyglądu Bolesławowego dworu. Adam Chmiel opiekował się również rodziną Wyspiańskiego w czasie jego leczniczych wyjazdów zagranicznych, a po jego śmierci został jednym z opiekunów prawnych dzieci Wyspiańskiego. W imieniu małoletnich sprawował pieczę nad sprzedażą dzieł i księgozbioru ich ojca.
Obraz wzmiankowany w:
– S. Przybyszewski, T. Żuk-Skarszewski, Stanisław Wyspiański. Dzieła malarskie, Instytut Wydawniczy „Bibljoteka Polska“ 1925, s. 107, nr 80 (własność dr. Władysława Fedorowicza w Krakowie).