Władysław Malecki po ukończeniu studiów w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych, gdzie uczył się w latach 1852-56 pod kierunkiem Chrystiana Breslauera, rozpoczął pracę w dekoratorni teatrów rządowych u Antoniego Sacchettiego. Po otrzymaniu stypendium rządowego, studiował w latach
1866-69 w Akademii monachijskiej u Eduarda Schleicha. Nawiązał wówczas liczne przyjaźnie z malarzami polskimi przebywającymi w Monachium, m.in. z braćmi Maksymilianem i Aleksandrem Gierymskimi, Józefem Brandtem, Juliuszem Kossakiem, Alfredem Wieruszem-Kowalskim, Ludwikiem Kurellą. Wrócił do kraju i osiadł w Białogonie pod Kielcami skąd wyprawiał się w liczne podróże po kraju w poszukiwaniu plenerów malarskich. Od roku 1870 przez następne dziesięć lat przebywał ponownie w Monachium. Był to bardzo pomyślny okres w życiu artysty. Obrazy jego cieszyły się uznaniem krytyki i powodzeniem wśród odbiorców. Po powrocie do kraju przebywał przez pierwsze lata w Warszawie (do 1884 roku), a następnie często zmieniał miejsca pobytu - mieszkał m.in. w Kole i Niekłaniu. W roku 1898 osiadł w Szydłowcu, gdzie zamieszkał w ofiarowanym mu przez burmistrza miasta lokalu w ratuszu. Zmarł w zapomnieniu a jego obrazy i zbiory, w których było ponad 600 obrazów i szkiców olejnych, zostały wyprzedane na licytacji
w roku 1901. Dopiero na dużej monograficznej wystawie zorganizowanej przez Muzeum Narodowe w Kielcach w 1999 roku, zebrano i zaprezentowano rozproszone dzieła artysty - nastrojowe pejzaże, czasami ożywione sztafażem, a także sceny powstańcze, martwe natury i wnętrza. Obecnie jest jednym z najbardziej poszukiwanych na rynku malarzy monachiczyków.