Jeden z najwybitniejszych polskich malarzy architektury i wnętrz, znany też jako twórca pejzaży oraz utalentowany portrecista. W 1814 r. przybył do Warszawy, a trzy lata później rozpoczął pracę w malarni Teatru Narodowego, gdzie opanował technikę malowania gwaszem, w której doszedł do perfekcji. W zdobywaniu umiejętności malarskich dopomogli mu w czasie pobytu w malarni zatrudnieni tam francuscy dekoratorzy: Ludwik Courtin i Pierre-Adolphe Jutti. Na te lata przypada też debiut artystyczny (1821 r.) zapoczątkowany kopiami z H. Verneta i pierwszymi wedutami. W 1829 r. Zaleski otrzymał stypendium rządowe na uzupełnienie wykształcenia za granicą i wyjechał do Paryża, a następnie do Rzymu. Do kraju wrócił w 1830 r. zapoczątkowując długi okres swojej artystycznej działalności, przede wszystkim, jako malarz wedut wzorowanych na widokach Canaletta. Bardzo szybko jednak artysta dopracował się własnego stylu w malarstwie, charakteryzującego się dbałością o szczegóły przenoszonego na płótno widoku, czy też wnętrza, właściwą aranżacją ożywiających scenę postaci, stonowanym kolorytem i umiejętnie dobieranym światłem. W jego spuściźnie znajdują się widoki Warszawy, Krakowa, Wilna, Lwowa, Kowna, Zamościa i wielu innych miast i miasteczek.
"Zapewne omawiany obraz w 1909 roku był eksponowany
Ukazane bogato zdobione sztukateriami wnętrze barokowego, centralnego kościoła od strony wejścia (wzniesionego 1694 - 1717). Widoczny fragment kopuły i część wnętrza z ołtarzem głównym pośrodku oraz ołtarzami bocznymi (po dwa z każdej strony). W niszy, nad tabernakulum ołtarza głównego, stojąca, cudowna figura Pana Jezusa (1700) przysłana z Rzymu przez papieża Inocentego XII (1864 -
WNĘTRZE KOŚCIOŁA PANA JEZUSA (TRYNITARZY) NA ANTOKOLU W WILNIE
olej, płótno, 75 x 100 cm; sygnowany u dołu z prawej
(na ławce): Marcin Zaleski 18... (dwie ostatnie cyfry słabo czytelne)
Por.: J. Wiercińska, Katalog prac wystawianych w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie w latach 1860 - 1914, Wrocław 1969, s. 426, poz. 5; Marcin Zaleski. 1796 - 1877. Wystawa monograficzna, katalog opr. Zofia A. Nowak, Warszawa XII 1983 - III. 1984, s. 17, 93, kat. B, poz. 59, il. 52.
Jeden z najwybitniejszych polskich malarzy architektury i wnętrz, znany też jako twórca pejzaży oraz utalentowany portrecista. W 1814 r. przybył do Warszawy, a trzy lata później rozpoczął pracę w malarni Teatru Narodowego, gdzie opanował technikę malowania gwaszem, w której doszedł do perfekcji. W zdobywaniu umiejętności malarskich dopomogli mu w czasie pobytu w malarni zatrudnieni tam francuscy dekoratorzy: Ludwik Courtin i Pierre-Adolphe Jutti. Na te lata przypada też debiut artystyczny (1821 r.) zapoczątkowany kopiami z H. Verneta i pierwszymi wedutami. W 1829 r. Zaleski otrzymał stypendium rządowe na uzupełnienie wykształcenia za granicą i wyjechał do Paryża, a następnie do Rzymu. Do kraju wrócił w 1830 r. zapoczątkowując długi okres swojej artystycznej działalności, przede wszystkim, jako malarz wedut wzorowanych na widokach Canaletta. Bardzo szybko jednak artysta dopracował się własnego stylu w malarstwie, charakteryzującego się dbałością o szczegóły przenoszonego na płótno widoku, czy też wnętrza, właściwą aranżacją ożywiających scenę postaci, stonowanym kolorytem i umiejętnie dobieranym światłem. W jego spuściźnie znajdują się widoki Warszawy, Krakowa, Wilna, Lwowa, Kowna, Zamościa i wielu innych miast i miasteczek.
"Zapewne omawiany obraz w 1909 roku był eksponowany
Ukazane bogato zdobione sztukateriami wnętrze barokowego, centralnego kościoła od strony wejścia (wzniesionego 1694 - 1717). Widoczny fragment kopuły i część wnętrza z ołtarzem głównym pośrodku oraz ołtarzami bocznymi (po dwa z każdej strony). W niszy, nad tabernakulum ołtarza głównego, stojąca, cudowna figura Pana Jezusa (1700) przysłana z Rzymu przez papieża Inocentego XII (1864 -