Malarz, grafik, scenograf i pedagog; obok Stanisława Wyspiańskiego był najwybitniejszym polskim twórcą witraży i polichromii. Uczeń Jana Matejki i uczelni paryskich - Ecolé des Beaux Arts i Accadémie Colarossi - swą drogę twórczą rozpoczął w latach 1889-1891 od pracy nad polichromią Kościoła Mariackiego w Krakowie (pod kierunkiem Matejki). W roku 1895 otrzymał I nagrodę na międzynarodowym konkursie na witraże do kolegiaty we Fryburgu w Szwajcarii (ich realizacja trwała aż do 1934). W latach następnych otrzymywał różne inne zamówienia na witraże i polichromie, m.in. dla katedry na Wawelu i w Płocku, katedry Ormiańskiej we Lwowie, dla kościołów w Opawie, Onnes w Szwajcarii, w Jutrosinie, we Włocławku czy Przemyślu (nie wszystkie zrealizowane). Był wybitnym reprezentantem sztuki secesji. Tworzył dekoracyjnie traktowane portrety, w tym autoportrety i portrety żony, a także obrazy o zabarwieniu rodzajowym, które w latach 1895-1917 zyskiwały wymowę kompozycji symbolicznych. Malował także pejzaże łączące secesyjną dekoracyjność ze zdobyczami impresjonizmu. Z mistrzowską biegłością posługiwał się różnymi technikami - olejem, temperą, akwarelą i gwaszem - zajmował się także grafiką. Ostatnia wielka wystawa dzieł artysty, zatytułowana Opus magnum, odbyła się w roku 2000 w Muzeum Narodowym w Krakowie.
Jednym z jego wspaniałych dzieł jest polichromia w kościele Najświętszego Serca Pana Jezusa w Turku, an które przyjął zlecenie w 1932 r. Zaczynając wykonanie projektów polichromii artysta kierował się strukturą obiektu w taki sposób aby zbytnio go nie zaciemnić. Wszystkie postacie miały podkreślać sakralny charakteru wnętrza. Projekt rozpoczął od wykonania prezbiterium, gdzie możemy podziwiać do dzisiaj Chrystusa Króla oraz cztery przedstawienia figuralne Jezusa Chrystusa na ścianach północnej i południowej w przęsłach prezbiterium. Następnie przyszedł czas na sklepienia i nawy. W kościele w Turku znajduje się również 8 witraży oraz olejne obrazy sztalugowe autorstwa Józefa Mehoffera.