Kazimierz Łotocki ukończył Seminarium Nauczycielskie w Samborze w 1901 roku. Malarstwa uczył się u B. Rychter-Janowskiej w Starym Sączu, w pracowni S. Kaczora Batowskiego we Lwowie i w Wolnej Akademii Sztuk Pięknych tamże u F. Wygrzywalskiego, W. Witwickiego, S. Obsta, E.M. Pietscha i K. Olpińskiego, a także w Krakowie u J. Stanisławskiego. Grafiki uczył się na Kursach Ludwika Tyrowicza. Należał do Związku Lwowskich Artystów Grafików, którego był jednym z założycieli. Po raz pierwszy wystawiał w 1909 roku w Nowym Sączu w Kole Towarzystwa Szkoły Ludowej, następnie w Krakowie, we Lwowie, gdzie w 1924 roku miał wystawę indywidualną i w 1937 roku w Muzeum Wielkopolskim w Poznaniu. Malował i rysował głównie krajobrazy i widoki miejskie z fragmentami architektury zabytkowej, między innymi Kościół Dominikanów we Lwowie, czy Brama Krakowska w Lublinie. Łotocki często powtarzał te same motywy, podkreślając w nich zmienność atmosfery i światła. W nokturnach wykorzystywał efekty światła sztucznego. Podejmowana przez artystę tematyka obejmowała też studia kwiatów z ulubionymi ostami i bodiakami, sporadycznie martwą naturę i sceny rodzajowe, na przykład wystawiany w 1917 roku obraz zatytułowany Żniwa. Jako grafik uprawiał techniki metalowe, drzeworyt i linoryt ograniczając się do tematyki lwowskiej.