Swoją edukację artystyczną Wiktor Korecki odbył w Szkole Rysunkowej N. Muraszki w Kijowie, w 1921 roku przeprowadził się do Warszawy, gdzie otworzył własną pracownię, która spłonęła podczas Powstania Warszawskiego, a wraz z nią wiele prac artysty. W 1946 roku malarz zamieszkał w Komorowie skąd przeniósł się do Milanówka, gdzie mieszkał aż do śmierci. Tematem jego obrazów były głównie nastrojowe pejzaże, wykonywane w technice olejnej. Na jego twórczość wpłynęło malarstwo Józefa Chełmońskiego i Józefa Rapackiego.
Pejzaż przedstawiający uroki polskiej wsi stanowi temat chętnie wykorzystywany przez Wiktora Koreckiego w jego obrazach. Śnieg, który grubą warstwą pokrył przedstawioną okolicę staje się dla artysty pretekstem do wirtuozyjnego rozegrania gry światła na obrazie. Ostatnie promienie słońca jarzą się na powierzchni śniegu kontrastując z długimi cieniami, jakie rzucają bryły domów i konary drzew. Całość płótna skąpana jest w delikatnej różowej poświacie, która wzmaga wrażenie spokoju i ciszy zalegającej nad przedstawioną krainą.