Duda-Gracz uznawany był za przedstawiciela groteski. W swoich pracach łączył świat realny z wyobrażonym, piękno z brzydotą. Specyficzna atmosfera dziwności, tragikomiczny wyraz i deformacje postaci często budziły skojarzenia z twórczością Witolda Wojtkiewicza czy Pietera Bruegela. Za pomocą karykatury, satyry wytykał wady ówczesnego systemu i uwikłanych w niego ludzi. Duda-Gracz był też świetnym grafikiem. Wykonał m.in. obszerny cykl linorytów i drzeworytów pt. Judaica. Tematyka tych prac inspirowana była życiem i tradycjami żydowskiej społeczności. Ukazywał jej członków przy pracy, na tle wiejskiego pejzażu, podczas różnych uroczystości. Prace te są pretekstem do zabawy kompozycją, kontrastem, do żywego i odważnego rysunku. Prace te mają "oddech”, stanowią przeciwieństwo niektórych, silnie dopracowanych formalnie obrazów artysty.