Juliusz Kossak uwieczniał epizody z wizyt Franciszka Józefa w Galicji. Jej mieszkańcy darzyli sympatią władcę, który nadał im w roku 1861 autonomię.

Dzieło przedstawia scenę z pierwszej podróży cesarza, jaka miała miejsce w 1851 r. Po raz drugi przybył on do kraju w 1855, odwiedzając swojego brata, arcyksięcia Karola Ludwika we Lwowie. Później monarcha odwiedzał Galicję jeszcze cztery razy w incydentalnych okazjach, było to w latach: 1893, 1894, 1900 i 1904.

Harmonogram wizyt cesarza był za każdym razem bardzo napięty. Dowiadujemy się tego choćby ze skrupulatnie opisywanych wyjazdów monarszych, które znajdują się w księgozbiorach Biblioteki Wiedeńskiej.

W dokumencie 1851 r. (d. 11 października) wjazd najjaśniejszego Franciszka Józefa I, cesarza Austryi, do Krakowa, tudzież podróż J. Ces. Król. Apost. Mości po Galicyi i Bukowinie (Kraków 1853), czytamy, że w ciągu zaledwie czterech dni władca odebrał defilady wojskowe, musztry, komenderował manewrem wojskowym, udzielił audiencji, przyjął przedstawicieli władz cywilnych i wojskowych, udzielił posłuchań petentom, odwiedził koszary wojskowe oraz koszary strzelców, Czerwony Klasztor, Instytut Wychowania Dzieci Żołnierskich, zakłady Cytadeli, strzelnicę bractwa kurkowego, klasztor sióstr miłosierdzia wraz z domem chorych, zakład panien „Sacré-Cœur” (Najświętszego Serca), szpital główny orazinstytut niewidomych oraz instytut głuchoniemych. Był róweniż gościem domu ubogich św. Łazarza, a na ręce dyrektora tej placówki darował 5000 złr. Odwiedził tzw. dom kary i osobiście przekonał się o stanie osadzonych tam więźniów. Brał udział w uroczystości składania kamienia węgielnego pod Halicko-Ruski Instytut Narodowy. W Uniwersytecie Lwowskim spotkał się zaś z senatem uczelni i z rektorem. Poza tym uczestniczył w wystawnych kolacjach z zaproszonymi osobistościami, był gościem zorganizowanego na jego cześć balu, wyprawionego w sali bibliotecznej Zakładu Naukowego im. Ossolińskich. Na zaproszenie władz miasta obejrzał natomiast dwie opery, balet oraz komedię. Co rano brał udział w nabożeństwach, w mszy świętej w kościele katedralnym, we mszy św. polowej na placu Janowskim, a także odwiedził kościół katedralny obrządku greckokatolickiego.

Juliusz Kossak (Wiśnicz 1824 - Kraków 1899) - malarz i ilustrator - był jednym z najpopularniejszych artystów polskich 2. połowy XIX wieku. Naukę rysunku i malarstwa rozpoczął we lwowskiej pracowni Jana Maszkowskiego; później wiele rysował z natury odwiedzając majątki szlacheckie na Ukrainie, Podolu i Wołyniu. W roku 1852 był w Wiedniu, na Węgrzech i w Petersburgu, a następnie zamieszkał na stałe w Warszawie. Lata 1856-1860 spędził w Paryżu, gdzie przyjaźnił się z Horacem Vernetem. Powróciwszy do Warszawy w latach 1862-1868 był kierownikiem artystycznym „Tygodnika Ilustrowanego”. W roku 1869 przeniósł się na stałe do Krakowa, skąd wyjeżdżał jeszcze do Monachium, by malować w atelier batalisty Franza Adama. Kossak był przede wszystkim znakomitym akwarelistą; rzadziej posługiwał się techniką olejną. Malował obrazy historyczne i batalistyczne, sceny rodzajowe ilustrujące życie i tradycje dworu szlacheckiego oraz obyczaje polskiego ludu. Ale prawdziwymi bohaterami jego obrazów były konie, których ruch, temperament, charakter i indywidualność potrafił po mistrzowsku przedstawić. Był także autorem wielu ilustracji do czasopism i książek, trafiającym bezbłędnie tak w klimat utworów literackich, jak i w tęsknoty i potrzeby odbiorców - czytelników Pieśni o ziemi naszej Wincentego Pola, Trylogii Henryka Sienkiewicza, Pana Tadeusza i poematów Adama Mickiewicza.