Andrzej Holeczko-Kieh, Muzeum Śląskie w Katowicach: "Kim był Hofman i jaka była jego sztuka? Sam o sobie mówił, iż był malarzem myśli i przeżyć, nie był ani secesjonistą, ani ekspresjonistą. Twórczość Wlastimila to także doskonała ilustracja epoki, w której żył - okresu wielkich poszukiwań, jaka ma być sztuka: czy figuratywna, czy nieprzedstawiająca, programowa, czy też kultywująca tradycje stylów przeszłości, czy też negująca tradycję i jej system wartości. Tych pytań jest nieskończenie wiele. W przypadku Hofmana niezwykle ważnym była w kształtowaniu się jego sztuki kwestia tożsamości narodowej. Sam artysta twierdził, iż z Czecha, którym miał być z wyboru rodziców, stał się Polakiem i Polska była jego Ojczyzną. (…). Obok kwestii ojczyzny niezwykle istotne w zrozumieniu sztuki artysty były marzenia o odrodzeniu sztuki monumentalnej, romantyczne fascynacje (Słowacki, Norwid), przesycenie praktycznie każdego dzieła pierwiastkiem mistycznym, elementem religijnym, programowe odwołanie się do tradycji sztuki średniowiecznej i ludowej. Niezwykle bogaty kontekst znaczeniowy twórczości artysty wbrew powszechnym sądom nie był li tylko kontynuacją i powielaniem wzorców i schematów ustanowionych przez jego nauczyciela, Jacka Malczewskiego. Wszystkie dzieła Hofmana - bez względu czy są to obrazy o tematyce religijnej, narodowo-patriotycznej czy portrety, krajobrazy przepełnione są nie tylko liryzmem, lecz i specyficznie pojmowanym kryterium czasu. Połączenie to ilustruje zestawienie w całość elementów realistycznych np. portret własny artysty, postać człowieka z elementami symbolicznymi (np. faun), na tle umownego, nierealistycznego, niedopowiedzianego tchnącego schematycznością pejzażu. Cechą charakterystyczną kompozycji artysty jest centralność, podkreślanie środka i symetrii. Twórca przywiązuje także różną uwagę do kształtowania różnych partii dzieła. Najważniejszy jest temat bez rozróżnienia czy jest to kompozycja figuralna, portret czy pejzaż".
Prezentowany obraz, zatytułowany Wiosna należy do bardzo częstych w twórczości artysty przedstawień młodych dziewcząt. Ujęte są na tle sadu z kwitnącymi drzewami. Jedna z nich ma wianek z białych i żółtych kwiatków na głowie. Obraz malowany gładko, w typowej dla Hofmana stylistyce, pełen jest wdzięku i poetyki właściwej temu twórcy.