Malarz, animator życia artystycznego, jeden z najważniejszych twórców polskich okresu powojennego. Inicjator wielu awangardowych wydarzeń i działań artystycznych. Uczeń Jana Cybisa i Jana Sokołowskiego na warszawskiej Akademii (1946-48). Od roku 1947 związany z warszawskim Klubem Młodych Artystów i Naukowców. W połowie lat 50-tych wraz ze Zbigniewem Dłubakiem i Kajetanem Sosnowskim założył w Warszawie Grupę 55. Jej członkowie sprzeciwiali się socrealizmowi, a także nieaktualnym już, w ich opinii, nurtom: panującemu w akademickim nauczaniu koloryzmowi o skostniałej formie, a także ekspresjonizmowi. Ich malarstwo posługiwało się nowym językiem: dużymi płaszczyznami o jednolitych barwach, jasnością konstrukcji, oszczędnością szczegółów, nadrealnością nastroju, statyką. Język ten służył budowie plastycznej metafory. Bogusz był jednym ze współzałożycieli Galerii Krzywe Koło, jednej z pierwszych galerii prezentujących sztukę współczesną. Artysta był współorganizatorem m.in. Wystaw Sztuki Nowoczesnej (Kraków 1948-49, Warszawa 1957 i 1959), które były przełomowymi wydarzeniami w historii sztuki polskiej tego okresu.
Pierwsze obrazy artysty pochodzą z końca lat 40-tych. Po okresie związku z Gruppą, już w latach 60-tych skierował się ku malarstwu materii: skupiał się na kolorze i fakturze obrazu. W latach 70-tych natomiast tworzył pod wpływem koncepcji Władysława Strzemińskiego abstrakcyjne kompozycje, będące próbą syntezy wcześniejszych realizacji.