Jan Rubczak w l. 1904-1911 studiował w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, pod kierunkiem F. Cynka, następnie w graficznej pracowni Józefa Pankiewicza. Swe umiejętności warsztatowe doskonalił w Paryżu w l. 1908-1909, następnie w Akademie für Graphische Künste und Buchgewerbe w Lipsku, i ponownie w Paryżu - w Académie Colarossi w Paryżu, gdzie w 1911 osiadł na wiele lat. Jego sztukę promował znany paryski marszand Leopold Zborowski. W 1917 otworzył w Paryżu własną szkołę grafiki. Motywów do zobrazowania dostarczały mu pobyty w Rouen i Chartres, w miasteczkach Normandii, Bretanii i południowej Francji, podobnie jak podróże do Włoch, Holandii i Hiszpanii. Wniósł istotny wkład w rozwój polskiej grafiki; osiągnął maestrię w zakresie akwaforty i akwatinty. Dominują motywy architektoniczne, często zasnute woalem zmroku, ewokujące nostalgiczne nastroje. W ukazujących widoki Paryża i Rouen akwafortach Rubczaka dominuje efekt rozedrganej atmosfery uzyskany za pomocą gruboziarnistej akwatinty (Ulica w Paryżu, ok. 1908). Charakterystycznym rysem wielu kompozycji artysty jest zamknięcie uciekającej w głąb ulicy elewacją kościoła, którego wieża wyrasta gwałtownie ku górze na tle wąskiego skrawka nieba (Katedra w Rouen, ok. 1912). Motyw wąskich uliczek pozwala najpełniej prześledzić stylistyczną ewolucję w graficznej twórczości Rubczaka polegającą na stopniowym odchodzeniu od precyzyjnego definiowania form konturem i akcentowania różnorodności efektów fakturowych na rzecz lakonicznego zaznaczania kształtów kreską miękką, porwaną, sugerującą raczej niż opisującą wizualną rzeczywistość. Rubczak, podobnie jak Pankiewicz, opracowywał w rozmaitych wariantach widoki paryskich mostów. W ujęciach Sekwany subtelne niuanse sugestywnie oddają sfalowanie wody i migotliwe refleksy na jej tafli.