Prezentowany obraz przedstawia jeden z najbardziej charakterystycznych dla dojrzałej twórczości Wierusza-Kowalskiego motywów wilki podchodzące nocą pod zabudowania wsi rozrzucone w bezkresnym krajobrazie stepowym. Mroczna, błękitno-szara tonacja nokturnu pogłębia atmosferę zagrożenia, które emanuje z pierwszoplanowej sylwetki drapieżnika. Warsztatowe mistrzostwo Wierusza przejawia się tu w subtelnej modulacji bieli na rozległych połaciach śniegu i umiejętnym oddaniu świetlych refleksów na przejrzystej tafli rzeki, której rozjegłe zakole intensyfikuje iluzję głębi przestrzennej. Obraz został nagrodzony medalem na Salonie paryskim w 1910 r., następnie znajdował się w zbiorach Zygmunta Rosińskiego z Poznania. W 1920 r., wraz z około setką dzieł z tej kolekcji, został zdeponowany w poznańskim Muzeum Wielkopolskim, gdzie był eksponowany do czasów II wojny światowej. Dzieło zostało omówione i zreprodukowane w: "Katalog doborowych dzieł malarzy polskich", TPSP w Poznaniu, Poznań 1918 (kat. 40, il.); "Katalog doborowych dzieł malarzy polskich wystawionych na rzecz Polskiego Białego Krzyża w Warszawie w salach redutowych Teatru Wielkiego", Warszawa 1919 (kat. 40, il.); M. Gumowski, "Muzeum Wielkopolskie w Poznaniu. Wybór i opis celniejszych zabytków ...", Kraków 1924 (s. 27, kat. 176, il.). Obraz pozostawał przez szereg lat w depozycie w Muzeum Narodowym w Warszawie i był prezentowany na wystawie monograficznej artysty w Muzeum Okregowym w Suwałkach (1999, kat. IV-13, il.)
Olej, płótno, 79 x 104
Sygn. l. d.: A Wierusz Kowalski; na odwrociu okrągła pieczęć z uskrzydlonym gryfem i napisem MUNCHEN R. WURN (?)
Prezentowany obraz przedstawia jeden z najbardziej charakterystycznych dla dojrzałej twórczości Wierusza-Kowalskiego motywów wilki podchodzące nocą pod zabudowania wsi rozrzucone w bezkresnym krajobrazie stepowym. Mroczna, błękitno-szara tonacja nokturnu pogłębia atmosferę zagrożenia, które emanuje z pierwszoplanowej sylwetki drapieżnika. Warsztatowe mistrzostwo Wierusza przejawia się tu w subtelnej modulacji bieli na rozległych połaciach śniegu i umiejętnym oddaniu świetlych refleksów na przejrzystej tafli rzeki, której rozjegłe zakole intensyfikuje iluzję głębi przestrzennej. Obraz został nagrodzony medalem na Salonie paryskim w 1910 r., następnie znajdował się w zbiorach Zygmunta Rosińskiego z Poznania. W 1920 r., wraz z około setką dzieł z tej kolekcji, został zdeponowany w poznańskim Muzeum Wielkopolskim, gdzie był eksponowany do czasów II wojny światowej. Dzieło zostało omówione i zreprodukowane w: "Katalog doborowych dzieł malarzy polskich", TPSP w Poznaniu, Poznań 1918 (kat. 40, il.); "Katalog doborowych dzieł malarzy polskich wystawionych na rzecz Polskiego Białego Krzyża w Warszawie w salach redutowych Teatru Wielkiego", Warszawa 1919 (kat. 40, il.); M. Gumowski, "Muzeum Wielkopolskie w Poznaniu. Wybór i opis celniejszych zabytków ...", Kraków 1924 (s. 27, kat. 176, il.). Obraz pozostawał przez szereg lat w depozycie w Muzeum Narodowym w Warszawie i był prezentowany na wystawie monograficznej artysty w Muzeum Okregowym w Suwałkach (1999, kat. IV-13, il.)