Henryk Waniek uprawia nie tylko malarstwo, zajmuje się również m.in. scenografią, ale przede wszystkim jest prozaikiem. W literaturze porusza tematykę fantastyczną często związaną z tajemnicami i kulturowymi zagadnieniami Śląska rozumianymi w jego najszerszych granicach, czyli od Oświęcimia do Zgorzelca. Artysta jest również znawcą zagadnień ezoterycznych z czego być może wynika również ton metafizyczny, którym emanują jego obrazy. Henryk Waniek bada zależności jakie powstają podczas „wędrówki” wewnętrznej, duchowej jak i zewnętrznej, fizycznej – takie podejście twórcy łączy jego obraz ze słowem. Przywoływane miejsca z jego dzieł, koncentrycznie lub symetrycznie budowane przestrzenie pełne symbolicznych elementów, nie stanowią konkretnego krajobrazu – są raczej pejzażem stanu ducha, który następnie jest ujęty w twórczości literackiej. Działalność artystyczna Henryka Wańka posiada cel, o którym najlepiej mówi sam artysta: „(…) więc powiedzmy raczej, że starałem się czynić obrazy widzialnymi. Skutki tych usiłowań były różne – czasem zadowolenie, czasem wstyd. Jeśli były to obrazy harmonii, stawiałem sobie ocenę celującą (…)”.