Artysta związany był ze środowiskiem École de Paris. Urodzony w Dwińsku w rodzinie rzeźbiarza, od 1915 kształcił się w SSP w Charkowie. Naukę kontynuował w 1918 w kijowskiej ASP. W 1919 nauczał malarstwa w Dniepropietrowsku. W 1920 kierował szkołą dla dzieci w Leningradzie, rozszerzając jednocześnie swe artystyczne umiejętności w tamtejszej akademii. W 1921 wykonał w Moskwie malowidła ścienne i dekoracje w Teatrze Meyerholda. W l. 20. w jego sztuce znalazły odzwierciedlenie awangardowe nurty sztuki rosyjskiej, konstruktywizm i suprematyzm. W 1925 osiadł w Paryżu; od 1926 uczestniczył w Salonach Jesiennym, Niezależnych i Tuileries. Malował sceny rodzajowe we wnętrzach, kwiaty, martwe natury, pejzaże i freski. Prace Chapiro znajdują się w zbiorach muzeów i galerii w Chicago, Moskwie, Paryżu i Tel-Avivie. Prezentowany obraz ukazuje zabudowania miasteczka wtopionego w podgórski krajobraz zwieńczony górskim masywem. Podwyższony punkt obserwacji deformuje perspektywiczne ujęcie, wywołuje wrażenie pogrążania się architektury w zagłębieniu górskiej niecki. Bogata faktura, dynamika prowadzenia pędzla, budowanie form spontanicznie kładzioną plamą barw nasyconych, mocnych, kontrastowo zestawionych, to środki wyrazu wpisujące dzieło w ekspresyjny nurt École de Paris reprezentowany najpełniej przez sztukę Ch. Soutine`a. Syntetyczne traktowanie ekspresyjnie spłaszczonych kształtów i płynność malarskiej materii współtworzą wizyjny charakter pejzażu.